digi kinderen

Ik hoorde een mooi verhaal; een kind had met een kasgenoot afgesproken ieder de heft van het huiswerk te maken en dat vervolgens uit te wisselen. Toen de tijd verstreek en het kind geen aanstalten maakte om naar vriend in kwestie te vertrekken om, zoals vader dacht, de helft te gaan overschrijven maakt vader zich zorgen. Het kind keek verstoord op en wist duidelijk niet waar vader het over had. De volgende ochtend zou het kind met zijn i-phone een foto maken van het huiswerk zodat hij zijn huiswerk compleet had. Deze vader was zeer verrast. Dit had hij, opgegroeid in de vorige eeuw, nooit kunnen bedenken.

Later ging mijn man met de kinderen op pad naar Groningen. Jasper moest nog huiswerk maken en nam zijn boek mee in de auto. Manlief voorzag dat er waarschijnlijk vooral op de terugweg geleerd zou gaan worden maar dan zou het natuurlijk donker zijn. Hij waarschuwde Jasper hiervoor en bedoelde natuurlijk dat hij nu lekker moest gaan leren.
Jasper was niet onder de indruk; met zijn I-pod maakte hij foto's van de te leren pagina's zodat hij die 's avonds op zijn gemakje alsnog kon leren!
Ook Joost was verbaasd.

Beide voorbeelden maken mij in elk geval  maar weer eens duidelijk waarom wij ouders vooral onze kinderen zelf oplossingen moeten laten bedenken. Wij die geboren zijn in een tijd dat zelfs de bovenstaande computer nog bedacht moest worden, die telefoons hadden die vast zaten aan een draad in de muur en een draaischijf hadden lopen echt hopeloos achter.

Hoe digihandig we ook worden, in ons denkpatroon zullen de bovenstaande oplossingen nooit spontaan ontstaan. Ze zitten eenvoudig niet ingebouwd in ons systeem. De oplossing? Maak gebruik van de kennis van je kind. Laat hen vooral zelf komen met oplossingen voor de problemen die zich voordoen en laat je verrassen!

De puber lijkt op mij!

Ik kreeg dit artikel onder ogen: houd nou eens gewoon je mond geschreven door Marieke Monden. Wat een mooi artikel en het sluit precies aan bij een gesprekje dat ik twee dagen geleden had met mijn pubers.

Aan tafel vertelde Pauline over school en vooral over een stomme leerkracht die stomme toetsen gaf. Broertjelief en ik schoten direct in de oplosstand. We droegen allemaal oplossingen aan en Pauline weerlegde elk argument. Vervolgens werden Jasper en ik een beetje bozig. Wij dragen allemaal oplossingen aan en jij zegt alleen maar dat het niet kan, niet werkt etc. etc.

Arme Pauline gaf vervolgens aan dat ze helemaal niet om een oplossing had gevraagd. Ze had gewoon willen vertellen over vandaag en over de toets! En wat grappig is; eigenlijk herkende ik haar verhaal direct. Ook ik vind het soms heerlijk om even 'af te reageren'. En ik vind het dan vreselijk irritant als mijn altijd praktische man direct oplossingen aan komt dragen.

En als ik dan zo het artikel lees denk ik goh die pubers zijn net mensen. Alles wat ik niet leuk vind (en blijkbaar dus niet alleen toen ik puber was) vinden zij ook niet leuk. Eigenlijk heel simpel dus dat puber-opvoeden.

De ouders en het kind hebben ook iets te zeggen!

Alweer slaat Tea Adema met een van haar blogjes de spijker op zijn kop. In haar laatste blog vertelt ze over het oerwoud aan deskundige en goedbedoelende zorg die soms om een kind en de ouders heen komt staan. Vervolgens gaan zij samen het probleem oplossen en vergeten daarbij echt te luisteren naar wat de ouders en het kind te vertellen hebben.

Het Ouderplatform Gooi en Omstreken is hier al sinds 2006 mee bezig. Zij proberen de brug te slaan tussen de ouders, het kind als ervaringsdeskundige (van hun kind en van zichzelf) en de school. Noëlle Pameijer heeft door het Handelings Gericht Werken te introduceren op veel scholen al een flinke stap in de goede richting kunnen geven als het gaat om de leerkrachten kant.

Na al haar boeken over Handelings Gericht Werken voor leerkrachten heeft ze nu, in samenwerking met het ouderplatform een boek geschreven waarin juist de ouder centraal staat. Het boek heet Samen Sterk en het gaat over Handelings Gericht Werken voor Ouders.

Het ouderplatform heeft vervolgens een cursus ontwikkeld voor ouders. Het doel van deze praktische en oplossingsgerichte cursus is om ouders weer 'in hun kracht' te zetten. Jij als ouder met jouw ervaring over jouw kind doet er toe als het gaat om het beste passende onderwijs/zorg voor jouw kind. Maar ook het kind doet er toe. Hoe klein het ook is kinderen kunnen vaak heel goed aangeven wat ze wel willen.

Voor de school is deze input van belang om de goede zorg te kunnen geven en geen energie te verspillen aan oplossingen die bij dit kind niet werken. School, ouders en kind kijken samen welke dingen er goed gaan en hoe je dat kunt inzetten om de problemen waar het kind tegen aan loopt op te lossen. Het liefst voordat het probleem steeds groter is geworden. Zo hoeft Roel uit de droom van tea niet op pannendeksels te slaan om gehoord te worden, hoeven er niet heel veel verschillende mensen 'iets' te doen om het probleem (niet) op te lossen maar wordt er overzichtelijk, helder en kijkend naar mogelijkheden gewerkt. Zo sta je Samen Sterk.

We zitten midden in de try out fase maar wat krijgen we een fijne reacties zowel van ouders als van leerkrachten.

Ik hoop dat Samen Sterk gaat bijdragen aan minder zorg-oerwouden rondom kinderen en dus minder nachtmerries voor Tea.

opvoedmafia?

Afgelopen week las ik een artikel in het NRC. Martine Borgdorf doet een dringend beroep op alle 'opvoedmafia' om eens naar de ouders te luisteren en de ouders de ruimte te geven om 'gewoon' ouder te kunnen zijn.

Ik ben het van harte eens met deze stelling. Ik vind ook dat er veel gesproken wordt over hoe het allemaal anders zou moeten en wat er allemaal mis zou zijn met onze jeugd. Maar, en daar ben ik het dan weer niet eens met Martine, veel ouders kunnen her en der best wel wat hulp gebruiken.

Net als in andere relaties kan de relatie met je kind soms gewoon niet lekker lopen en dat kan door van alles komen. Net als de meeste mensen hebben ook ouders een blinde vlek voor dingen waar zij gewoon minder sterk in zijn en wat het kind in kwestie op dat moment gewoon wel nodig kan hebben. Daarnaast is voor de meeste ouders de emotionele betrokkenheid zo groot (zoals dat ook hoort) dat het nemen van een gezonde afstand van de situatie vaak heel erg moeilijk is.

Maar omdat de ouders vinden dat ze het allemaal zelf moeten kunnen ploeteren ze soms maar door. En dat vind ik persoonlijk erg jammer.

Als dingen klein zijn is het vaak gemakkelijker om het op te lossen. Je komt sneller bij de kern van het werkelijke probleem. Dit komt omdat het echte probleem nog niet is vertroebeld door een web aan bijeffecten vanwege de vicieuze cirkel waar je samen in terecht bent gekomen.

Als het gaat om je relatie kun je problemen laten liggen en op een gegeven moment heel spijtig besluiten dat 'de koek op' is. Natuurlijk doen alle stellen hun uiterste best om bij elkaar te blijven maar als je niet eens meer weet wat het echte probleem eigenlijk is, is het vaak moeilijk om nog samen de stap terug te maken naar gelukkiger tijden.

Als het gaat om je kinderen heb je echter een ander probleem. In tegenstelling tot elke andere relatie in je leven is die met je kind eigenlijk niet te verbreken. Daarnaast voelen de meeste ouders het toch wel als een belangrijke taak om hun kinderen op te voeden tot gelukkige (wat dat dan ook mag zijn) mensen. Kortom de wens om de situatie op te lossen is heel groot bij ouders.

Het niet oplossen zorgt uiteindelijk voor veel stress omdat het probleem zich blijft voordoen. Soms in andere gedaantes maar zolang het niet is opgelost of bedacht is hoe je samen beter met dit soort situaties kunt omgaan loop je er elke keer weer tegen aan. En meestal wordt het telkens een beetje erger.

Veel ouders weten echter niet altijd waar ze het moeten zoeken. Op school gaat het alleen over leerproblemen en (ernstige) gedragsproblemen, moeder of schoonmoeder komt misschien niet verder dan de drie R-en en, vanwege het wegvallen van het geloof, kun je daar ook niet meer terecht voor raad. En dan is het fijn dat je ergens naar toe kunt waar jij je lekker voelt en waar je terecht kunt met alle vragen waar je mee zit. Omdat ook ouders allemaal uniek zijn is er geen een oplossing de beste. De overheid zou hier qua betutteling best een stap terug mogen doen maar de rol van het CJG als vraagbaak en verzamelplaats van alles wat er op opvoedgebied in jouw regio wordt aangeboden is wat mij betreft wel duidelijk. Helaas komt deze functie nog niet overal even goed uit de verf.

Maar ouders luister vooral naar je zelf, naar jouw kind en jouw gezin. Maak je eigen keuzes en kies je eigen ruimte. Laat het aanbod zo breed mogelijk zijn zodat iedereen dát kan kiezen wat bij ze past. En als de ouders weer een gelukkig gezin kunnen vormen door samen met paarden te werken, te yoga-en of the Nanny in te schakelen.... dan zou ik zeggen vooral DOEN!

een rimpelloos leven

Met Pauline keek ik naar PuberruilXL  Een heel leuk meisje uit Egmond aan Zee ruilde voor een paar dagen haar leven voor dat van een heel leuk meisje uit Nairobi. Ik was onder de indruk van de flexibiliteit van de meisjes. Het meisje uit Nederland sliep opeens in een huisje van golfplaten. Ze sliep daar samen op de kamer met haar tijdelijke moeder. Er was geen douche en overal zaten insecten. Het meisje uit Nairobi sliep opeens in een kamer die groter was dan haar hele huis en moest zomaar een blote Nederlandse mevrouw masseren omdat ze het bijbaantje in de schoonheidssalon van de Nederlandse Lotte ook had overgenomen. 

Na afloop probeerden Pauline en ik aan Joost uit te leggen wat we hadden gezien. Ik zei dat Lotte er uitzag alsof ze tot die tijd een vrij rimpelloos bestaan had geleefd en vond dat ze het allemaal maar knap deed. Pauline vroeg zich af wat een rimpelloos leven betekende. Toen ik uitlegde dat dat betekende dat ze misschien wel al haar hele leven in hetzelfde huis woonde, op dezelfde school zat, haar ouders nog steeds in leven waren en niet gescheiden waren en zo voort zei Pauline o, dan heb ik ook een heel rimpelloos leven. 

Ik was even heel verbaasd. Rimpelloos komt ons leven op Joost en mij zeker niet over. In de 14 jaar dat Pauline bestaat is ze al 4x verhuisd en 4x van school gewisseld, Joost en ik hebben al veel verschillende banen gehad, zijn bedrijven opgestart en er ook weer mee gestopt, in loondienst, uit loondienst, nieuwe projecten, een verhuizing naar het buitenland.... We proberen ons vaak voor te nemen het nu eens rustig aan te doen maar het lukt meestal niet. Wat blijkt nu echter? De kinderen hebben dit allemaal helemaal niet zo onrustig ervaren! Wat een verrassing.

Het sterkt het me in de gedachte dat wanneer je gezin stabiel is en je met elkaar een goede basis vormt je ook heel veel kunt hebben. Dat we een hecht gezin waren dacht ik al wel, dat ons UK-avontuur ons nog dichter naar elkaar toe heeft gebracht dacht ik ook wel. Maar dat het ook werkelijk zo beleefd wordt door de kinderen vind ik een heel mooi cadeau en het maakt me trots op Joost, mij en onze superkinderen.

Hoe Spijtebijt het bijten kan afleren

In 'Pluk red de dieren' van Annie M.G. Schmidt speelt het jongetje Spijtebijt een belangrijke rol. Spijtebijt is opgevoed door 2 Grizzlyberen en als het heel spannend wordt bijt hij. Achteraf heeft hij hier altijd veel spijt van.

Ook in het dagelijks leven komen we regelmatig spijtebijtjes tegen. Dit zijn kinderen die hun frustratie afreageren door te slaan, schoppen, schreeuwen of bijten.

Kinderen worden boos net als volwassenen. En boos worden is helemaal niet erg. Boosheid is een hele normale emotie. Hoe je er mee omgaat of hoe je het uit kan echter nog al verschillend zijn en slaan, schoppen en bijten is over het algemeen een niet-geaccepteerde uiting van boosheid of woede.

Als een kind eenmaal heeft gemerkt dat hij door zijn 'kookpuntgedrag' wel de aandacht krijgt (ook al is die negatief) zal hij steeds sneller op dit punt belanden en lijkt het al gauw of het kind om het minste of geringste 'ontploft'.

Maar, net als de echte spijtebijt van Annie, willen ook onze spijtebijtjes niets liever dan lief gevonden worden en hebben ze meestal spijt van hun daden.

Zij zullen daarom ook graag op zoek willen gaan naar het moment voordat ze op hun kookpunt komen, het moment waarop ze het uit hun dak gaan nog kunnen ombuigen. Een kindercoach kan hier heel goed bij helpen.

Samen met het kind gaat de kindercoach kijken wat er vooraf gaat aan het kookpunt. Als ze op dat moment in staat zijn om de juiste hulptroepen in te schakelen (die dan ook werkelijk naar ze kunnen luisteren of wat dan ook werkelijk effect heeft) hoeft de explosie niet meer te komen en zal spijtebijt niet langer bijten, schoppen of slaan.

Natuurlijk vergt dit best veel oefening en inspanning van het kind maar eigenlijk is er altijd veel winst te halen. Het kind herkent zijn boosheid of frustratie, vraagt hulp aan ouders of de leerkracht of gaat fietsen, even flink op de grond stampen of wat dan ook en de heftigheid van de emotie neemt af. Het kind wordt natuurlijk nog wel eens boos (het zou ongezond zijn als het dat niet meer zou worden) maar bijten zal niet zo gauw meer gebeuren en dat is voor iedereen prettiger.

Meer lezen? Kijk ook eens op het weblog van Tea Adema

wat doen we met moeder

Vandaag kreeg ik weer even een mooi staaltje moeders zijn ok maar je moet er geen last van hebben van mijn 13 jarige zoon.

Vanmiddag gaat hij weer voor het eerst naar keyboardles. Natuurlijk gaat hij daar normaal alleen heen ware het niet dat de organisatie is verhuisd naar een deel van Hilversum waar mijn zoon heg nog steg weet.

Lief (en bemoederend ik weet het) als ik ben bood ik aan mee te fietsen deze keer. Ja prima zei zoon.

Slim als ik inmiddels ben begreep ik dat ik hem natuurlijk niet bij school zou kunnen opwachten. Ik vroeg dus braaf waar zal ik je opwachten?

Zonder blikken of blozen noemt hij een plek die echt ruim van school verwijderd is!

Toch altijd even slikken wanneer je je realiseert dat je een lastig te plaatsen 'onderdeel' bent geworden.

weekeinde vrij

Onze kinderen logeerden een weekeinde bij opa en oma. Vanochtend belde oma om door te geven wanneer ik de schatjes weer op station Hilversum zou kunnen oppikken. Heel enthousiast vroeg ze wat wij allemaal gedaan hadden. Ik zei; euh niks, beetje gehangen. De andere kant van de lijn klonk enigszins teleurgesteld. Hebben jullie 2 dagen vrij en dan doe je niks? Tja, ik kon er niet meer van maken. Lichtelijk schuldig hing ik op.

Even later kwam ik tijdens het uitlaten van de hond een kennis tegen. Ook zij viel om van verbazing. Een Héél Weekeinde Zonder Kinderen en jullie doen Niks? Nu begon ik me werkelijk zorgen te maken. Blijkbaar hadden wij iets vreemds gedaan. Maar tijdens het niksen had het niet vreemd gevoeld voor ons. Wij zijn namelijk heel goed in niksen en...dat deden we al lang voordat de kinderen er waren. Gewoon lekker samen op de bank, boekje lezen, beetje kletsen, beetje hangen, kopje koffie.

Nu ik er over nadacht hadden we overigens wel iets Nuttigs gedaan. Direct nadat we de kinderen op de trein hadden gezet zijn we bijvoorbeeld naar de bieb gereden zodat Joost leesvoer heeft in Engeland. Daarna zijn we heel efficient direct doorgereden naar de Sligro om te kijken of ze daar inderdaad de kipspiesjes verkopen die ik in mijn hoofd heb voor de borrel van vrijdag. Dat bleek zo te zijn dus dat is fijn. Op zondag hebben we handdoeken voor de praktijkruimte van Joost gekocht en ondertussen ook lekker rondgelopen in de Nijhof. Na het afleveren van de handdoeken en ook nog nieuw aangeschafte koffiekopjes hebben we geluncht bij de Generaal. Heerlijk was dat. Verder hebben we (= Joost) ook de zes wijnglazen die al te lang een beetje vies in de keuken staan uitgewassen. Als ik het zo lees nog best veel eigenlijk.

Maar ja, geen druk avondprogramma, of ingewikkelde sociale afspraken exercitie inderdaad. Er waren wel sportieve plannen zoals tennissen of lekker fietsen maar de regen zorgde er voor dat we niet verder kwamen dan doorweekt raken tijdens het hond uitlaten op de hei. Wat overbleef was kneuteren en hangen met zijn tweetjes. En dit dan zonder schuldgevoel over kinderen die (na zes weken hangen) eigenlijk frisse lucht moeten hebben, praten zonder commentaar van de bank, een boek lezen zonder dat op de achtergrond 16 and pregnant of een ander tienervriendelijk programma te horen is, eten wanneer we zin hebben zonder denken over te weinig groenten of alweer soep. Nee gewoon niks en bedenken dat we het ook na 22 jaar samen nog kunnen; lekker NIKS doen. O ja, stiekem óók een beetje geschilderd.

opmerkelijk

Ik heb deze vakantie het boek van Anna Visser gelezen. In het boek doet Anna op originele wijze (zij interviewt ook haar drie kinderen als 'ervaringsdeskundige' wat erg grappig en ook erg raak is) onderzoek naar de 'nieuwe vrouwen'. Ik las het boek vooral vanuit mijn eigen interesse maar vond op bladzijde 95 een bijzondere uitspraak;
Ouders die gescheiden waren lieten de kinderen de hele tijd in hetzelfde huis wonen en verhuisden zelf om de week naar het 'kinderhuis'. Deze ouders hielden dat nog geen half jaar vol.

Het is ook niet niks: elke week, of elke paar dagen je spullen pakken, weer even je draai vinden op je andere plek, constateren dat je dingen vergeten bent en bedenken wanneer je die dan kunt gaan halen etc.

Als je het zo leest zou ik er zelf eerlijk gezegd ook niet aan moeten denken. Mijn hoofd is al vol genoeg met alle dingen die er normaal inzitten, laat staan dat je al deze gedachten er ook nog eens elke week bij krijgt.

Het gekke is: niemand staat er bij stil wat dit voor de kinderen betekent die soms jarenlang heen en weer pendelen tussen twee adressen als hun ouders besluiten uit elkaar te gaan.

Als je er over nadenkt is dit toch op zijn minst iets waarvoor je je kinderen kunt bewonderen als ze dit allemaal maar zonder mopperen doen! Misschien een goed moment om ze even te complimenteren met hun flexibiliteit?

Vakantie met pubers

Over een paar uurtjes vliegen we weer naar huis. We hebben er net een hele week in een huisje in Spanje op zitten.Het was een heerlijke relaxte week waarin we.... Niks gedaan hebben! Toen we dit weekje boekten vond ik het best spannend. Het afgelopen jaar is druk geweest. Wij waren veel aan het werk en de kinderen vullen steeds meer hun eigen agenda met allerlei activiteiten waarbij voor ons ouders slechts de rol van geldschieter of taxichauffeur restte. Het gevolg was dat we weinig tijd met zijn viertjes hebben doorgebracht. Ik vond dat wel jammer maar vind natuurlijk ook dat je kinderen moet loslaten en dat je dan niet meer kunt verwachten dat zij altijd willen wat jij wil. Dat geldt natuurlijk ook voor vakanties. Ik heb genoeg verhalen gehoord en gelezen van verpeste vakanties door onwillige, mokkende of rebellerende pubers. Ouders die drie weken in de discoherrie op een camping zitten omdat de kinderen dat leuk vinden of op vakantie met andere mensen omdat die ook pubers hebben... Allemaal dingen die ik niet zo zie zitten op vakantie. Ik zie vakantie als een moment om ook als gezin weer even bij te tanken, te 'resetten'. Zitten we met zijn allen nog op het goede spoor, zouden we volgend jaar dingen anders moeten doen? De ervaring leert dat daar toch ook een zekere mate van rust voor nodig is. Pas als iedereen tot rust gekomen is komen ook die andere verhalen over vrienden, schoolkamp, leerkrachten. Maar ook dingen als als mama ook telkens op zondag gaat werken vind ik dat wel erg ongezellig, wat zal ik als onderwerp nemen voor mijn project op school of zelfs; het klusjesschema zoals we dat nu hebben vind ik heel onhandig. Na zo'n week bijtanken heb ik het gevoel dat we elkaar weer echt gevonden hebben en er ook weer samen tegenaan kunnen. Het geeft mij ook de ruimte en het vertrouwen om ze tijdens dat drukke schooljaar meer hun eigen weg te laten zoeken. Ik 'ken' ze gewoon weer wat beter lijkt het. Maar ja, zitten de kinderen hier ook op te wachten? Wat zijn ze gegroeid het afgelopen jaar en zo zelfstandig. Wij als ouders zijn door de kinderen toch echt regelmatig met rollende ogen en veelzeggende uitspraken als maham of ja maar julle zijn ook pittig oud (waarbij ik dacht dat pittig positief bedoeld was ha ha)op onze plaats gezet. Maar...Wat blijkt: ze vonden het heerlijk. Niks hoeven, papa en mama in de buurt en zo uitgerust dat ze echt de tijd hebben voor van alles zoals de hele ochtend een spel spelen waar we anders nooit aan toe komen. We hebben nog een week thuis te gaan maar voor mij is onze vakantie met pubers nu al geslaagd. Ik hoop dat jullie net zo genieten.

veertje

Deze week kwam ik thuis van het uitlaten van de hond. Ik had in het bos een mooie veer gevonden. Zoals wel vaker als ik iets bijzonders vind in het bos had ik het in mijn zak gedaan om thuis te laten zien.
Thuis bleek Jasper er te zijn met twee vrienden. Ik wilde blij naar de keuken lopen en de veer laten zien tot ik me bedacht dat dit echt niet meer kon. Jasper zou het nog wel ok vinden denk ik maar ik twijfelde of de vrienden een moéder met een veertje wel voldoende zouden kunnen waarderen.
Daar stond ik dan met mijn veer. Het is altijd even schrikken als je je opeens realiseert dat er weer een periode is afgesloten hoe gezond dat ook is.

Zwemmen

Het is zondag en Pauline gaat zwemmen met een stel meiden. Ik heb beloofd te rijden want alles waarbij de kinderen uit zichzelf een activiteit kiezen waarbij ze gaan bewegen ondersteun ik zo veel mogelijk.

Ik verheug me er op om samen met Jasper naar het museum in Hilversum te gaan. Daar is een leuke tentoonstelling die volgens mij ook voor hem interessant is. Jasper bedenkt zich dat hij eigenlijk ook wel wil zwemmen en dat hij een vriend mee gaat vragen.

Pauline is in alle staten. Dat kan niet, ik wil hem niet mee en zeker niet met een vriendje. Jasper is erg verbaasd maar ik begrijp Pauline wel. Als zij haar vriendin aan het ophalen is leg ik aan Jasper uit dat zij gewoon wat ouder aan het worden is en graag echt alleen met haar vriendinnen wil zijn om daar lekker mee te kunnen kletsen. Jasper denkt eerder in termen van hoe meer zielen hoe meer vreugd en dit soort meidenoverwegingen zijn natuurlijk helemaal niet aan hem besteed.

Maar ik weet ook dat er goede afspraken te maken zijn met Jasper en dat het in zo'n zwembad best goed mogelijk is om elkaar met rust te laten. Dus we leggen het aan Pauline en vriendinnen voor. Ze is het er niet mee eens. De vriendinnen houden wijselijk hun mond als Pauline om raad vraagt. Haar broertje kennende is ze er niet gerust op dat hij zich zal gedragen zoals zij dat graag heeft. Dat betekent namelijk; niet opvallen door tegen iedereen hallo hoe gaat het te zeggen, niet schijn-pijnlijk tegen deuren te lopen waardoor lieve oude mensjes je te hulp schieten, niet heel uitbundig gillen in het water en op de glijbaan en vooral niet laten merken dat je bij haar hoort als je net zo 'raar doet' als hierboven beschreven.

Maar... ze laat zich overhalen onder strikte voorwaarden; Jasper moet zich de hele tijd aan de andere kant van het zwembad bevinden dan dat zij zijn, Jasper mag geen hallo zeggen want dan zeggen zij niks terug omdat ze hem niet willen kennen en in de eventuele rij bij het eten moeten er minimaal 4 mensen tussen hen inzitten.

Jasper instrueert het even verbaasde vriendje nauwkeurig en ik leg nog uit dat ze, als ze nu laten zien dat ze dit kunnen, de volgende keer vast weer gewoon mee mogen (hoop ik).

Onderweg met de meiden naar het zwembad (Jasper heeft een aparte lift geregeld, dat óók nog) moppert Pauline nog wat na. De vriendinnen begrijpen haar volkomen want zij zijn tenslotte ook 14. Ik vind het wel grappig en wens ze veel succes.

Als ik de jongens weer kom halen vraag ik hoe het ging. De jongens vertellen zeer verontwaardigd dat de meiden hén gingen aanspreken. Toen hebben zij gereageerd met; ja hallo zeg wij kennen jullie niet eens en jullie gaan ons zomaar aanspreken....

cyberpesten

De school van Jasper doet een project over cyberpesten op school. Daarnaast doet de school een onderzoek naar cyberpesten onder ouders en kinderen. Wat mij betreft een goed initiatief. Pesten is van alle tijden en in deze nieuwe tijd neemt ook het pesten nieuwe vormen aan. Als ouders weet je eigenlijk bijna niet waar je moet beginnen om je kind in deze nieuwe tijd zo op te voeden dat hij zelf geen pester wordt maar zeker ook dat hij niet gepest gaat worden.

Wat ik er heftig aan vind is dat internet zo verweven is met ieders leven (en al helemaal met het leven van de gemiddelde puber) dat het pesten zo snel 'overal' is. Kon je vroeger naar huis fietsen, de deur op slot doen, en even 'rust' hebben. Nu zitten de pesters niet alleen naast je in de klas, ze zijn ook op je telefoon en op internet. Zo komen ze ook je huis binnen en lijk je er niet van af te kunnen komen. Daarnaast zijn de op internet geschreven woorden al gauw gereetweet, in lijsten opgenomen of wat dan ook. Zo blijft het pesten niet beperkt tot jou en je klas het gaat de hele wereld over.

Elk mens doet in zijn leven dingen waar je achteraf niet trots op bent. Statistisch gezien gebeuren dit soort dingen vaker in je pubertijd. De pubertijd is nu eenmaal de tijd dat je van alles gaat ontdekken en ook van alles voor het eerst gaat doen. Omdat alles nieuw is en je je weg nog moet vinden maak je niet altijd direct de juiste keuzes. Dat is niet erg want daar ben je puber voor en zo leer je wat je wel wil tenslotte. In deze tijd is er helaas al gauw iemand die 'leuk' een foto maakt en deze vervolgens ook 'leuk' op internet zet. Als jij weer uit je vakantie of uitgaansroes bent is die foto natuurlijk niet altijd even leuk. Als dan blijkt dat hij al lang en breed op internet staat is dat soms wel een hele koude douche.

Maar wat mij het meeste zorgen baart is eigenlijk het feit dat mensen steeds meer via de computer communiceren. Op de laptopschool van mijn zoon zie je, als je een klas inloopt, 30 laptops staan met daarachter een kind. Ook bij de leerkracht staat een laptop. Kinderen zitten naast elkaar maar communiceren via facebook of chatten via skype. Jaren geleden heeft onderzoek al aangetoond dat mensen de meest vreselijke scheldwoorden naar groepsgenoten durfden te uiten op het moment dat ze een papieren zak over hun hoofd hadden. Was die er niet dan waren ze een stuk beleefder. Zo werkt het volgens mij ook met computers. Het wordt onpersoonlijker en de drempel om te pesten wordt dus nog lager.

Dus Stop het cyberpesten; laat kinderen weer echt met elkaar praten?

Moederdag met pubers

Voor mij stond moederdag altijd symbool voor zo'n verplichte dag die dan toch niet helemaal echt gezellig wordt. Ik vond moederdag ook echt zo'n dag waarop alle moeders opeens toch op de moeder van Loesje gingen lijken.

Als ik alle bladen en advertenties rondom moederdag las kreeg ik altijd de kriebels. De liefste verdient toch een bloemetje? Brrr die 'liefste'  hoort liever af en toe tussendoor dat ze gewaardeerd wordt dan dan ze één keer per jaar een verplicht boeketje krijgt.

Maar natuurlijk waren ook bij mij alle clichés waar toen ik eenmaal zelf moeder werd. Ik genoot van de kinderknutsels en vooral van de spanning van de kinderen. Nee mam je mag echt niet mee de klas in hoor want we zijn allemaal een heel groot hart voor moederdag aan het knutselen. En dat ze dan met een grote rol onder hun arm naar huis kwamen en aan mij vroegen waar ze het cadeautje voor moederdag het beste konden verstoppen.

Vorig jaar was mijn laatste lagere school-moederdag, compleet met knutselwerk. Jammer maar het leven gaat door vind ik en blijkbaar de school ook. Nu heeft de school op moederdag zelfs een game weekeinde gepland. Mijn zoon wil daar natuurlijk erg graag heen en ik vind ook dat hij dat vooral moet doen. De andere man in huis heeft een weekeinde weg met 'de mannen' en ook dat lijkt mij een heel goed idee. Inmiddels hadden dochterlief en ik al besloten dat wij heerlijk koffie zouden gaan drinken bij de intratuin. Heel gezellig samen met mijn dochter een beetje teuten. Fijn eigenlijk dat de mannen weg zijn dacht ik nog.

Maar vanochtend liep ik in alle vroegte met de hond over de hei. Onder invloed van de zoetigheid uit Libelle's en Margrieten en columns van bijvoorbeeld Daphne Deckers liep ik toch te mijmeren over hoe moederdag ook zou kunnen zijn. Met ontbijt op bed gemaakt door kinderen met roze wangen die liefdevol hagelslag door het huis zouden strooien en broodjes zouden laten aanbranden, een frisgewassen man die de hond uitliet in plaats van eentje die ergens zijn roes lag uit te slapen...
Aan de andere kant... de ervaring leert dat ik de dag na de feestdag me een ongeluk loopt te boenen om alles 'wat ik niet mag doen want het is moederdag' alsnog te doen (zoals hagelslag tussen de planken uitzuigen). En zo was mijn licht gevoel van zieligheid ook weer snel verdwenen en liep ik lekker te genieten van de zon, mijn blije hond en het spechtennest wat ik ontdekt heb.

Na een heerlijke wandeling kwam ik later dan gedacht weer thuis, draaide de normale riedel af van hond eten, kat eten, was checken, afwasmachine aan etc. Ondertussen roep ik dan goedemorgen tegen de kinderen en of ze lekker geslapen hebben, ik roep dat ze de gordijnen moeten open doen, mopper over kinderen die altijd maar in het donker leven terwijl buiten de zon schijnt... Ik hoorde wel kinderen maar ik vond dat ze maar matjes antwoorden dus ik ging kijken wat de oorzaak van deze lusteloosheid was. Zitten ze samen te glunderen aan een gedekte tafel, compleet met een lief kaartje. Blijkt dat ze al een hele tijd zaten te wachten tot ik eindelijk thuis kwam! Wat heerlijk om pubers te hebben die zonder hulp van alles kunnen! Mijn moederdag kan niet meer stuk!

snuffelen

Ik loop met de hond achter een moeder. Zij heeft net een kind naar school gebracht en loopt met en nog niet schoolgaand kind weer naar huis. Het nieuwsgierige jongetje kijkt druk om zich heen en raakt alles aan wat hij tegenkomt, de boom, de blaadjes van de struik, een auto. Ik loop met de hond en bedenk me net dat hij erg op een jong hondje lijkt. Alles uitproberen, overal in bijten... Ook mijn 'oude' hond onderzoekt nog altijd elke boom, elk grasje, elk blaadje.

Ik hoor de moeder telkens zeggen; kom doorlopen, kom, kóm nou. En het jongetje is natuurlijk de kwaadste niet en wil best wel doorlopen. Hij komt dus ook als zijn moeder het zegt maar twee stappen verder ziet hij alweer wat interessants en staat stil om te voelen of gewoon eens te kijken. Het schiet echt niet op en moeder roept nog maar eens KOM NOU! Er komt een man aangelopen. Hij zegt; laat hem toch lekker snuffelen!

Wat een mooi woord. Dat is natuurlijk precies wat kinderen moeten doen; snuffelen aan alles wat ze tegenkomen om zo de wereld te leren begrijpen. Dus als je de tijd hebt; laat je kind lekker snuffelen daar worden ze groot van.

Ik ben ik.

Wat mij altijd verwonderd en ontroerd is dat kinderen zo zichzelf kunnen zijn. Een mooi voorbeeld is dat van mijn zoon en het mutsje van zijn zus:
Vanaf zijn geboorte is Jasper sterk verbonden met zijn grote zus. Waar Pauline ging, ging Jasper en hand in hand konden ze de wereld aan. Toen de bloemetjesmuts en het bijpassende sjaaltje te klein voor Pauline werden trok de toen drie-jarige Jasper ze maar wat graag aan. Met zijn witte krullen en grote blauwe ogen had Jasper altijd al veel aanspraak van wildvreemde mensen. Nu spraken mensen hem, overigens zeer begrijpelijk, aan met dag meisje wat heb je mooie krullen, ogen etc. Jasper reageerde dan eigenlijk heel verbaasd met; maar ik ben Jásper. Het viel me op dat bijna niemand het kon nalaten hem (een drie jarig ventje notabene) te wijzen op zijn 'fout'. Soms wezen ze ook mij er op dat mijn zoon een meisjesmuts op had wat ik natuurlijk alleen maar kon beamen. Met deze vooroordelen had Jasper echter niets te maken. Voor hem was er niets raars. Hij was gewoon Jasper; een jongen met de muts van zijn zus op!

uitvliegen

Sinds dit schooljaar zitten allebei mijn kinderen in het voortgezet onderwijs. Dat brengt, logischerwijs met zich mee dat je de kinderen steeds meer gaat loslaten. Het begint er al mee dat je ze niet meer naar school brengt. Ook sta je 's middags niet meer op het schoolplein. Verdere activiteiten vergen ook steeds minder bemoeienis van moeder. Soms zie je ze bijna een hele dag niet en bestaat het contact uit niet meer dan een sms-je met: 'kom om zes uur thuis'.

Met onze heen- en terugverhuizing naar Engeland, het doordeweeks-alleenstaand moederschap toen Joost nog in Engeland werkte en het jaar van mijn opleiding heb ik tijdelijk weinig gewerkt. De kinderen zijn in die periode verbazingwekkend snel gewend aan taxi-mama. Ik ben ongemerkt erg gewend geraakt aan alles onder controle hebben. Nu wil het geval dat ik sinds dit schooljaar heel erg druk bezig ben met mijn eigen kindercoach praktijk van de grond te krijgen. En de laatste tijd heb ik het opeens erg druk. Ik ben dus niet meer op afroep beschikbaar en dat went een stuk minder snel blijkt.

Dat is her en der wel eens even wennen. Zo kan het maar zo dat ik mijn zoon hoor skypen met zijn vrienden; 'o, mijn moeder kan ons wel brengen en halen hoor, die is toch wel thuis'. Vervolgens de verbazing als ik hem meedeel dat ik er niet zal zijn om te brengen/halen. Ja maar mám hoe moeten we dan in Bussum/bij het zwembad/bij de voetbal en vul maar in komen..... En... nu moet ik iedereen wéér bellen door jou! Ik knik en wijs mijn kleine regelneef fijntjes op de levensgrote familiekalender die in de keuken hangt. Tot voor kort had hij hier eigenlijk nooit echt op hoeven kijken. Zijn agenda werd door mij bijgehouden en beheerd en vooral tijdig aan hem medegedeeld.

Maar inmiddels dacht ik dat hij gewend was aan de bezige moeder en ik plan inmiddels rustig afspraken zonder heel erg rekening te houden met de agenda van de kinderen. Vandaag werd het systeem (mijn systeem?) echter even goed getest. Jasper had een verschoven keyboardles en daarna nog voetbaltraining. Ik had een afspraak die beide gebeurtenissen zou omspannen. Geen vangnet aanwezig dus. Vervolgens word ik een uur voordat ik weg moet in paniek gebeld; er is straf uitgedeeld en meneer moet nablijven. Gevolg hij red de keyboardles niet. Ik bel en de les kan verzet. Ik bel meneer maar zijn telefoon blijkt langdurig onbereikbaar en ik schiet vervolgens in de stress hier over. En waar raak ik over in de stress? Dat hij het zelf niet kan regelen. Uiteindelijk moet ik toch weg en kan ik er niets meer aan veranderen. Bij thuiskomst zie ik een relaxte knul in de stoel hangen. Natuurlijk heeft hij alles gered en opgelost. Als ik goed kijk lijkt het alsof hij een centimetertje gegroeid is sinds vanochtend en kijkt hij niet wat volwassener uit zijn ogen? Of was het allemaal al zo en had ik het gewoon nog niet gezien?

Foto's, veel foto's

Pauline is een fantastische week lang in Engeland geweest. In haar bagage ging haar spiksplinternieuwe camera mee. Bij terugkomst bleek dat ze heel veel had meegemaakt en vertelde ze honderduit. Als bewijs van al die leuke activiteiten had ze ruim 500 foto's gemaakt! Geschaard achter de laptop zaten we klaar om alle foto's te bewonderen. Ze waren erg leuk en wij keken ademloos naar 500 foto's van de drie gezworen BFF's in allerlei verschillende vrolijke poses. Echt heel leuk allemaal maar waar waren alle dingen die ze hadden gezien en meegemaakt?  Stratford Upon Avon is toch heus een erg fotogeniek dorpje zou je zeggen. Maar nee op de 500 foto's herkenden we misschien 10 keer ergens ver weg op de achtergrond een bezienswaardigheid.

Vervolgens gingen ruim 100 foto's (strenge selectie!) ergens een album op facebook in, net als de 100 foto's per persoon die de rest van de klas ook had gedwonload. De rest van de dag werden alle foto's gescand om te kijken of er nog iemand te 'taggen' was en kwam de constatering dat iedereen ongeveer dezelfde foto's had.

Ik denk terug aan ons ouderwets fotowerk. Maximaal 36 foto's tot je beschikking. Het gevoel dat je 'verplicht' was deze niet te verspillen. Het gevolg was dat een groot gedeelte van je na twee weken ontwikkelde foto's ingangen van musea, 'interessante fossielen' en andere nuttige maar toch wel saaie plaatjes bevatte. Wat wel leuk was (en menig saaie zondagmiddag opleukte) was het inplakken in een album van alle foto's, suikerzakjes en entreekaartjes. Al deze juweeltjes van prehistorisch 'scrapbooken' liggen al 30 jaar ergens te vergaan. Aan de andere kant, bijna al de 1000-en digitale foto's die inmiddels verschillende harde schijven en cd-rommetjes beslaan zijn nog steeds niet in een album opgenomen. Ik loop minstens zes jaar achter en dat terwijl de kinderen altijd met zo veel plezier kijken in de wel aanwezige albums. Misschien maar eens een saaie zondagmiddag inlassen!

Wat is een vriend?

Onlangs had ik een leuk gesprek met mijn kinderen.
Het begon zo;
Jasper vraagt of vriend x mag komen logeren. Pauline zei huh hoe kan dat nou? Gisteren vond je hem nog stom en nu komt hij logeren?
Jasper zegt ja, ik vind een ding van hem niet zo leuk maar dat betekent toch niet dat hij helemaal niet leuk is?
Pauline zwijgt.
Ik zeg; ja gek is dat eigenlijk. Wanneer is iemand een vriend? Nou zegt Pauline mijn vriendinnen zijn gewoon helemaal leuk. Ik vind niks stom aan ze. Jasper blijft bij zijn standpunt dat hij sommige dingen stom kan vinden aan iemand maar dat ze dan toch nog vrienden kunnen zijn. Pauline heeft drie echte BFF's.
Jasper heeft voor mijn gevoel wel 50 vrienden die allemaal in verschillende samenstellingen ons huis bezoeken.
Als ik Pauline en haar vriendinnen hoor praten zeggen ze nooit iets negatiefs. Iets is eerder 'schattig' of 'typisch'.
Jasper en zijn vrienden hebben wel degelijk kritiek op elkaar. Openlijk en ook waar anderen bij zijn.
Als bezorgde moeder vraag ik me af wat is beter? Ik denk dat, in het algemeen, vrouwen nooit openlijk kritiek op elkaar zullen leveren en dat Pauline dus een echte vrouwenvriendschap heeft. Tevens is het denk ik heel mannelijk om lik op stuk te geven en vervolgens lekker door te gaan met hangen of voetballen.
Als ik naar de kinderen kijk heb ik het idee dat beide kinderen volkomen gelukkig zijn met de situatie zoals die is. Ik vind ook dat de manier waarop ze hun vriendschappen hebben geregeld goed past bij het kind zoals ik het ken.
Wel vind ik het grappig dat ze, nu ze zelf steeds meer hun sociale leven gaan regelen, dat ook echt doen op de manier die bij ze past en die ik al van jongs af aan herken in ze. Ook als puber blijven ze dus gewoon zichzelf! Dat is dus direct ook mijn geruststelling: het is goed omdat het hun eigen keuze is en ze er blijkbaar gelukkig mee zijn.

Het zit in de genen

Ik weet 100% zeker dat mijn dochter van mij is en toch is ze compleet anders. Van kleins af aan weet ze me telkens weer te verbazen. Zij is prachtig slank, lang, met megalange benen, goed georganiseerd en heel dapper. Hoe ik er uit zie hoef ik niet in detail te vertellen maar als ik zeg het tegenovergestelde kun je wel wat bedenken. Qua karaktereigenschappen heb ik ook duidelijk andere kwaliteiten.

Vandaag was weer eens een bewijs van onze verschillen. Dochterlief en ik hebben (na vanmiddag dus hadden) beide een moedervlekje op een cosmetisch niet handige plek als het zomertijd is. Nu de lente weer in de lucht zit besloten wij voor eens en voor altijd met deze kleine ontsierinkjes op onze anderszins zo perfecte lichamen af te rekenen. Probleem voor mij was dat ik zo bang ben voor pijn en ongemak, helemaal als je er zelf in feite voor kiest dat ik het ding al jaren heb en hem nog nooit heb durven laten weghalen. Maar...Nu moest het dan toch maar eens gebeuren. Eerst huisarts, fijn hoor; even kijken begripvol knikken, verwijsbrief en klaar. Poeh, eitje. Vervolgens vandaag dus de dermatoloog. Pauline zei op de fiets al, ik hoop dat ze het meteen doen. Ik heel dapper nou dat hoop ik ook!

In het kamertje kijkt de co onschuldig met een lampje. Alles prima en ik ontspan; hier ga ik gemakkelijk mee wegkomen. Mijn uitstel van executie zal, met de wachttijden van tegenwoordig,  minstens twee maanden zijn. Vervolgens gaat  de lieve co even de kamer uit. Hij gaat overleggen met de dermatoloog. Nog geen 10 minuten later loopt deze vervolgens veel te voortvarend binnen en geeft een hele stevige hand. Ik vrees het ergste en ja hoor, zullen we het meteen maar even doen buldert ze. Ik piep nog wat over niet kunnen douchen en dat dat heel onhandig is maar geef me toch maar gewonnen (ik ben tenslotte Moeder en moet een Voorbeeld zijn).

De dermatoloog trekt snel haar handschoenen aan en is er duidelijk KLAAR voor. Pauline duikt al op de onderzoeksbank, laat zich gewillig prikken en snijden terwijl ik ademloos toekijk. Voor ik het weet prikt de co mij echter ook in mijn nek. Ik zeg nog 'grappig' niet te diep want mijn ruggegraat inclusief alle zenuwen loopt nog al dicht bij de prikplek. Maar voor ik ben uitgesproken zit hij al druk te snijden en te knippen en plakken. Eigenlijk wil ik het behang van de muur gillen omdat het zo eng is en het me ook wel eens lekker lijkt maar ik houd me zwetend en wel goed.

Met een pleister in mijn nek en ook een bij Pauline op haar rug staan we 10 minuten later weer buiten. Ik heb volledig de bibbers (van 30 jaar opgebouwde angst waarschijnlijk) en Pauline geeft geen krimp. Ik bekijk haar vanuit mijn ooghoek (durf mijn nek niet te draaien) maar ze ziet er ongelofelijk kalm uit. Wat een kind, ik wou dat ik haar genen had!

Winter

Dit is onze hond Boele. Het is een grote schat en hij hecht, zoals de meeste mensen, ehhh honden, aan regelmaat. Het liefst ligt hij gewoon lekker met zijn kussen bij ons in de buurt. Maar soms zijn dingen anders dan anders. Aan een kind kun je dat meestal nog wel uitleggen maar aan een hond (of is dat vooral onze hond) niet. Hen overkomt dus eigenlijk heel veel. Zo lig je nog heerlijk blij te zijn met je kussen en zo moet je in de auto op weg naar het pension bijvoorbeeld.

Dit overkwam Boele vanochtend. Vanwege mijn cursus masseren in de klas morgen had ik besloten dat het wel zo rustig zou zijn om de hond naar het pension te brengen. Geen gedoe met buren die de hond moeten uitlaten en vooral niet een hond die de hele dag alleen is en daar heel verdrietig van wordt. Daarnaast doe je hem volgens mij geen groter plezier dan lekker spelen met zijn vrienden. Kortom, als ik een hele dag weg moet breng ik Boele meestal wel naar zijn vertrouwde adresje (dat dan weer wel).

Normaal mag hij in de achterbak van mijn auto. Met deze abnormale kou heeft die het echter tijdelijk opgegeven. Het gevolg was dat Boele op een gewone achterbank mee moest naar Baarn. Ondanks dat zijn allerliefste vertrouwde deken en een stuk brood uitnodigend op hem lagen te wachten wilde hij de auto niet in. Met zijn staart tussen zijn poten stond hij sneu naar me te kijken. Ik heb hem er dus maar in getild en vervolgens stond hij weer doodongelukkig om zich heen te kijken. 

Toen de auto eenmaal gestart was en er ook echt gereden werd begon hij te piepen. Ach en wee wat een ellende overkwam hem nu weer. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik alleen maar een bruin hoofd met twee niet-begrijpende oogjes. Ik riep af en toe enthousiast ga maar lekker liggen maar dat deed hij mooi niet. Toen hij iets meer in de relaxstand ging hield hij op met piepen maar ging hij erg in mijn oor snuiven waardoor ik erg moest lachen en hij weer schrok. Wat een toestand! Gelukkig is het niet ver naar Baarn. Toen hij eenmaal rook waar hij was sprong hij dolgelukkig uit de auto en wist hij niet hoe hard hij moest kwispelen naar iedereen. 

Ik ging vervolgens 'leeg' naar huis. Het wegbrengen  van de hond naar het pension is een beetje hetzelfde als wanneer de kinderen uit logeren gaan of een dagje creche hebben terwijl jij thuis bent. Je kijkt enorm uit naar de rust en de zeeën van tijd die opeens voor je liggen maar het huis is toch gek leeg. Nou ja, morgen genoeg te doen en te leren. Ik heb enorm veel zin om te leren masseren in de klas. Ik ben erg benieuwd!

scheiding; wat doen we met de kinderen?

Zoals zo veel mensen ben ook ik een kind van gescheiden ouders. Daarom en vanwege mijn praktijk voor kindercoaching ben ik altijd erg geïnteresseerd in hoe groot de invloed van heftige gebeurtenissen in een kinderleven (zoals als een scheiding is) op latere leeftijd kan zijn.

Onlangs las ik daarom het boek ' Uit Elkaar' van Cornald Maas. Wat bleek: een scheiding is nooit leuk maar hoort nu eenmaal soms bij het leven. Hoe je er echter als ouders mee omgaat kan een groot verschil maken in de uiteindelijke verwerking en de 'last' die je er als volwassene van hebt.

Ook bij scheiden geldt: duidelijkheid, respect en rust en regelmaat. En dit geldt voor alle leeftijden kinderen.

Duidelijkheid betekent dat je als ouders duidelijk bent in wat er gaat gebeuren, wanneer dit gaat gebeuren en wat dit voor gevolgen heeft (in praktische zin) voor de kinderen. Vertel dan ook pas dat je uit elkaar gaat als de ander ook daadwerkelijk op korte termijn uit huis gaat. Bezig je niet van vage termen als we houden nog wel van elkaar maar niet meer zo veel, of we willen even proberen hoe het is om alleen te wonen. Sommige kinderen hopen nog jaren 'dat het nog goed komt' omdat er niet duidelijk is uitgesproken dat het ook echt over is.

Blijf respectvol naar elkaar toe tenminste in het bijzijn van de kinderen. Maak als het even kan alleen ruzie als de kinderen niet thuis zijn. Want kinderen zijn zeer gevoelig voor de gemoedstoestand van hun ouders. Dit versterkt zich als er (onderhuidse) spanningen zijn. De grote oren van de kleine potjes worden dus zo mogelijk nog groter óók als je denkt dat ze slapen of voor de buis hangen. De andere ouder blijft altijd ouder van je kind. Voor het kind verandert er niets in zijn of haar liefde en bewondering voor de ouder, dat gebeurt alleen door wat de ouders over elkaar zeggen. Het kind zal het dus heel moeilijk vinden om telkens te horen dat hun vader gemeen is, een rotzak of wat dan ook.

Probeer zo veel mogelijk de rust te bewaren. Emoties zullen hoogtij vieren, dat is logisch. Ben ook daarin eerlijk naar je kinderen; natuurlijk ben je verdrietig, natuurlijk ben je boos en had je het graag allemaal anders gewild dus af en toe kun je best huilen waar de kinderen bij zijn en ze dan simpel uitleggen wat er aan de hand is zonder de ander de schuld te geven. Maar verlies je niet in vreselijke huil- en schreeuwbuien waar de kinderen bijzijn. Blijf voor jezelf zorgen.

Zorg dat er regelmaat blijft. Maak zo snel mogelijk een bezoekregeling waar beide ouders zich aan kunnen houden en houd je er aan. Introduceer veranderingen tijdig en leg uit waarom.

Hoe klein of hoe groot ze ook zijn betrek de kinderen bij het hele proces. Vertel wat jullie hebben afgesproken en geef hen de ruimte om ook om dingen te vragen. Geef hen ook de ruimte om verdrietig te zijn, luister echt naar ze zonder te reageren op wat ze zeggen of het weg te redeneren om ze te beschermen. Erken gewoon simpel dat het rottig is. Geef ze specifieke aandacht, laat ze weten dat ze bijzonder zijn voor jullie allebei (helemaal als er andere kinderen van nieuwe partners in het spel komen). Vraag wat zij willen, leg uit aan welke wensen je kunt voldoen en welke niet en waarom niet of wanneer wel.

Blijf altijd de ouder. Zadel ze niet op met grote mensen (relatie)problemen. Zeg niet, als ze naar papa gaan 'nu ga ik jullie vreselijk missen of nu blijf ik alleen achter'. Jij bent groot en wordt geacht de steunpilaar voor je kinderen te zijn niet andersom.

En tot slot als het aan de orde is: laat merken dat je blij bent met je nieuwe partner en dat je veel van hem of haar houdt maar ga niet uitgebreid zoenen, bij elkaar op schoot zitten of anderszins klef doen. Niets is zo vreselijk voor een kind als een zich als een puber gedragende ouder!

Nog meer lezen? Het boek Heen en Weer van Marja Baseler

Geluk zit in kleine dingen!

Zoals veel kinderen denk ik ook nog steeds een beetje 'magisch'. Op spannende momenten brand ik graag een kaarsje, ga ik slapen op een mooie tijd (23.23 uur) of zie ik het feit dat juist op dat moment de zon gaat schijnen/de regen ophoud of juist begint als een goed teken.

Toen wij besloten naar Engeland te gaan vond ik opeens in het bos een stukje porselein met een delftsblauwe schildering er op. Je zou kunnen zeggen dat het feit dat ik zo iets oerhollands vond een teken aan de wand was om niet te gaan. Ik houd wel van positief magisch denken en bedacht me juist dat Nederland door de eeuwen heen heel veel Delfts blauw heeft geëxporteerd. Het feit dat wij onszelf nu gingen exporteren paste daar dan weer heel leuk bij. En zo werd ik blij van dat eerste stukje. In de tijd daarna vond ik nog regelmatig nieuwe stukjes. Ze gingen mee naar Engeland en kwamen ook weer mee terug in hun speciale potje.

Eenmaal terug vind ik nog steeds af en toe zomaar een stukje en ik word er elke keer blij van. Vandaag liep ik ook weer over het bospad dat ik al minstens 500x heb gelopen en ik liep zomaar wat te denken over mijn praktijk. Over alle acties die ik de afgelopen tijd heb ondernomen en de verschillende dingen die op mijn pad lijken te komen en allemaal leuk zijn. Ben ik wel goed bezig, maak ik mijn praktijk niet te breed? Lastige vragen voor een ondernemer in zijn eentje. Opeens viel mijn oog op een blauw stukje. Een mooi bewerkt stukje deze keer. Over alle stukjes op zijn plaats vallen gesproken!

verschil tussen kindercoach en kindertherapeut

Nu ik met allerlei verschillende  mensen praat om mijn praktijk onder de aandacht te brengen wordt mij vaak gevraagd wat nu precies het verschil is tussen en kindercoach en een kindertherapeut.

Ik omschrijf het verschil eigenlijk zo: Ergens in een mooi weiland wat we 'het leven' noemen staat een kind boompje dat zijn blaadjes laat hangen en minder goed groeit dan de rest. De kindertherapeut gaat op zoek naar het probleem in de wortels van het kind-boompje. Samen met het kind probeert de therapeut het probleem weg te halen door het eens goed van alle kanten te bekijken en te proberen om het te verwijderen uit de wortels. Ze kan het boompje weer verder groeien tot een mooie, gezonde boom.

De kindercoach ziet een kind-boompje wat even niet zo lekker in zijn vel zit en gaat samen met het kind kijken wat er allemaal rondom en in het boompje aanwezig is of veranderd kan worden zodat het, ondanks het probleem in de wortels toch weer verder kan groeien. Het probleem wordt gelokaliseerd en er wordt, samen met het kind-boompje gekeken welke factoren in de omgeving van het boompje, of beter nog in het boompje zelf het kind-boompje kunnen leren om minder last van het probleem te hebben. Misschien wil het kind-boompje aan het iets grotere boompje er naast leren vragen of hij iets opzij wil gaan zodat hij meer zon krijgt. Of misschien zijn er andere dingen die hij graag wil leren zodat hij weer beter kan groeien. Kortom, de kindercoach gaat niet zo zeer op zoek naar de oorsprong van het probleem maar meer kijken naar hoe het kind de dingen waar het tegen aan loopt zelf kan oplossen.


Ook Tea Adema van kindercoaching friesland legt op een mooie manier het verschil uit. Leuk om te lezen en handig om te weten. 

Daar word je blij van!

Vraag de gemiddelde volwassene op zo maar een moment van de dag waar hij of zij blij van wordt en je krijgt dingen te horen als de staatsloterij winnen, een mooie reis maken, een huis met een zwembad. En natuurlijk klopt dit allemaal. Van geld alleen word je niet gelukkig maar dat je zo veel geld hebt dat je de prachtigste reizen kunt maken en tussendoor in een huis woont dat van alle gemakken is voorzien helpt vast en zeker wel een beetje.

Maar tot het zo ver is en óók als al deze mooie dromen wel waar zijn geworden zijn er andere dingen waar je heel blij van kunt worden en die zo maar voor het oprapen liggen. Zo begon deze dag te vroeg en lag ik al lang voor de wekker ging te piekeren in bed. Het gevolg was dat ik opstond met een bomvol hoofd van de dingen die echt moeten en de dingen die ik nog wil. Echt gezellig was ik dus niet. Jasper zat met een wit koppie aan zijn ontbijt, door de wekker heen geslapen, nu dus in de stress zijn tas ingepakt en gehaast aan het ontbijt. Als brugpieper is het leven Zwaar.

Op het moment dat Jasper naar buiten stapte klaarde zijn gezicht op: Kijk mam. Buiten is alles paars! Met zijn allen stonden we vervolgens naar de bijzondere kleur te kijken die de wereld deze ochtend had. Jasper zei het is alsof ik alles door een paarse bril zie en dat vonden wij ook. Mijn ochtendhumeur verdween direct en de vrolijkheid bleef bij me terwijl ik de hond ging uitlaten. Eenmaal op de hei in de koude wind voelde ik hoe lekker warm mijn lijf was onder alle lagen jas en kleding en hoe koud mijn gezicht. De hond kwam uitgelaten op me af gerend waardoor alles flapperde; zijn oren, tong en staart en dan ook nog van die glimmende oogjes. Wat heerlijk als je altijd blij bent.

En zo liep ik daar blij te zijn en me maar weer eens te beseffen dat geluk hem écht vooral zit in kleine dingetjes.

Bewust eten

In de Groter Groeien van deze maand stond een artikel over een gezin wat besloten had veganistisch te gaan eten/leven. Pauline had het stuk ook gelezen en vroeg tijdens het eten uitleg.

Ik greep mijn opvoedkundige kans en begon via het verschil tussen vegetarisch en veganistisch met te zeggen dat het eigenlijk helemaal geen slecht idee is om een paar keer per week geen vlees te eten. Met af en toe een soepmaaltijd, tosti of een gebakken eitje als het druk is redden we meestal de 2x per week geen vlees wel, maar bewust vegetarisch koken zit er eigenlijk niet zo in.

Pauline vond het wel wat en ik ging nog een stapje verder door haar te vertellen dat ik het erg leuk zou vinden als zij op haar kookdag een lekkere vegetarische maaltijd zou maken. Pauline reageerde met: als we er een veganistische maaltijd van maken eten we gewoon twee keer per week patat!

Klein maar Dapper

Deze fantastische foto wil ik jullie toch niet onthouden; Bidsprinkhaan vs superschattige (gelukkig) en enigszins verbaasde labrador. De sprinkhaan is dan misschien klein van stuk, hij is er van overtuigd dat hij het KAN!

Eindelijk een Nieuw Jaar

Na wekenlang aftellen, de hoogte punten en dieptepunten van het jaar op een rij, allerlei overzichten en lijsten in de media is het u dan eindelijk zo ver het is 2012 (alweer 13.40 uur).

Zo op het laatst word ik een beetje kriebelig. Al dat achterom kijken stemt een beetje somber op de een of andere manier. Vanaf de kerst ga je ook een beetje in de wachtstand. Veel dingen hoeven nu nog niet of kunnen beter wachten tot volgend jaar en dat is voor een Jan ongeduld als ik op dit moment ben lastig. Met mijn kindercoachpraktijk in opbouw wil ik vooruit en verder en meer en alles het liefst zo snel mogelijk. Dat al mijn wensen en ideeën niet direct in daden kunnen worden omgezet is wel eens lastig. Ik ben zo vol energie en heb zo veel plezier in mijn vak dat ik dat het liefst met iedereen wil delen en ook zo veel mogelijk kinderen wil helpen. Dat is waarom ik met deze opleiding ben begonnen tenslotte.

Maar er gloort licht; niet alleen is het vandaag de hele dag de eerste dag van het nieuwe jaar, ik kan me ook gaan verheugen op geplande nascholingen! Omdat ik ben aangesloten bij een beroepsvereniging (ABvC) ben ik verplicht me jaarlijks bij- en na te scholen. Alhoewel het een groot deel van mijn financiële planning in beslag neemt vind ik het niet alleen belangrijk om me bij te scholen maar ook leuk.

Sinds ik met mijn kindercoachopleiding ben begonnen is er een hele nieuwe wereld voor me open gegaan. Allemaal interessante lezingen, leuke opleidingen, nieuwe dingen die ik kan leren en nieuwe inzichten die ik opdoe (zie ook: gevolgde opleidingen). Het voelt alsof ik in een gezonde snoepwinkel mag kiezen. Bijna alles ziet er lekker uit en..... alles is goed voor me! Zo ga ik in februari een cursus masseren in de klas volgen en in september de studiedag omgaan met emoties, rouw echtscheiding en verlies studiedag tea adema. Ik kijk er enorm naar uit!

Niet alleen ontmoet ik andere (kinder)coaches waarmee ik over het vak kan praten en waar ik van kan leren, ik leer ook weer meer over verschillende onderwerpen en methodieken. Door deze opleidingen heb ik het idee dat ik mijn vak nog beter kan uitoefenen en dus nog effectiever kan zijn. Voor mij goed, voor mijn cliëntjes nog beter!