Ouders: geef je kind wortels én vleugels!

Ja, het klopt: waar ik ook ga, ik neem, net als alle andere ouders, mijn kinderen met me mee. Er wordt niet voor niks gezegd dat kinderen vanaf de geboorte voorgoed een plekje innemen in je hart.

Deze keer ben ik niet zelf weggegaan. Jasper is een weekje met vrienden mee naar Spanje en sinds ik hem heb uitgezwaaid op het perron zit een stuk van mijn hart in die trein, op Schiphol, in het vliegtuig en nu ergens in Spanje.

Alle dingen die goed gaan met je kind doen jouw hart zwellen van trots, geluk en liefde voor jouw fantastische kind. Alle dingen die minder goed gaan doen je hart samen knijpen of het geeft je een naar gevoel in je buik. Als ouders over hun kind vertellen wanneer het niet lekker gaat met dat kind zie je moeders vaak een hand leggen op hun buik of op hun hart. Daar voelen ze wat er niet lekker gaat.

De belangrijkste taak die je als ouder hebt is het geven van wortels én vleugels aan je kind. Je kind laten wortelen doe je onder andere door ze te laten weten dat je onvoorwaardelijk van ze houdt wat er ook gebeurt.

Je kind vleugels geven is vaak veel lastiger dan je in eerste instantie denkt. Toen ik mijzelf ooit terugvond op de wc met een baby van 9 maanden met zijn knuffel, een peuter van 2 met een drinkbeker en 2 knorrende katten dacht ik; hoe kan ik er voor zorgen dat iedereen hier in huis zo snel mogelijk op eigen benen leert staan.

Maar telkens als mijn kinderen zelf iets ondernemen protesteert mijn hart. Als ik mijn 14-jarige zoon op het perron ternauwernood een zoen mag geven denk ik ja, hij is 14! Hij moet weg kunnen van huis wanneer hij dat wil en gewoon een lekkere week hebben. Als hij thuis is doet hij tenslotte ook zijn eigen 'ding' en dat hoort bij een gezonde ontwikkeling. Mijn hart roept ondertussen; neem hem mee naar huis, maak een lekker kopje thee en ga samen kastelen bouwen met de lego zoals vroeger!

Lastig is het. En het onderwerp 'loslaten' komt altijd wel ter sprake als het over opvoeden gaat.

Ondertussen zijn we met het Ouderplatform Gooi en Omstreken druk bezig met de voorbereiding van onze thema avond over het gevoelige kind. Centraal daarin staat ook wat wij graag alle ouders, kinderen en de zorg rondom een kind willen meegeven. Elk kind zal zijn eigen weg moeten gaan vinden in dit leven. Wat wij als ouders en verzorgers van die kinderen als belangrijkste taak hebben is zorgen dat de kinderen leren te vertrouwen op zichzelf en op alles wat ze kunnen.

Wat veel ouders doen is hun kind omringen met liefde. Dat klinkt prachtig en is goed voor het ontwikkelen van sterke wortels. Als ouders het echter lastig vinden om het kind op tijd zijn eigen pad te laten ontdekken werkt deze liefde niet altijd even gezond en helpend voor de ontwikkeling van het kind uit. Vooral als er 'iets' is met kinderen (dat kan van alles zijn) zijn ouders geneigd hun kind te verzorgen en er voor te zorgen dat ze 'nergens last' van hebben. Het vervelende is; als jij als ouder alles al voor je kind gladstrijkt leert je kind niet waar zijn eigen kracht en zijn grenzen liggen. En dat is nu juist heel belangrijk is om te leren!

Als je dat niet doet wikkel je je kind eigenlijk in in een verstikkende deken van liefde. Ouders zeggen tegen hun kind: "dat kan jij niet want je hebt...." Het kind raakt er steeds meer van overtuigd dat hij vooral heel veel niet kan en vergeet zijn vleugels te laten groeien met alle dingen die het wel kan.
In het ene geval gaat het kind zich verzetten en zijn ruimte opeisen. Deze kinderen worden boos of gaan in de weerstand. Vaak komen ze dan bij mij terecht.

Het kan heel verhelderend zijn als in een gesprek met de ouders en het kind blijkt dat de ouders in al hun zorg vergeten zijn te vragen wat het kind wil. Als het kind bijvoorbeeld kan zeggen; ik ben dyslectisch en ik wil best hulp na schooltijd, maar in de klas wil ik niet als enige met een koptelefoon, laptop of andere hulpmiddelen zitten.

De andere kant van alle liefdevolle zorg kan zijn dat het kind onzeker wordt omdat het kwijtraakt wat het wel goed kan. De ouders reageren door nog meer te beschermen. Uiteindelijk is het kind ingewikkeld in de allerliefste en allerzachtste cocon. Maar als je zo bent ingepakt kun je bijna niet meer lopen, laat staan vliegen.

Bij deze kinderen is het vaak lastiger om zich los te worstelen uit de cocon. Ook zij zullen echter moeten vliegen met hun eigen vleugels en dat gaat sneller en beter als ze al vroeg leren die vleugels te ontwikkelen door ze gewoon te gebruiken.

Ouders vertrouw op je kind en op de kracht die het in zich heeft! Kijk naar wat het kan en stimuleer het om de dingen zo te doen dat ze bij hem passen. Geef ze mee dat ze alles tenminste kunnen proberen en dat ze, als het niet lukt, weer bij jou kunnen aankloppen om uit te rusten, hun eventuele wonden te likken en te kijken hoe het anders kan.

Dus: laat je kind gewoon los. Handen op je rug en laat ze maar gaan. Luister naar je hart dat jou laat voelen hoe veel je ook alweer van je kind hield en vergeet niet aan je kind te vertellen dat je moederhart soms zenuwachtig wordt van al die dingen die je kind onderneemt. Het is voor jou ook nieuw tenslotte! Luister ook naar je verstand; omdat ik zo veel van hem hou moet ik hem laten gaan.

Succes met het leren vliegen van je kuikens!

Wil je meer weten of heb je vragen over je kind of de opvoeding? Op opvoedcursus vind je meer informatie over mijn online opvoedcursus. Wil je graag een persoonlijk begeleiding of zoek je hulp voor je kind kijk dan op: kindercoachcindy voor contact,

knutselen met je kinderen is leuk!

Hier staat het resultaat van een middag knutselen te pronken in het raam.

Veel ouders vinden het lastig om regelmatig een 'goed gesprek' te hebben met hun kinderen. Zomaar gaan zitten en eens even praten werkt bij veel kinderen niet. Samen ergens mee bezig zijn en ondertussen lekker kletsen werkt vaak veel beter. Als ik ouders die hiermee worstelen adviseer om bijvoorbeeld eens samen te gaan knutselen zie ik de ouders vaak een beetje in elkaar krimpen. Op mijn vraag of ze dit zien zitten zeggen ze dan vaak Nee want ik kán helemaal niet knutselen.

Natuurlijk moet je als ouder vooral iets kiezen wat bij je past. In plaats van knutselen kun je er dus ook voor kiezen om te bakken, sporten of spelletjes te spelen om de band met je kind te verstevigen en de mogelijkheid te creëren om te praten over die dingen die jij (en je kind) misschien lastig vinden. 

In dit blog wil ik echter alle ouders aanmoedigen om het knutselen met je kinderen toch vooral niet te laten. Vanaf heel jonge leeftijd tot echt diep in de pubertijd kun je gezellig 'aan de knutsel' gaan samen en je hebt er niet veel voor nodig behalve wat vertrouwen in een goede afloop.

Dat is namelijk waar het vaak mee begint. Het 'ik kan niet knutselen'-idee heeft er mee te maken dat mensen denken dat ze niet creatief zijn, niet weten hoe ze iets moeten verzinnen of dat het niet zal lukken. Het leuke met knutselen is echter dat alles mag en alles kan en dat er dus altijd wel iets te voorschijn komt terwijl je ook nog eens een paar uurtjes heerlijk ontspannen bezig bent geweest.

Toen de kinderen klein waren 'dekte' ik op woensdagmiddag of regenachtige zondagen de tafel met knutselspullen en broodjes. Alles wat mee kwam uit school kwam lekker aan de tafel zitten en friemelde tijdens het eten van broodjes eens met wat er allemaal lag. Ook de meest weerbarstige anti-knutselaars gingen na verloop van tijd altijd wel aan de slag. Ze lijmden eens wat op elkaar, knipten in een stuk karton of pakten een stuk klei. Al pratend kwamen de kinderen vaak tot leuke plannetjes en het enige wat ik vervolgens nog hoefde te doen was knutselhulp verlenen (onderdelen vasthouden iets priegeligs knippen of advies geven over materialen) en luisteren. Bijna altijd kwamen, terwijl de handjes bezig waren de verhalen vanzelf los: over school, over thuis of over zieke oma's. En na de speelmiddag gingen ze blij naar huis met hun kunstwerk.

Kleine kinderen knutselen graag maar kort. Veel voorbereiding is vaak nodig omdat kleine kinderen nu eenmaal meer knoeien dan grotere. Dus knutselkleden, een oud kleed of vuilniszakken voor op de vloer en heel veel keukenrollen paraat is dan wel zo handig. Soms zijn de kinderen na een paar verfstrepen of een paar kleihompjes op elkaar al klaar met knutselen. Geen probleem, ga niet direct opruimen en redderen. Zet nog n kopje thee, bewonder het kunstwerk en laat je kind er over vertellen. Grote kans dat je zo via het knutselwerk ook al veel te weten komt over waar je kind mee bezig is. 

Ook belangrijk; geef het kunstwerk een mooi plekje. Als je er genoeg van hebt wordt het tijd voor een nieuwe knutselmiddag, dan kun je weer een tijdje tegen iets nieuws aankijken.

Oudere kinderen zijn soms wat moeilijker tot knutselen aan te zetten maar als je samen met ze op internet zoekt naar leuke knutselprojecten worden ze vaak wel enthousiast. Ik vind veel op: pinterest waar ik dan zoek op Do It Yourself of knutselen. En zo heb je ook met je oudere kinderen heel gemakkelijk een internet-vrije en toch gezellige middag.

Weet je echt niet wat je zou kunnen doen kijk dan eens naar kant en klare knutselpakketten. Alles zit er in, de voorbeelden zitten er bij. Lekker overzichtelijk. Val alleen niet in de valkuil dat het kunstwerk ook precies zo moet worden als het bijgeleverde voorbeeld. Dan levert het je toch weer stress op en dat is juist niet de bedoeling. Bedenk je dat het bij knutselen vooral gaat om het proces en het lekker met je handen bezig zijn, niet zozeer om het resultaat. 

Pauline, Jasper en ik hebben ook juist weer een lekkere knutselmiddag achter de rug. Via mijn ideetjes van pinterest kwamen we op een 'snel effect' werkstuk. Ieder heeft er zijn geheel eigen interpretatie aan gegeven (Jasper bedacht zich dat alleen het woord fuck best 'vet' zou zijn bijvoorbeeld en ook daarin laten we de creatieve geest volledig vrij natuurlijk alhoewel ik blij was dat het iets genuanceerder werd dan dat uiteindelijk) maar het resultaat is prachtig en staat voorlopig in het raam te pronken. 

Ik zou jullie bijna veel regenachtige dagen toe wensen!

mocht je nog steeds denken dat knutselen niets voor jou is dan kun je ook nog masseren!

realistisch opvoeden

Opvoeden is een ingewikkelde klus. Veel ouders worstelen met de mooiste maar ook de moeilijkste taak die hen gegeven wordt. Veel ouders denken ook dat zij het antwoord op alles moeten hebben en bombarderen zichzelf hiermee tot een schaap met 5 poten. De vraag is of dit wel realistisch is en of het wel nodig is dat jij de lat zo hoog legt voor jezelf.

Kinderen zijn niet zozeer gebaat bij een perfecte opvoeding (wat dan dan ook mag zijn) als wel bij een realistische. Een opvoeding die uitvoerbaar is voor alle partijen, waar regelmatig wordt gekeken of het nog past bij de situatie en waar het opvoeden niet een kwestie is van lijstjes afvinken of managen van agenda's maar meer van grenzen afbakenen en daarbinnen kijken wat er nodig is op dat moment in die situatie.

Hier volgen 5 tips voor een realistische opvoeding

1. Pas tijdig je 'jobdescription' aan. Zorg dat de manier waarop jij je kinderen opvoed past bij hun leeftijd. Hoe groter, hoe meer verantwoordelijkheid voor je kind en hoe meer jij als ouder moet overstappen van aansturen naar coachen. Dit blogje is erg toepasselijk. 
2. Wees realistisch in wat haalbaar is voor jou. Ga je door een stressvolle of drukke periode dan is het logisch dat je even wat minder tijd voor je kind kunt vrijmaken. Leg uit aan je kind waarom je minder tijd hebt en zorg er tegelijkertijd voor dat je vaste momenten houdt waar op je nog wel echt gezinstijd maar ook één op één tijd met je kind kunt inplannen. Bespreek eventueel dingen uit het ideeën-doosje van je kind.
3. Switch en Link. Als je weinig tijd hebt zorg dan dat je in de tijd die je samen hebt ook echt samen bent. Zet je telefoon uit en je laptop. Haal diep adem, blaas al je stress even uit en ben er helemaal voor je kind. In dit blogje lees je meer over Switch en Link. Vaak ben je daarna veel beter gefocust op je werk.
4. Realiseer je dat je niet de enige bent die bezig is met kinderen opvoeden of die jouw kind kent. Vraag aan de juf, aan vriendinnen, aan ouders van vriendjes van je kind of aan je moeder of zij je kunnen helpen. Wat doen zij, wat werkt bij hun, kan je kind op school/bij iemand anders wel opruimen/met zijn mond dicht eten/dank je wel zeggen? Deze tips en verhalen kunnen jou helpen om misschien op een andere manier naar je kind te kijken. Naar alles wat hij wel kan! Het fijnste compliment dat ik ooit kreeg was van mijn schoonmoeder. Zij zei na een logeerweekeinde dat mijn kinderen zo goed opgevoed waren. Ze zei er ook bij dat het goed is om dat van anderen te horen. En daarin had ze zeker gelijk. Op die momenten dat ik weer eens dacht dat al mijn inspanningen om mijn kinderen 'goed' op te voeden hopeloos waren bedacht ik me dat ze het ergens anders blijkbaar wél konden. Dat zorgde er voor dat ik een stuk relaxter kon blijven. 
5. Vraag tijdig hulp. Op internet is van alles te vinden aan opvoed-informatie, er zijn 1000-en opvoedboeken geschreven. Doe er vooral je voordeel mee. Kom je er dan nog niet uit aarzel dan niet om professionele hulp in te schakelen. Het kan zijn dat jij en je kind er samen niet uitkomen of dat je niet weet hoe je je kind het beste kan helpen. Jullie zijn nou eenmaal verschillende mensen met verschillende karakters. Bij lichamelijke klachten die aanhouden ga je naar de huisarts. Bij opvoed-vragen ga je naar een opvoedcoach of kindercoach. Zij hebben al die boeken en informatie die je op internet kunt vinden gelezen, weten wat een 'normale' ontwikkeling van een kind is. Zij kunnen jou en je kind vaak snel weer samen op het goede spoor zetten.

Wil je meer informatie over opvoeden, heb je vragen over je kind of maak je je zorgen? Of ben je geïnteresseerd in de opvoedworkshops die ik vanaf eind september gan geven? Neem contact met me op via cinpaard@live.nl of kijk op www.kindercoachcindy.nl

Ideeën-doosje

Ben je druk, maak je een moeilijke tijd (spanning op je werk, scheiding, verhuizing, ziekte, rouw) door? Je kinderen maken zich misschien ook zorgen of hebben veel vragen. Ze stellen ze niet en praten niet omdat ze zien dat jij het al druk genoeg hebt. Vertel (in kindertaal) waarom je zo druk bent en vooral dat het niets met hen te maken heeft.

Zorg dat je toch tijd inruimt om je kind de mogelijkheid te geven zijn vragen te stellen of zijn zorgen te uiten.

Een oplossing voor wat oudere kinderen (vanaf 7/8 jaar): Geef ze een ideeën doosje of knutsel er samen een.

Spelregels:

• Je kind mag al zijn of haar gedachten op een briefje schrijven en hier in doen. 
• Spreek af wanneer je er samen over gaat praten. 
• Je kunt een of twee briefjes uit de doos nemen of je kind vragen welk briefje hij of zij het liefste wil bespreken. 
• Neem er de tijd voor, laat je niet afleiden.
• Luister zonder te oordelen of commentaar te geven naar wat je kind te vertellen heeft.
• Kijk, als dat nodig is, samen of er een oplossing te verzinnen is. 
• Schrijf eventuele afspraken op en hang ze op een zichtbare plek.
• Spreek af wanneer je weer samen gaat zitten.

Succes!

Bijbaantje

Mijn kinderen hebben inmiddels de leeftijd van de bijbaantjes bereikt. Uiteraard is het pure noodzaak omdat wij 'vet weinig' zakgeld en kleedgeld geven. Hierdoor 'moeten' zij wel gaan werken. Dat ze moeten valt wat mij betreft te betwijfelen. Dat ik het heel gezond en leuk vind dat ze als oplossing voor hun 'geldprobleem' gaan werken klopt helemaal.

Ik heb zelf vanaf mijn 14e altijd met veel plezier gewerkt in de meest uiteenlopende banen en ik ben er van overtuigd dat het zoeken naar werk, het werken zelf en de verantwoordelijkheid die zo'n baan met zich meebrengt de kinderen dingen leert die zij niet van hun ouders en ook niet op school leren maar die wel heel handig zijn in hun latere leven.

Pubers kunnen heel hard werken en heel gemotiveerd zijn als de motivatie maar vanuit henzelf komt en de reden om iets te doen door henzelf als heel belangrijk wordt gezien. De motivatie voor het zoeken en houden van een baan is in eerste instantie geld. Geld is ook een belangrijke motivatie om afspraken na te komen en je werk goed te doen. Want ontslagen worden betekent geen geld en dat blijkt een goede stok achter de deur.

Ik luister vervolgens trots naar telefoongesprekken van mijn zoon met zijn werkgever. Ik verbaas me over de zakelijkheid waarmee mijn 13 jarige onderhandelt over een fietstas. Ik ben blij dat ik nog niet helemaal uitgerangeerd ben als ik hem hoor zeggen; ik moet even aan mijn moeder vragen of ik dan kan. Ik luister grinnikend naar gesprekken van mijn zoon en zijn vriend op de achterbank als ik ze kom halen na een dagje werken in een tuincentrum. "Die baas was wel echt bazig" en dat het jammer was dat ze de plantjes niet even met de megasproeier allemaal tegelijk mochten natspuiten maar ze heel voorzichtig één voor één water moesten geven.

Ik loop een extra lang rondje met de hond om te proberen een glimp op te vangen van mijn dochter die bij haar zoveelste oppasadres zit. Als zij thuiskomt en ik wakker schiet op de bank geniet ik van de verhalen van mijn dochter over hoe schattig de kindjes zijn, hoe ze ze toch op bed heeft kunnen krijgen en dat ze nog even was gaan kijken of ze wel lekker sliepen.

Het is soms even wennen (buiten de Albert Heijn staan met 4 boodschappentassen en je realiseren dat je zoon jouw fietstassen geleend heeft voor zijn folders, zoeken op welke avond je elkaar nog wel kunt zien met al dat op ge pas) maar ik hoop dat dit een begin is van nog veel meer leuke en minder leuke (verkleed als hamburger folders uitdelen bijvoorbeeld) baantjes.

Het konijn dat naar Spanje emigreerde

Een tijdje terug hoorde ik een verhaal over een konijn dat naar Spanje emigreerde. De familie was bezig een emigratie naar Spanje te plannen en probeerde te beslissen wat er moest gebeuren met de huisdieren. Meneer kat mocht meekomen maar de ouders vroegen zich af of het konijn ook mee moest komen of niet.

Verhuizen van een dier van het ene land naar het andere kan voor zowel de eigenaren als het huisdier stressvol zijn. Dingen als chippen van het dier, vaccinaties, vliegen in een vliegtuig, opgesloten zijn in een kooitje voor een langere periode brengen hoge kosten met zich mee. Daarnaast zijn er zorgen over hoe het dier uit alle stress zal komen. En iedereen kent die enge verhalen over katten die niet het land in mochten en zes lange maanden in een asiel moesten omdat de immigratieregels veranderd waren, honden die kwijt geraakt zijn etc.

Veel eigenaren beslissen vanwege deze obstakels vaak om de dieren thuis te laten. Ze zoeken een goede opvang voor het dier en gaan zonder het dier naar het nieuwe land.

Het gezin uit het voorbeeld nam een ander besluit; de kinderen besloten dat wanneer het konijn niet mee zou gaan zij ook niet mee zouden gaan naar Spanje. De ouders besloten naar de kinderen te luisteren. Voor het konijn werd een speciale vlucht en een speciale autorit geregeld waarmee het konijn uiteindelijk verenigd kon worden met het gezin in Spanje.

Het is moeilijk om in dit soort situaties een goede beslissing te nemen. Als ouders denk je soms dat je kinderen weinig interesse hebben voor het dier. Kinderen zien een huisdier echter als een volledig familielid, net als de ouders en de kinderen dat zijn. Hierdoor zal het achterlaten van de huisdieren verwarrend kunnen zijn voor kinderen.

Gedurende de verhuisperiode kunnen dieren een hele belangrijke rol kunnen spelen. Er zijn al veel tranen geabsorbeerd door een lekker zacht vachtje. Als papa en mama druk en gestresst zijn is het soms moeilijk om met je ouders te praten over de dingen die je bezig houden. Lekker op de bank kruipen met zo’n warm en zacht vriendje kan je kind dan veel troost geven.   

Helaas is het soms gewoon niet mogelijk om een dier met je mee te nemen. Omdat het dier door het kind gezien wordt als een gelijke is het belangrijk om je kinderen te betrekken bij je besluit. Informeer je kinderen dus tijdig wat de plannen zijn met de huisdieren en waarom ze eventueel niet mee zouden kunnen. Luister naar hun argumenten en probeer te kijken of er een compromis mogelijk is. Kan je huisdier echt niet mee betrek je kind dan ook bij het zoeken naar een nieuw huis voor je huisdier.

Waak er voor dat je je kind probeert te troosten met dingen als; we kopen daar wel weer een nieuwe hond, kat of konijn. Omdat je kind het dier als een ‘gelijke’ ziet is de boodschap die je zo aan je kinderen afgeeft dat ieder lid van de familie in te wisselen zou kunnen zijn.

Vergeet niet dat dieren de meeste dingen die ze meemaken uiteindelijk weer vergeten. Als ze eenmaal bij jullie zijn zullen ze vooral blij zijn om weer met ‘hun’ gezin te zijn! Dus als het even kan neem ze mee! In dit artikel staat nog meer informatie over het meenemen van je huisdier.

Wil je meer weten? Ben je op zoek naar tips over hoe je je kinderen het beste kunt ondersteunen gedurende een verhuizing naar het buitenland? Neem contact met me op via www.kindercoachcindy.nl.

The rabbit who emigrated to Spain

Sometime ago I heard a story about a rabbit that emigrated to Spain. The family was planning an emigration to Spain and had to decide what to do with the family-pets. Mr Cat was allowed to come along. But the parents weren’t too sure about moving the rabbit as well.

Moving animals from one country to another can be a very stressful event for both owners and the pet. Mostly it involves having to go to the vet for a chip and various vaccinations, flying in an aeroplane, being locked up in a cage for a long time. All this costs the owner a lot of money and worries about how the pet will come out of this. And of course there are story’s about cats who were not allowed into the country for six long months because of changed immigration rules, dogs who got lost and so on.

A lot of owners decide for all the reasons that are mentioned above to leave the pet at home. They will find a nice foster home and leave without the pet to the new country.

In the above example the children stated that if the rabbit wouldn’t go they would not go either. The parents decided to listen to the children. They organised the flight and a special car-trip for the rabbit so that it could be reunited with its family in Spain.

It is always difficult to make a good decision in these kind of situations. Even when it seems that your children show very little interest in their pets you will find that for your children the pet is a very important and ‘equal’ part of the family. Children will not see your pet as just a pet. They see them as a part of the family just like the children and the parents. So leaving the animal behind can be very confusing for children.

On top of that: most animals are a great help during the difficult time of preparations for leaving and during the ‘settlement’ time in the new country. A lot of tears have been absorbed over the years by soft fur. Sometimes it is just difficult to express your feelings to your parents. Curling up on the couch with this warm and furry friend will help your child a lot.

But sometimes it is just not possible to take your pet with you. It is important to remember that for children the pet has a completely different ‘status’ within the family than you as a parent might think the pet has. So tell your children up front what your plans are for the pets. Listen to what they have to say about this matter and try to find solutions that suit you all.

If it is really not possible to take the pet explain your reasons to your child. Emphasise how important the pet is and why it would be best for him/her to stay with a nice foster-family. Involve your child in finding a new family for your pet.

Never try to comfort your child by saying things like we will buy you a new dog, rabbit, cat when we get there. Think about the message you give your child when a family member is that easy to replace. And…. most animals forget about all the things they experienced during the trip. They will just be happy to be with you again! This article will give you more information about moving abroad with animals.

Would you like to have more tips about how you can support your children during an emigration? Would you like to have a talk and ask all your questions? www.kindercoachcindy.nl 

Mindfullness is niets anders dan Switch and Link

Mindfulness is de laatste jaren een gevleugeld begrip. Als je maar 'mindful' genoeg probeert te zijn komt het allemaal helemaal goed met jou als werkend persoon, met jou als partner en met jou als ouder.

En dat klopt.

Het jammere is dat 'mindful zijn' de laatste jaren zo te pas en te onpas is gebruikt dat het een beetje een loos begrip aan het worden is. En voor sommige mensen roept mindful nog steeds griezelige associates op met dingen als 'verplicht aan niks denken' 'nutteloze minuten op een matje in het niets staren' of op zijn minst 'geiten wollen sokken'. Mindfulness is daarmee bijna een onbruikbaar begrip en een nutteloos advies geworden. "Je zou eens wat meer mindful moeten zijn" tja.

Onlangs las ik het boek 'Raising Global Nomads' van Robin Pascoe. Daarin wordt gerefereerd aan de term 'switch and link'. Succesvolle werknemers blijken gemakkelijker in staat om te switchen en linken. En eigenlijk is dat precies wat mindfulness beoogt. Switch van de ene situatie naar de andere (bijvoorbeeld van werk naar thuis) en zorg dat je gelinked raakt met de huidige situatie. Dit zorgt er voor dat je met je volle aandacht kunt zijn waar je op dat moment bent. En dit komt inderdaad jezelf, je partner en je gezin ten goede.

Een voorbeeld; 

Je hebt een razenddrukke dag op je werk gehad. Je weet dat je die avond nog veel werk moet doen. Met je oortje in en al bellend loop je gehaast naar binnen. In de gang wordt je besprongen door je kinderen. Je weert ze af; "nee ik ben nog aan het bellen" en loopt tussen het gekwebbel door naar de keuken zwaait naar je partner terwijl je wijst naar je oortje. De kinderen willen aandacht en blijven aan je hangen. Je raakt geïrriteerd, beëindigt je telefoontje en valt uit tegen de kinderen: "Als ik aan het bellen ben mag je me nooit storen" en "Dit was een heel belangrijk telefoontje" Je zegt tegen je partner: "ik moet nog waanzinnig veel doen vanavond dus ik wil vroeg eten en jij moet ze maar op bed leggen."

Eenmaal aan tafel is de sfeer om te snijden, je kinderen huilen om het minste of geringste en willen niet eten. Jij verliest je geduld omdat het eten zo uren duurt en je de druk voelt toenemen van al dat werk. Direct na het eten krijgen de kinderen en kus en ga je aan het werk. Het duurt nog lang voordat de kinderen stil zijn en slapen. Jij vind het moeilijk om je draai te vinden. Je krijgt je aandacht niet bij je werk omdat je continue wordt afgeleid door de geluiden boven of een huilend kind in de woonkamer.

Switch and Link:

Je hebt een razenddrukke dag op je werk gehad. Je weet dat je die avond nog veel werk moet doen. Je parkeert je auto voor de deur en rondt je telefoongesprek rustig af. Als je nog dingen wil onthouden voor straks maak dan ergens een reminder. Sluit je werkdag af. Dat kun je doen door nog even naar de radio te luisteren of door gewoon te zitten en een paar keer diep adem te halen via je buik. Je bent thuis. Je gaat je kinderen en je partner weer zien. 

Stap de deur binnen en knuffel elk kind apart. Zeg dingen als "wat gezellig om weer thuis te zijn" of "wat fijn om jullie weer te zien". Misschien herinner je nog dingen (of het stond in je telefoon en je hebt het gecheckt voor je naar binnen ging) die belangrijk waren zoals spreekbeurten of afspraken met de orthodontist. Vraag er naar en luister naar de verhalen. Begroet je partner.

Neem de tijd voor het eten. Je zult merken dat het niet langer duurt dan die andere keren. Leg je kinderen samen op bed, lees verhaaltjes voor, sluit de dag rustig af. 

Als iedereen lekker op bed ligt kun jij weer switchen van ouder naar werknemer en lekker aan het werk gaan. De kans is groot dat je je op zijn minst prettiger voelt en daardoor veel effectiever zult zijn.

Ik wens iedereen veel succes met deze 'mindfulle' manier van ouder, partner en werknemer zijn. Natuurlijk lukt het niet altijd maar ook hier geldt; oefening baart kunst en niemand is perfect.

De Boomhut

Toen wij hier kwamen wonen bleken we een boomhut-geschikte boom in de tuin te hebben. Dit natuurlijk tot grote vreugde van de kinderen.

De boomhut bestond uit een houten pallet vastgebonden door opa met stevige touwen in de boom. We hadden nog een touwladdertje dat aan de boom werd vastgebonden en klaar was de hut. Als de boom vol met bladeren zat zaten de kinderen daar verstopt en riepen ze van alles en nog wat naar iedereen die voorbij kwam. Dat leverde soms grappige situaties op van mensen die verwilderd om zich heen keken waar het hallo hallooo-ho vandaan kwam.

Soms moesten ze tot de orde worden geroepen. Dan werden er dingen geroepen die niet konden en moest ik natuurlijk even ingrijpen.

In de hut zijn heel veel picknicks gehouden en er zijn ruzies geweest tussen de jongens en de meisjes wie er nu aan de beurt was om in de hut te zitten.

Drie jaar geleden nog maar is de hut 'gepimpt' met extra planken aan de zijkant. Er waren grootse plannen voor een dak maar de bouwwerkzaamheden gingen langzamer dan het groeien van de kinderen.

En opeens waren ze zomaar te groot voor de hut. Maar opruimen was nog niet aan de orde. Misschien zouden ze er nog verder aan werken deze zomer of de volgende..

Ik liet het maar zo. Tot slot zou ik zelf nog steeds wel eens een boomhut willen hebben. Het is jammer dat je op een dag gewoon te oud bent voor sommige dingen. Een boomhut is zo'n ding.

De hut trok krom en raakte begroeid met mos. Het trapje begaf het, de zijplanken trokken krom.

Deze week vroeg de buurvrouw vroeg of de hut weg mocht. Ze keek er zo ongezellig tegen aan tegen die kromme planken.

Jasper en Joost gingen direct aan de slag en 10 minuten laten kwam de hut al naar beneden. De boom is nu kaal en de hut ligt sneu op de grond bij het nog weg te brengen grof vuil.

Ik vind het fijn voor de buurvrouw en fijn voor de boom. Geen hut meer, vrijheid om te groeien voor de boom en vrijheid om te kijken voor de buurvrouw. Ik vind het fijn voor de jongens dat ze al zo groot zijn en zo lekker vooruit kijken naar wat er allemaal nog staat te gebeuren in hun leven. Het is dus goed zo maar toch stemt zo'n kale boom ook verdrietig. Niks ernstigs maar toch. Gewoon een beetje heimwee over weer een afgesloten periode.

welk dier is jouw kind?

Toen wij naar Engeland gingen verhuizen ontdekte ik dat ik een leeuw en een paard onder mijn dak had wonen!

Mijn zoon van 9 doet mij, in het dagelijkse leven, veel aan een leeuw denken. Leeuwen houden niet van verandering en willen het graag rustig aan doen. Misschien heb je ooit wel eens naar zo'n natuurprogramma gekeken op National Geographic of iets vergelijkbaars. Soms laten ze daar zien hoe ze bijvoorbeeld leeuwen verhuizen van de ene dierentuin naar de andere. De leeuw verzet zich met hand en tand; hij blaast, hij krabt en bijt en het is vaak een hele toer om hem in een ander hok te krijgen. Is hij eenmaal op zijn nieuwe plek gearriveerd en heeft hij zijn natje en zijn droogje en een lekker plekje om te zonnen dan is het meeste leed vaak gauw vergeten. Hij knippert met zijn gouden ogen tegen het zonnetje en kijkt eens rustig rond in zijn nieuwe koninkrijk. Als je goed luistert hoor je hem waarschijnlijk lekker spinnen. Toen wij hem vertelden van onze verhuisplannen liet Jasper direct zijn leeuwenaard zien. Hij was boos, nukkig en gewoon tegendraads. Eenmaal in Engeland paste hij zich eigenlijk vrij vlot aan een leek het al gauw alsof hij daar helemaal thuis hoorde.

Mijn dochter van 10 was en is een prachtig paard. Het paard vertrouwt op zijn begeleider. Als die rustig blijft, alles uitlegt en laat zien hoe het werkt dan willen de meeste paarden best wel een kijkje nemen. Voorzichtig trippelen ze de nieuwe omgeving binnen, hun oren draaien alle kanten op om de omgeving te scannen en ze lopen lichtvoetig, klaar om weg te rennen als ze het niet meer vertrouwen. Maar als het vertrouwen blijft zullen ze eens gaan rondsnuffen, een beetje knabbelen aan de hekken of het verse gras. Vrij snel voelen ze zich thuis al zullen ze misschien de eerste tijd nog een beetje schrikkerig blijven. Als ze gauw worden opgenomen in de groep zullen ze sneller meer vertrouwen hebben. Pauline reageerde als een paardje. Ze zag direct ook de voordelen en wilde het avontuur wel proberen. Ze is nog wel een tijdje onwennig gebleven maar uiteindelijk voelde zij zich ook lekker thuis.

Wil je je kind goed kunnen helpen? Probeer je dan te bedenken welk dier het is. Als je daar rekening mee houdt in jouw benadering naar je kind toe spreek je je kind aan op een manier die hij of zij het beste begrijpt. Deze benadering geldt natuurlijk niet alleen als je gaat emigreren. Ook op al die andere situaties waar je kind tegen aan kan lopen helpt het soms om je te realiseren wat voor dier je kind is. Trouwens....Wat voor dier ben jij?

Drie culturen kinderen en gezinnen

Barack Obama is een zeer bekend en extreem voorbeeld van een drie-culturen kind. Hij werd niet alleen geboren uit ouders die een verschillende achtergrond hadden, hij groeide op in verschillende landen en ook nog eens in verschillend samengestelde families (bij zijn ouders, bij zijn moeder en stiefvader en bij zijn oma).

Als je het zo achter elkaar leest klinkt het allemaal best ingewikkeld. En voor veel kinderen is het ook best ingewikkeld om in meerdere culturen op te groeien. Feit is wel dat tegenwoordig steeds meer kinderen als third culture kid zullen gaan opgroeien. 

Ten eerste wordt er veel geëmigreerd. Vanwege de gemakkelijke verbindingen zijn de meeste landen binnen 24 uur bereikbaar en dat maakt het eenvoudiger om eens ergens anders te gaan kijken voor een tijdje. 

Een andere groeiende groep third culture kinderen zijn die die geadopteerd worden uit een ander land en dan bijvoorbeeld hier in Holland opgroeien.

Daarnaast komen door al die emigraties steeds meer verschillende culturen met elkaar in contact. Dit houdt in dat er ook steeds  meer 'gemengde huwelijken' zullen ontstaan waaruit kinderen geboren worden. Deze groeien dus op in een gezin waar gebruiken en gewoontes uit twee verschillende culturen gemixt worden.

Tot slot ontstaan er door tweede huwelijken steeds meer samengestelde gezinnen. Twee familieculturen moeten proberen te gaan samenleven en dan vaak ook nog op twee verschillende plekken; mama met nieuwe man en diens kinderen en papa met nieuwe vrouw en diens kinderen....

Hoe logisch de keuze van ouders ook is om te gaan emigreren, samenwonen met een nieuwe partner en diens kinderen of een kind te adopteren uit een ander land, de kinderen hebben geen keuze en zullen het er maar mee moeten doen. En zoals met alles; het ene kind gaat dit gewoon beter af dan het andere. 

Natuurlijk zijn er ook veel voordelen om je kinderen deze flexibiliteit mee te geven. Mijn kinderen vonden een van de grootste voordelen van onze uitstap naar Engeland dat ze nu wisten dat ze overal vrienden konden maken en dat andere kinderen hen blijkbaar voldoende te moeite waard vonden om vrienden met ze te willen worden.

Daarnaast leer je, door letterlijk eens over de grens te kijken, met een meer open blik anderen tegemoet te treden. Ik denk dat het in deze snel veranderende wereld heel gezond is om eens goed ondergedompeld te worden in een andere cultuur en de andere gebruiken te leren kennen en waarderen.

Maar ook al kun je je als ouders soms laten meeslepen door het avontuur en alle nieuwe ervaringen die je kinderen zullen opdoen, vergeet niet naar je kind te kijken en goed te luisteren. Gaat het goed met hem? Lukt het hem om zijn draai te vinden? Hoe beter hij zich gehoord en gezien voelt hoe gemakkelijker hij naar buiten zal kunnen stappen op zoek naar al die nieuwe ervaringen. Ik wens iedereen met emigratieplannen en hun toekomstige Third Culture kids in elk geval veel plezier toe!

Moederinstinct

Toen ik eenmaal over kinderen begon na te denken dacht ik altijd dat zo'n kind krijgen en opvoeden een eitje zou zijn. Er zou namelijk, met de geboorte van het kind, een moederinstinct-iets in mij geboren worden waarop ik blind zou kunnen varen.

Eenmaal zwanger heb ik vaak proberen te 'voelen' of het moederinstinct er al was. Hoe het zou voelen wist ik eigenlijk niet maar ook hier had ik een rotsvast vertrouwen dat 'het' er opeens 'vanzelf' zou zijn.  Afgaand op de verhalen van ervaren moeders zou ik mijn kind direct 'in mijn hart' sluiten en daar zou het blijven.

Toen mijn eerstgeborene er was en wij lekker cosy samen in bed lagen voelde ik me een beetje onwerkelijk. In de hectiek van het laatste stukje van de bevalling was ik even het spoor bijster en het leek echt gewoon alsof de gynaecoloog ergens vandaan een kind tevoorschijn haalde en deze op mijn buik legde.

Het 'in mijn hart sluiten' duurde dus even. Ergens na die eerste uren van de bevalling ging ik naar het toilet en liet mijn kind lekker warm in het bed liggen. Toen ik terugkwam keek ik even raar op. Wat lag daar nou? Maar direct overspoelde mij een blij gevoel dat was Mijn Kind (en o ja ook van mijn man). Zou dit hét dan zijn? 's Nachts ben ik even gaan checken. Zou ik haar herkennen tussen al die andere baby's? En ja hoor, ik pikte feilloos mijn mormeltje er uit.

Ik was tevreden. Ik had mijn moederinstinct ontdekt dacht ik en zou vanaf nu op mijn moederkompas kunnen vertrouwen.

Al snel bleek dat oerkompas in ons geval niet te voldoen. De liefste baby van de wereld huilde veel en dat maakte mij radeloos. Het instinct leek mij alleen maar te roepen: help dit kind, doe iets, ze huilt, zorg dat het stopt... Maar hoe ik dit door merg en been gaande gehuil kón stoppen werd me niet duidelijk. Het gevolg was dat ik al gauw van alles probeerde maar allemaal te kort of te veel door elkaar totdat zowel ik als kind van moeheid en gefrustreerdheid niet meer echt konden luisteren naar ons gevoel.

Inmiddels is de baby van toen 15 en heb ik geleerd dat vaste regels en schema's soms gewoon prettig zijn en dat die weinig met gevoel te maken hebben. Ik heb daarom ook met veel plezier en 'had ik dat eerder gewetens' het boek Franse kinderen gooien niet met eten van Pamela Druckerman gelezen. Als echte Hollandse poldermodeller sta ik absoluut niet volledig achter het geschetste opvoedbeleid maar ik denk dat ik, vooral in de chaotische tijd, best wat gehad zou kunnen hebben aan de heldere franse 'regels'.

Gewoon omdat ze waarschijnlijk veel meer houvast hadden kunnen geven dan de mensen tot wie ik mij wendde voor advies in Nederland. Zij 'die er voor geleerd hadden en mij zouden moeten kunnen adviseren' kwamen vaak niet verder dan: probeer dit eens of misschien dat en tja, sommige mensen doen ook wel dat. En dat fijne ingebouwde kompas hield ook echt zijn mond als ik het nodig dacht te hebben.

Maar op veel andere momenten speelde het kompas opeens op. Zo was er die keer dat ik tegen het advies van de huisarts in toch naar het ziekenhuis ging met mijn koortsige baby. Het 'voelde' niet goed. En inderdaad de kleine was uitgedroogd en mocht lekker blijven.

Steeds vaker herkende ik mijn instinct en vooral toen ik rustiger werd en ik beter kon 'luisteren' bleek ik wel degelijk een handig kompasje bij me te dragen. Het instinct helpt me al jaren. Niet zozeer op het gebied van opvoeden (daar blijken regels toch wel erg prettig) al is het wel fijn om jouw specifieke kennis over dit kind te gebruiken in bijvoorbeeld het verzinnen van regeltjes die ook werken. Maar meer in voelen of iets goed of niet goed is. Zo herinner ik me die keer dat ik helemaal in de verte een klein figuurtje op straat zag huppelen. Ik kreeg kippenvel en ik wist direct, zonder dat ik hem kon herkennen, dat het mijn zoon was. Die typische jonge geiten huppel herkende ik uit duizenden.

Zelfs nu ze groter worden en erg zelfstandig werkt het. Afgelopen woensdag kwam ik haastig binnen. Ik moest kind 1 naar training brengen, kwam net zelf terug van een afspraak en eigenlijk moest de hond ook nodig uit. In de gang worstelde ik met mijn laarzen en ik hoorde opeens en auw die mij door merg en been ging. Zonder er over na te denken wist ik dat mijn zoon Echte Pijn had en inderdaad hij had een megasplinter diep in zijn voet. Ook dan is het instinct handig. Het helpt je om helder na te kunnen denken om te zorgen dat je kind veilig bij de huisarts beland en pas een paar uur later, als de zoon in kwestie met zijn voet in het verband voor de buis hangt, je man lekker naast je op de bank schuift met een kopje koffie, krijg je de koude rillingen.

En zo begrijp ik dat instinct inderdaad datgene is waar ervaren moeders het over hebben als ze zeggen dat een kind direct in je hart zit en dat het er gewoon nooit meer uitgaat al wordt het 100. Want alles wat jouw kind raakt, goed of slecht, raakt jou dus ook. Recht in je hart. Voor altijd.