Wat is een vriend?

Onlangs had ik een leuk gesprek met mijn kinderen.
Het begon zo;
Jasper vraagt of vriend x mag komen logeren. Pauline zei huh hoe kan dat nou? Gisteren vond je hem nog stom en nu komt hij logeren?
Jasper zegt ja, ik vind een ding van hem niet zo leuk maar dat betekent toch niet dat hij helemaal niet leuk is?
Pauline zwijgt.
Ik zeg; ja gek is dat eigenlijk. Wanneer is iemand een vriend? Nou zegt Pauline mijn vriendinnen zijn gewoon helemaal leuk. Ik vind niks stom aan ze. Jasper blijft bij zijn standpunt dat hij sommige dingen stom kan vinden aan iemand maar dat ze dan toch nog vrienden kunnen zijn. Pauline heeft drie echte BFF's.
Jasper heeft voor mijn gevoel wel 50 vrienden die allemaal in verschillende samenstellingen ons huis bezoeken.
Als ik Pauline en haar vriendinnen hoor praten zeggen ze nooit iets negatiefs. Iets is eerder 'schattig' of 'typisch'.
Jasper en zijn vrienden hebben wel degelijk kritiek op elkaar. Openlijk en ook waar anderen bij zijn.
Als bezorgde moeder vraag ik me af wat is beter? Ik denk dat, in het algemeen, vrouwen nooit openlijk kritiek op elkaar zullen leveren en dat Pauline dus een echte vrouwenvriendschap heeft. Tevens is het denk ik heel mannelijk om lik op stuk te geven en vervolgens lekker door te gaan met hangen of voetballen.
Als ik naar de kinderen kijk heb ik het idee dat beide kinderen volkomen gelukkig zijn met de situatie zoals die is. Ik vind ook dat de manier waarop ze hun vriendschappen hebben geregeld goed past bij het kind zoals ik het ken.
Wel vind ik het grappig dat ze, nu ze zelf steeds meer hun sociale leven gaan regelen, dat ook echt doen op de manier die bij ze past en die ik al van jongs af aan herken in ze. Ook als puber blijven ze dus gewoon zichzelf! Dat is dus direct ook mijn geruststelling: het is goed omdat het hun eigen keuze is en ze er blijkbaar gelukkig mee zijn.

Het zit in de genen

Ik weet 100% zeker dat mijn dochter van mij is en toch is ze compleet anders. Van kleins af aan weet ze me telkens weer te verbazen. Zij is prachtig slank, lang, met megalange benen, goed georganiseerd en heel dapper. Hoe ik er uit zie hoef ik niet in detail te vertellen maar als ik zeg het tegenovergestelde kun je wel wat bedenken. Qua karaktereigenschappen heb ik ook duidelijk andere kwaliteiten.

Vandaag was weer eens een bewijs van onze verschillen. Dochterlief en ik hebben (na vanmiddag dus hadden) beide een moedervlekje op een cosmetisch niet handige plek als het zomertijd is. Nu de lente weer in de lucht zit besloten wij voor eens en voor altijd met deze kleine ontsierinkjes op onze anderszins zo perfecte lichamen af te rekenen. Probleem voor mij was dat ik zo bang ben voor pijn en ongemak, helemaal als je er zelf in feite voor kiest dat ik het ding al jaren heb en hem nog nooit heb durven laten weghalen. Maar...Nu moest het dan toch maar eens gebeuren. Eerst huisarts, fijn hoor; even kijken begripvol knikken, verwijsbrief en klaar. Poeh, eitje. Vervolgens vandaag dus de dermatoloog. Pauline zei op de fiets al, ik hoop dat ze het meteen doen. Ik heel dapper nou dat hoop ik ook!

In het kamertje kijkt de co onschuldig met een lampje. Alles prima en ik ontspan; hier ga ik gemakkelijk mee wegkomen. Mijn uitstel van executie zal, met de wachttijden van tegenwoordig,  minstens twee maanden zijn. Vervolgens gaat  de lieve co even de kamer uit. Hij gaat overleggen met de dermatoloog. Nog geen 10 minuten later loopt deze vervolgens veel te voortvarend binnen en geeft een hele stevige hand. Ik vrees het ergste en ja hoor, zullen we het meteen maar even doen buldert ze. Ik piep nog wat over niet kunnen douchen en dat dat heel onhandig is maar geef me toch maar gewonnen (ik ben tenslotte Moeder en moet een Voorbeeld zijn).

De dermatoloog trekt snel haar handschoenen aan en is er duidelijk KLAAR voor. Pauline duikt al op de onderzoeksbank, laat zich gewillig prikken en snijden terwijl ik ademloos toekijk. Voor ik het weet prikt de co mij echter ook in mijn nek. Ik zeg nog 'grappig' niet te diep want mijn ruggegraat inclusief alle zenuwen loopt nog al dicht bij de prikplek. Maar voor ik ben uitgesproken zit hij al druk te snijden en te knippen en plakken. Eigenlijk wil ik het behang van de muur gillen omdat het zo eng is en het me ook wel eens lekker lijkt maar ik houd me zwetend en wel goed.

Met een pleister in mijn nek en ook een bij Pauline op haar rug staan we 10 minuten later weer buiten. Ik heb volledig de bibbers (van 30 jaar opgebouwde angst waarschijnlijk) en Pauline geeft geen krimp. Ik bekijk haar vanuit mijn ooghoek (durf mijn nek niet te draaien) maar ze ziet er ongelofelijk kalm uit. Wat een kind, ik wou dat ik haar genen had!