Gisteren was een gekke dag. Overdag ging ik met mijn zoon naar Nijmegen. We gingen luisteren naar een college recht en management op de open dag.
Heen ging ik in de auto met mijn jongste kind een 15-jarige puber uit 4 VWO die een beetje 'in opdracht' van school vast ging voor kijken. Ik, als über-enthousiaste moeder, merkte vooral al het leuks op; he Nijmegen is vlak bij Venlo waar papa gewoond heeft en Kleve/Duitsland is ook dichtbij dan kun je even over de grens. En verderop: (toen we verkeerd gereden waren en even moesten keren) o als ik jou kom bezoeken kan ik het heerlijk combineren met een dagje Sanadrome...
Terug reed ik met een kind dat sprak in termen van 'mijn' college's zullen in dat gebouw zijn en die vervolgens mij ging wijzen op de voordelen en bezienswaardigheden van Nijmegen. Ik keek, nadat we rustig op de snelweg waren zodat ik niet weer fout reed want wat moet je lang rijden voordat je vanuit de campus weer op de snelweg bent, even opzij. Daar zag ik een kind dat een gevaarlijk stuk boven me uit aan het groeien is en ik dacht: Jeetje hij ís al bijna die student.
Die zelfde avond hadden manlief en ik een reünie van Vindicat, onze kroeg toen wij student waren in Groningen. Tussen alle mid- veertigers en vijftigers keek ik mijn ogen uit naar al die meisjes en jongens van toen die ondanks meer rimpels en grijs haar niets veranderd waren. Daartussen liepen de 'kinderen' van de lustrumcie met witte koppies. Die keken op hun beurt met verbazing naar al die dansende 'fossielen' die elkaar lachend om de hals vielen en konden de jolige grapjes van al die 'grappige' oude mannen maar matig waarderen.
Ik vertelde aan iemand het rare gevoel van overdag met je kind voorkijken en nu met de vader van het kind terugkijken naar hoe het allemaal begon. Zij toeterde, boven de keiharde muziek van de Hermes House Band, in mijn oor: the circle of life.
Ja de cirkel is rond nu zelfs mijn kleine leeuw hard op weg is om volwassen te worden.
