opvoedmafia?

Afgelopen week las ik een artikel in het NRC. Martine Borgdorf doet een dringend beroep op alle 'opvoedmafia' om eens naar de ouders te luisteren en de ouders de ruimte te geven om 'gewoon' ouder te kunnen zijn.

Ik ben het van harte eens met deze stelling. Ik vind ook dat er veel gesproken wordt over hoe het allemaal anders zou moeten en wat er allemaal mis zou zijn met onze jeugd. Maar, en daar ben ik het dan weer niet eens met Martine, veel ouders kunnen her en der best wel wat hulp gebruiken.

Net als in andere relaties kan de relatie met je kind soms gewoon niet lekker lopen en dat kan door van alles komen. Net als de meeste mensen hebben ook ouders een blinde vlek voor dingen waar zij gewoon minder sterk in zijn en wat het kind in kwestie op dat moment gewoon wel nodig kan hebben. Daarnaast is voor de meeste ouders de emotionele betrokkenheid zo groot (zoals dat ook hoort) dat het nemen van een gezonde afstand van de situatie vaak heel erg moeilijk is.

Maar omdat de ouders vinden dat ze het allemaal zelf moeten kunnen ploeteren ze soms maar door. En dat vind ik persoonlijk erg jammer.

Als dingen klein zijn is het vaak gemakkelijker om het op te lossen. Je komt sneller bij de kern van het werkelijke probleem. Dit komt omdat het echte probleem nog niet is vertroebeld door een web aan bijeffecten vanwege de vicieuze cirkel waar je samen in terecht bent gekomen.

Als het gaat om je relatie kun je problemen laten liggen en op een gegeven moment heel spijtig besluiten dat 'de koek op' is. Natuurlijk doen alle stellen hun uiterste best om bij elkaar te blijven maar als je niet eens meer weet wat het echte probleem eigenlijk is, is het vaak moeilijk om nog samen de stap terug te maken naar gelukkiger tijden.

Als het gaat om je kinderen heb je echter een ander probleem. In tegenstelling tot elke andere relatie in je leven is die met je kind eigenlijk niet te verbreken. Daarnaast voelen de meeste ouders het toch wel als een belangrijke taak om hun kinderen op te voeden tot gelukkige (wat dat dan ook mag zijn) mensen. Kortom de wens om de situatie op te lossen is heel groot bij ouders.

Het niet oplossen zorgt uiteindelijk voor veel stress omdat het probleem zich blijft voordoen. Soms in andere gedaantes maar zolang het niet is opgelost of bedacht is hoe je samen beter met dit soort situaties kunt omgaan loop je er elke keer weer tegen aan. En meestal wordt het telkens een beetje erger.

Veel ouders weten echter niet altijd waar ze het moeten zoeken. Op school gaat het alleen over leerproblemen en (ernstige) gedragsproblemen, moeder of schoonmoeder komt misschien niet verder dan de drie R-en en, vanwege het wegvallen van het geloof, kun je daar ook niet meer terecht voor raad. En dan is het fijn dat je ergens naar toe kunt waar jij je lekker voelt en waar je terecht kunt met alle vragen waar je mee zit. Omdat ook ouders allemaal uniek zijn is er geen een oplossing de beste. De overheid zou hier qua betutteling best een stap terug mogen doen maar de rol van het CJG als vraagbaak en verzamelplaats van alles wat er op opvoedgebied in jouw regio wordt aangeboden is wat mij betreft wel duidelijk. Helaas komt deze functie nog niet overal even goed uit de verf.

Maar ouders luister vooral naar je zelf, naar jouw kind en jouw gezin. Maak je eigen keuzes en kies je eigen ruimte. Laat het aanbod zo breed mogelijk zijn zodat iedereen dát kan kiezen wat bij ze past. En als de ouders weer een gelukkig gezin kunnen vormen door samen met paarden te werken, te yoga-en of the Nanny in te schakelen.... dan zou ik zeggen vooral DOEN!