realistisch opvoeden

Opvoeden is een ingewikkelde klus. Veel ouders worstelen met de mooiste maar ook de moeilijkste taak die hen gegeven wordt. Veel ouders denken ook dat zij het antwoord op alles moeten hebben en bombarderen zichzelf hiermee tot een schaap met 5 poten. De vraag is of dit wel realistisch is en of het wel nodig is dat jij de lat zo hoog legt voor jezelf.

Kinderen zijn niet zozeer gebaat bij een perfecte opvoeding (wat dan dan ook mag zijn) als wel bij een realistische. Een opvoeding die uitvoerbaar is voor alle partijen, waar regelmatig wordt gekeken of het nog past bij de situatie en waar het opvoeden niet een kwestie is van lijstjes afvinken of managen van agenda's maar meer van grenzen afbakenen en daarbinnen kijken wat er nodig is op dat moment in die situatie.

Hier volgen 5 tips voor een realistische opvoeding

1. Pas tijdig je 'jobdescription' aan. Zorg dat de manier waarop jij je kinderen opvoed past bij hun leeftijd. Hoe groter, hoe meer verantwoordelijkheid voor je kind en hoe meer jij als ouder moet overstappen van aansturen naar coachen. Dit blogje is erg toepasselijk. 
2. Wees realistisch in wat haalbaar is voor jou. Ga je door een stressvolle of drukke periode dan is het logisch dat je even wat minder tijd voor je kind kunt vrijmaken. Leg uit aan je kind waarom je minder tijd hebt en zorg er tegelijkertijd voor dat je vaste momenten houdt waar op je nog wel echt gezinstijd maar ook één op één tijd met je kind kunt inplannen. Bespreek eventueel dingen uit het ideeën-doosje van je kind.
3. Switch en Link. Als je weinig tijd hebt zorg dan dat je in de tijd die je samen hebt ook echt samen bent. Zet je telefoon uit en je laptop. Haal diep adem, blaas al je stress even uit en ben er helemaal voor je kind. In dit blogje lees je meer over Switch en Link. Vaak ben je daarna veel beter gefocust op je werk.
4. Realiseer je dat je niet de enige bent die bezig is met kinderen opvoeden of die jouw kind kent. Vraag aan de juf, aan vriendinnen, aan ouders van vriendjes van je kind of aan je moeder of zij je kunnen helpen. Wat doen zij, wat werkt bij hun, kan je kind op school/bij iemand anders wel opruimen/met zijn mond dicht eten/dank je wel zeggen? Deze tips en verhalen kunnen jou helpen om misschien op een andere manier naar je kind te kijken. Naar alles wat hij wel kan! Het fijnste compliment dat ik ooit kreeg was van mijn schoonmoeder. Zij zei na een logeerweekeinde dat mijn kinderen zo goed opgevoed waren. Ze zei er ook bij dat het goed is om dat van anderen te horen. En daarin had ze zeker gelijk. Op die momenten dat ik weer eens dacht dat al mijn inspanningen om mijn kinderen 'goed' op te voeden hopeloos waren bedacht ik me dat ze het ergens anders blijkbaar wél konden. Dat zorgde er voor dat ik een stuk relaxter kon blijven. 
5. Vraag tijdig hulp. Op internet is van alles te vinden aan opvoed-informatie, er zijn 1000-en opvoedboeken geschreven. Doe er vooral je voordeel mee. Kom je er dan nog niet uit aarzel dan niet om professionele hulp in te schakelen. Het kan zijn dat jij en je kind er samen niet uitkomen of dat je niet weet hoe je je kind het beste kan helpen. Jullie zijn nou eenmaal verschillende mensen met verschillende karakters. Bij lichamelijke klachten die aanhouden ga je naar de huisarts. Bij opvoed-vragen ga je naar een opvoedcoach of kindercoach. Zij hebben al die boeken en informatie die je op internet kunt vinden gelezen, weten wat een 'normale' ontwikkeling van een kind is. Zij kunnen jou en je kind vaak snel weer samen op het goede spoor zetten.

Wil je meer informatie over opvoeden, heb je vragen over je kind of maak je je zorgen? Of ben je geïnteresseerd in de opvoedworkshops die ik vanaf eind september gan geven? Neem contact met me op via cinpaard@live.nl of kijk op www.kindercoachcindy.nl

Ideeën-doosje

Ben je druk, maak je een moeilijke tijd (spanning op je werk, scheiding, verhuizing, ziekte, rouw) door? Je kinderen maken zich misschien ook zorgen of hebben veel vragen. Ze stellen ze niet en praten niet omdat ze zien dat jij het al druk genoeg hebt. Vertel (in kindertaal) waarom je zo druk bent en vooral dat het niets met hen te maken heeft.

Zorg dat je toch tijd inruimt om je kind de mogelijkheid te geven zijn vragen te stellen of zijn zorgen te uiten.

Een oplossing voor wat oudere kinderen (vanaf 7/8 jaar): Geef ze een ideeën doosje of knutsel er samen een.

Spelregels:

• Je kind mag al zijn of haar gedachten op een briefje schrijven en hier in doen. 
• Spreek af wanneer je er samen over gaat praten. 
• Je kunt een of twee briefjes uit de doos nemen of je kind vragen welk briefje hij of zij het liefste wil bespreken. 
• Neem er de tijd voor, laat je niet afleiden.
• Luister zonder te oordelen of commentaar te geven naar wat je kind te vertellen heeft.
• Kijk, als dat nodig is, samen of er een oplossing te verzinnen is. 
• Schrijf eventuele afspraken op en hang ze op een zichtbare plek.
• Spreek af wanneer je weer samen gaat zitten.

Succes!

Bijbaantje

Mijn kinderen hebben inmiddels de leeftijd van de bijbaantjes bereikt. Uiteraard is het pure noodzaak omdat wij 'vet weinig' zakgeld en kleedgeld geven. Hierdoor 'moeten' zij wel gaan werken. Dat ze moeten valt wat mij betreft te betwijfelen. Dat ik het heel gezond en leuk vind dat ze als oplossing voor hun 'geldprobleem' gaan werken klopt helemaal.

Ik heb zelf vanaf mijn 14e altijd met veel plezier gewerkt in de meest uiteenlopende banen en ik ben er van overtuigd dat het zoeken naar werk, het werken zelf en de verantwoordelijkheid die zo'n baan met zich meebrengt de kinderen dingen leert die zij niet van hun ouders en ook niet op school leren maar die wel heel handig zijn in hun latere leven.

Pubers kunnen heel hard werken en heel gemotiveerd zijn als de motivatie maar vanuit henzelf komt en de reden om iets te doen door henzelf als heel belangrijk wordt gezien. De motivatie voor het zoeken en houden van een baan is in eerste instantie geld. Geld is ook een belangrijke motivatie om afspraken na te komen en je werk goed te doen. Want ontslagen worden betekent geen geld en dat blijkt een goede stok achter de deur.

Ik luister vervolgens trots naar telefoongesprekken van mijn zoon met zijn werkgever. Ik verbaas me over de zakelijkheid waarmee mijn 13 jarige onderhandelt over een fietstas. Ik ben blij dat ik nog niet helemaal uitgerangeerd ben als ik hem hoor zeggen; ik moet even aan mijn moeder vragen of ik dan kan. Ik luister grinnikend naar gesprekken van mijn zoon en zijn vriend op de achterbank als ik ze kom halen na een dagje werken in een tuincentrum. "Die baas was wel echt bazig" en dat het jammer was dat ze de plantjes niet even met de megasproeier allemaal tegelijk mochten natspuiten maar ze heel voorzichtig één voor één water moesten geven.

Ik loop een extra lang rondje met de hond om te proberen een glimp op te vangen van mijn dochter die bij haar zoveelste oppasadres zit. Als zij thuiskomt en ik wakker schiet op de bank geniet ik van de verhalen van mijn dochter over hoe schattig de kindjes zijn, hoe ze ze toch op bed heeft kunnen krijgen en dat ze nog even was gaan kijken of ze wel lekker sliepen.

Het is soms even wennen (buiten de Albert Heijn staan met 4 boodschappentassen en je realiseren dat je zoon jouw fietstassen geleend heeft voor zijn folders, zoeken op welke avond je elkaar nog wel kunt zien met al dat op ge pas) maar ik hoop dat dit een begin is van nog veel meer leuke en minder leuke (verkleed als hamburger folders uitdelen bijvoorbeeld) baantjes.