opmerkelijk

Ik heb deze vakantie het boek van Anna Visser gelezen. In het boek doet Anna op originele wijze (zij interviewt ook haar drie kinderen als 'ervaringsdeskundige' wat erg grappig en ook erg raak is) onderzoek naar de 'nieuwe vrouwen'. Ik las het boek vooral vanuit mijn eigen interesse maar vond op bladzijde 95 een bijzondere uitspraak;
Ouders die gescheiden waren lieten de kinderen de hele tijd in hetzelfde huis wonen en verhuisden zelf om de week naar het 'kinderhuis'. Deze ouders hielden dat nog geen half jaar vol.

Het is ook niet niks: elke week, of elke paar dagen je spullen pakken, weer even je draai vinden op je andere plek, constateren dat je dingen vergeten bent en bedenken wanneer je die dan kunt gaan halen etc.

Als je het zo leest zou ik er zelf eerlijk gezegd ook niet aan moeten denken. Mijn hoofd is al vol genoeg met alle dingen die er normaal inzitten, laat staan dat je al deze gedachten er ook nog eens elke week bij krijgt.

Het gekke is: niemand staat er bij stil wat dit voor de kinderen betekent die soms jarenlang heen en weer pendelen tussen twee adressen als hun ouders besluiten uit elkaar te gaan.

Als je er over nadenkt is dit toch op zijn minst iets waarvoor je je kinderen kunt bewonderen als ze dit allemaal maar zonder mopperen doen! Misschien een goed moment om ze even te complimenteren met hun flexibiliteit?