De puber lijkt op mij!

Ik kreeg dit artikel onder ogen: houd nou eens gewoon je mond geschreven door Marieke Monden. Wat een mooi artikel en het sluit precies aan bij een gesprekje dat ik twee dagen geleden had met mijn pubers.

Aan tafel vertelde Pauline over school en vooral over een stomme leerkracht die stomme toetsen gaf. Broertjelief en ik schoten direct in de oplosstand. We droegen allemaal oplossingen aan en Pauline weerlegde elk argument. Vervolgens werden Jasper en ik een beetje bozig. Wij dragen allemaal oplossingen aan en jij zegt alleen maar dat het niet kan, niet werkt etc. etc.

Arme Pauline gaf vervolgens aan dat ze helemaal niet om een oplossing had gevraagd. Ze had gewoon willen vertellen over vandaag en over de toets! En wat grappig is; eigenlijk herkende ik haar verhaal direct. Ook ik vind het soms heerlijk om even 'af te reageren'. En ik vind het dan vreselijk irritant als mijn altijd praktische man direct oplossingen aan komt dragen.

En als ik dan zo het artikel lees denk ik goh die pubers zijn net mensen. Alles wat ik niet leuk vind (en blijkbaar dus niet alleen toen ik puber was) vinden zij ook niet leuk. Eigenlijk heel simpel dus dat puber-opvoeden.

De ouders en het kind hebben ook iets te zeggen!

Alweer slaat Tea Adema met een van haar blogjes de spijker op zijn kop. In haar laatste blog vertelt ze over het oerwoud aan deskundige en goedbedoelende zorg die soms om een kind en de ouders heen komt staan. Vervolgens gaan zij samen het probleem oplossen en vergeten daarbij echt te luisteren naar wat de ouders en het kind te vertellen hebben.

Het Ouderplatform Gooi en Omstreken is hier al sinds 2006 mee bezig. Zij proberen de brug te slaan tussen de ouders, het kind als ervaringsdeskundige (van hun kind en van zichzelf) en de school. Noëlle Pameijer heeft door het Handelings Gericht Werken te introduceren op veel scholen al een flinke stap in de goede richting kunnen geven als het gaat om de leerkrachten kant.

Na al haar boeken over Handelings Gericht Werken voor leerkrachten heeft ze nu, in samenwerking met het ouderplatform een boek geschreven waarin juist de ouder centraal staat. Het boek heet Samen Sterk en het gaat over Handelings Gericht Werken voor Ouders.

Het ouderplatform heeft vervolgens een cursus ontwikkeld voor ouders. Het doel van deze praktische en oplossingsgerichte cursus is om ouders weer 'in hun kracht' te zetten. Jij als ouder met jouw ervaring over jouw kind doet er toe als het gaat om het beste passende onderwijs/zorg voor jouw kind. Maar ook het kind doet er toe. Hoe klein het ook is kinderen kunnen vaak heel goed aangeven wat ze wel willen.

Voor de school is deze input van belang om de goede zorg te kunnen geven en geen energie te verspillen aan oplossingen die bij dit kind niet werken. School, ouders en kind kijken samen welke dingen er goed gaan en hoe je dat kunt inzetten om de problemen waar het kind tegen aan loopt op te lossen. Het liefst voordat het probleem steeds groter is geworden. Zo hoeft Roel uit de droom van tea niet op pannendeksels te slaan om gehoord te worden, hoeven er niet heel veel verschillende mensen 'iets' te doen om het probleem (niet) op te lossen maar wordt er overzichtelijk, helder en kijkend naar mogelijkheden gewerkt. Zo sta je Samen Sterk.

We zitten midden in de try out fase maar wat krijgen we een fijne reacties zowel van ouders als van leerkrachten.

Ik hoop dat Samen Sterk gaat bijdragen aan minder zorg-oerwouden rondom kinderen en dus minder nachtmerries voor Tea.

opvoedmafia?

Afgelopen week las ik een artikel in het NRC. Martine Borgdorf doet een dringend beroep op alle 'opvoedmafia' om eens naar de ouders te luisteren en de ouders de ruimte te geven om 'gewoon' ouder te kunnen zijn.

Ik ben het van harte eens met deze stelling. Ik vind ook dat er veel gesproken wordt over hoe het allemaal anders zou moeten en wat er allemaal mis zou zijn met onze jeugd. Maar, en daar ben ik het dan weer niet eens met Martine, veel ouders kunnen her en der best wel wat hulp gebruiken.

Net als in andere relaties kan de relatie met je kind soms gewoon niet lekker lopen en dat kan door van alles komen. Net als de meeste mensen hebben ook ouders een blinde vlek voor dingen waar zij gewoon minder sterk in zijn en wat het kind in kwestie op dat moment gewoon wel nodig kan hebben. Daarnaast is voor de meeste ouders de emotionele betrokkenheid zo groot (zoals dat ook hoort) dat het nemen van een gezonde afstand van de situatie vaak heel erg moeilijk is.

Maar omdat de ouders vinden dat ze het allemaal zelf moeten kunnen ploeteren ze soms maar door. En dat vind ik persoonlijk erg jammer.

Als dingen klein zijn is het vaak gemakkelijker om het op te lossen. Je komt sneller bij de kern van het werkelijke probleem. Dit komt omdat het echte probleem nog niet is vertroebeld door een web aan bijeffecten vanwege de vicieuze cirkel waar je samen in terecht bent gekomen.

Als het gaat om je relatie kun je problemen laten liggen en op een gegeven moment heel spijtig besluiten dat 'de koek op' is. Natuurlijk doen alle stellen hun uiterste best om bij elkaar te blijven maar als je niet eens meer weet wat het echte probleem eigenlijk is, is het vaak moeilijk om nog samen de stap terug te maken naar gelukkiger tijden.

Als het gaat om je kinderen heb je echter een ander probleem. In tegenstelling tot elke andere relatie in je leven is die met je kind eigenlijk niet te verbreken. Daarnaast voelen de meeste ouders het toch wel als een belangrijke taak om hun kinderen op te voeden tot gelukkige (wat dat dan ook mag zijn) mensen. Kortom de wens om de situatie op te lossen is heel groot bij ouders.

Het niet oplossen zorgt uiteindelijk voor veel stress omdat het probleem zich blijft voordoen. Soms in andere gedaantes maar zolang het niet is opgelost of bedacht is hoe je samen beter met dit soort situaties kunt omgaan loop je er elke keer weer tegen aan. En meestal wordt het telkens een beetje erger.

Veel ouders weten echter niet altijd waar ze het moeten zoeken. Op school gaat het alleen over leerproblemen en (ernstige) gedragsproblemen, moeder of schoonmoeder komt misschien niet verder dan de drie R-en en, vanwege het wegvallen van het geloof, kun je daar ook niet meer terecht voor raad. En dan is het fijn dat je ergens naar toe kunt waar jij je lekker voelt en waar je terecht kunt met alle vragen waar je mee zit. Omdat ook ouders allemaal uniek zijn is er geen een oplossing de beste. De overheid zou hier qua betutteling best een stap terug mogen doen maar de rol van het CJG als vraagbaak en verzamelplaats van alles wat er op opvoedgebied in jouw regio wordt aangeboden is wat mij betreft wel duidelijk. Helaas komt deze functie nog niet overal even goed uit de verf.

Maar ouders luister vooral naar je zelf, naar jouw kind en jouw gezin. Maak je eigen keuzes en kies je eigen ruimte. Laat het aanbod zo breed mogelijk zijn zodat iedereen dát kan kiezen wat bij ze past. En als de ouders weer een gelukkig gezin kunnen vormen door samen met paarden te werken, te yoga-en of the Nanny in te schakelen.... dan zou ik zeggen vooral DOEN!