Ik weet 100% zeker dat mijn dochter van mij is en toch is ze compleet anders. Van kleins af aan weet ze me telkens weer te verbazen. Zij is prachtig slank, lang, met megalange benen, goed georganiseerd en heel dapper. Hoe ik er uit zie hoef ik niet in detail te vertellen maar als ik zeg het tegenovergestelde kun je wel wat bedenken. Qua karaktereigenschappen heb ik ook duidelijk andere kwaliteiten.
Vandaag was weer eens een bewijs van onze verschillen. Dochterlief en ik hebben (na vanmiddag dus hadden) beide een moedervlekje op een cosmetisch niet handige plek als het zomertijd is. Nu de lente weer in de lucht zit besloten wij voor eens en voor altijd met deze kleine ontsierinkjes op onze anderszins zo perfecte lichamen af te rekenen. Probleem voor mij was dat ik zo bang ben voor pijn en ongemak, helemaal als je er zelf in feite voor kiest dat ik het ding al jaren heb en hem nog nooit heb durven laten weghalen. Maar...Nu moest het dan toch maar eens gebeuren. Eerst huisarts, fijn hoor; even kijken begripvol knikken, verwijsbrief en klaar. Poeh, eitje. Vervolgens vandaag dus de dermatoloog. Pauline zei op de fiets al, ik hoop dat ze het meteen doen. Ik heel dapper nou dat hoop ik ook!
In het kamertje kijkt de co onschuldig met een lampje. Alles prima en ik ontspan; hier ga ik gemakkelijk mee wegkomen. Mijn uitstel van executie zal, met de wachttijden van tegenwoordig, minstens twee maanden zijn. Vervolgens gaat de lieve co even de kamer uit. Hij gaat overleggen met de dermatoloog. Nog geen 10 minuten later loopt deze vervolgens veel te voortvarend binnen en geeft een hele stevige hand. Ik vrees het ergste en ja hoor, zullen we het meteen maar even doen buldert ze. Ik piep nog wat over niet kunnen douchen en dat dat heel onhandig is maar geef me toch maar gewonnen (ik ben tenslotte Moeder en moet een Voorbeeld zijn).
De dermatoloog trekt snel haar handschoenen aan en is er duidelijk KLAAR voor. Pauline duikt al op de onderzoeksbank, laat zich gewillig prikken en snijden terwijl ik ademloos toekijk. Voor ik het weet prikt de co mij echter ook in mijn nek. Ik zeg nog 'grappig' niet te diep want mijn ruggegraat inclusief alle zenuwen loopt nog al dicht bij de prikplek. Maar voor ik ben uitgesproken zit hij al druk te snijden en te knippen en plakken. Eigenlijk wil ik het behang van de muur gillen omdat het zo eng is en het me ook wel eens lekker lijkt maar ik houd me zwetend en wel goed.
Met een pleister in mijn nek en ook een bij Pauline op haar rug staan we 10 minuten later weer buiten. Ik heb volledig de bibbers (van 30 jaar opgebouwde angst waarschijnlijk) en Pauline geeft geen krimp. Ik bekijk haar vanuit mijn ooghoek (durf mijn nek niet te draaien) maar ze ziet er ongelofelijk kalm uit. Wat een kind, ik wou dat ik haar genen had!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten