Met onze heen- en terugverhuizing naar Engeland, het doordeweeks-alleenstaand moederschap toen Joost nog in Engeland werkte en het jaar van mijn opleiding heb ik tijdelijk weinig gewerkt. De kinderen zijn in die periode verbazingwekkend snel gewend aan taxi-mama. Ik ben ongemerkt erg gewend geraakt aan alles onder controle hebben. Nu wil het geval dat ik sinds dit schooljaar heel erg druk bezig ben met mijn eigen kindercoach praktijk van de grond te krijgen. En de laatste tijd heb ik het opeens erg druk. Ik ben dus niet meer op afroep beschikbaar en dat went een stuk minder snel blijkt.
Dat is her en der wel eens even wennen. Zo kan het maar zo dat ik mijn zoon hoor skypen met zijn vrienden; 'o, mijn moeder kan ons wel brengen en halen hoor, die is toch wel thuis'. Vervolgens de verbazing als ik hem meedeel dat ik er niet zal zijn om te brengen/halen. Ja maar mám hoe moeten we dan in Bussum/bij het zwembad/bij de voetbal en vul maar in komen..... En... nu moet ik iedereen wéér bellen door jou! Ik knik en wijs mijn kleine regelneef fijntjes op de levensgrote familiekalender die in de keuken hangt. Tot voor kort had hij hier eigenlijk nooit echt op hoeven kijken. Zijn agenda werd door mij bijgehouden en beheerd en vooral tijdig aan hem medegedeeld.
Maar inmiddels dacht ik dat hij gewend was aan de bezige moeder en ik plan inmiddels rustig afspraken zonder heel erg rekening te houden met de agenda van de kinderen. Vandaag werd het systeem (mijn systeem?) echter even goed getest. Jasper had een verschoven keyboardles en daarna nog voetbaltraining. Ik had een afspraak die beide gebeurtenissen zou omspannen. Geen vangnet aanwezig dus. Vervolgens word ik een uur voordat ik weg moet in paniek gebeld; er is straf uitgedeeld en meneer moet nablijven. Gevolg hij red de keyboardles niet. Ik bel en de les kan verzet. Ik bel meneer maar zijn telefoon blijkt langdurig onbereikbaar en ik schiet vervolgens in de stress hier over. En waar raak ik over in de stress? Dat hij het zelf niet kan regelen. Uiteindelijk moet ik toch weg en kan ik er niets meer aan veranderen. Bij thuiskomst zie ik een relaxte knul in de stoel hangen. Natuurlijk heeft hij alles gered en opgelost. Als ik goed kijk lijkt het alsof hij een centimetertje gegroeid is sinds vanochtend en kijkt hij niet wat volwassener uit zijn ogen? Of was het allemaal al zo en had ik het gewoon nog niet gezien?
