Ja, het klopt: waar ik ook ga, ik neem, net als alle andere ouders, mijn kinderen met me mee. Er wordt niet voor niks gezegd dat kinderen vanaf de geboorte voorgoed een plekje innemen in je hart.
Deze keer ben ik niet zelf weggegaan. Jasper is een weekje met vrienden mee naar Spanje en sinds ik hem heb uitgezwaaid op het perron zit een stuk van mijn hart in die trein, op Schiphol, in het vliegtuig en nu ergens in Spanje.
Alle dingen die goed gaan met je kind doen jouw hart zwellen van trots, geluk en liefde voor jouw fantastische kind. Alle dingen die minder goed gaan doen je hart samen knijpen of het geeft je een naar gevoel in je buik. Als ouders over hun kind vertellen wanneer het niet lekker gaat met dat kind zie je moeders vaak een hand leggen op hun buik of op hun hart. Daar voelen ze wat er niet lekker gaat.
De belangrijkste taak die je als ouder hebt is het geven van wortels én vleugels aan je kind. Je kind laten wortelen doe je onder andere door ze te laten weten dat je onvoorwaardelijk van ze houdt wat er ook gebeurt.
Je kind vleugels geven is vaak veel lastiger dan je in eerste instantie denkt. Toen ik mijzelf ooit terugvond op de wc met een baby van 9 maanden met zijn knuffel, een peuter van 2 met een drinkbeker en 2 knorrende katten dacht ik; hoe kan ik er voor zorgen dat iedereen hier in huis zo snel mogelijk op eigen benen leert staan.
Maar telkens als mijn kinderen zelf iets ondernemen protesteert mijn hart. Als ik mijn 14-jarige zoon op het perron ternauwernood een zoen mag geven denk ik ja, hij is 14! Hij moet weg kunnen van huis wanneer hij dat wil en gewoon een lekkere week hebben. Als hij thuis is doet hij tenslotte ook zijn eigen 'ding' en dat hoort bij een gezonde ontwikkeling. Mijn hart roept ondertussen; neem hem mee naar huis, maak een lekker kopje thee en ga samen kastelen bouwen met de lego zoals vroeger!
Lastig is het. En het onderwerp 'loslaten' komt altijd wel ter sprake als het over opvoeden gaat.
Ondertussen zijn we met het Ouderplatform Gooi en Omstreken druk bezig met de voorbereiding van onze thema avond over het gevoelige kind. Centraal daarin staat ook wat wij graag alle ouders, kinderen en de zorg rondom een kind willen meegeven. Elk kind zal zijn eigen weg moeten gaan vinden in dit leven. Wat wij als ouders en verzorgers van die kinderen als belangrijkste taak hebben is zorgen dat de kinderen leren te vertrouwen op zichzelf en op alles wat ze kunnen.
Wat veel ouders doen is hun kind omringen met liefde. Dat klinkt prachtig en is goed voor het ontwikkelen van sterke wortels. Als ouders het echter lastig vinden om het kind op tijd zijn eigen pad te laten ontdekken werkt deze liefde niet altijd even gezond en helpend voor de ontwikkeling van het kind uit. Vooral als er 'iets' is met kinderen (dat kan van alles zijn) zijn ouders geneigd hun kind te verzorgen en er voor te zorgen dat ze 'nergens last' van hebben. Het vervelende is; als jij als ouder alles al voor je kind gladstrijkt leert je kind niet waar zijn eigen kracht en zijn grenzen liggen. En dat is nu juist heel belangrijk is om te leren!
Als je dat niet doet wikkel je je kind eigenlijk in in een verstikkende deken van liefde. Ouders zeggen tegen hun kind: "dat kan jij niet want je hebt...." Het kind raakt er steeds meer van overtuigd dat hij vooral heel veel niet kan en vergeet zijn vleugels te laten groeien met alle dingen die het wel kan.
In het ene geval gaat het kind zich verzetten en zijn ruimte opeisen. Deze kinderen worden boos of gaan in de weerstand. Vaak komen ze dan bij mij terecht.
Het kan heel verhelderend zijn als in een gesprek met de ouders en het kind blijkt dat de ouders in al hun zorg vergeten zijn te vragen wat het kind wil. Als het kind bijvoorbeeld kan zeggen; ik ben dyslectisch en ik wil best hulp na schooltijd, maar in de klas wil ik niet als enige met een koptelefoon, laptop of andere hulpmiddelen zitten.
De andere kant van alle liefdevolle zorg kan zijn dat het kind onzeker wordt omdat het kwijtraakt wat het wel goed kan. De ouders reageren door nog meer te beschermen. Uiteindelijk is het kind ingewikkeld in de allerliefste en allerzachtste cocon. Maar als je zo bent ingepakt kun je bijna niet meer lopen, laat staan vliegen.
Bij deze kinderen is het vaak lastiger om zich los te worstelen uit de cocon. Ook zij zullen echter moeten vliegen met hun eigen vleugels en dat gaat sneller en beter als ze al vroeg leren die vleugels te ontwikkelen door ze gewoon te gebruiken.
Ouders vertrouw op je kind en op de kracht die het in zich heeft! Kijk naar wat het kan en stimuleer het om de dingen zo te doen dat ze bij hem passen. Geef ze mee dat ze alles tenminste kunnen proberen en dat ze, als het niet lukt, weer bij jou kunnen aankloppen om uit te rusten, hun eventuele wonden te likken en te kijken hoe het anders kan.
Dus: laat je kind gewoon los. Handen op je rug en laat ze maar gaan. Luister naar je hart dat jou laat voelen hoe veel je ook alweer van je kind hield en vergeet niet aan je kind te vertellen dat je moederhart soms zenuwachtig wordt van al die dingen die je kind onderneemt. Het is voor jou ook nieuw tenslotte! Luister ook naar je verstand; omdat ik zo veel van hem hou moet ik hem laten gaan.
Succes met het leren vliegen van je kuikens!
Wil je meer weten of heb je vragen over je kind of de opvoeding? Op opvoedcursus vind je meer informatie over mijn online opvoedcursus. Wil je graag een persoonlijk begeleiding of zoek je hulp voor je kind kijk dan op: kindercoachcindy voor contact,
