kerstvakantie

Zoals altijd zijn de eerste dagen van de vakantie prima te doen. Deze vakantie zit Joost vanwege zijn knie ook verplicht in de relaxstand. Vanwege veel familie over de vloer konden we de eerste dagen ook niet veel meer doen dan gewoon lekker niks.
Maar nu we bijna een week vrij zijn begint het toch te kriebelen bij mij, terwijl juist de kinderen (mede door laaaaat naar bed) enorm beginnen te wennen aan oeverloos hangen.
Ik wil mijn gewone boodschappen- en schoonmaakroutine doorvoeren maar in huis hangt her en der van alles in de weg. Met een 1.86m. lange man 'fully equipped' met stokken ligt er zelfs nog meer in de weg dan normaal. Als ik probeer te manoeuvreren langs de benen van kinderen en man wordt er met moeite wat bewogen.
Ik ben natuurlijk vol begrip voor de vakantiestand, maar als ik met het zweet op mijn voorhoofd loop te stofzuigen en er wordt harder gezucht dan het geluid van de stofzuiger met daarbij een geërgerd drukken op het volumeknopje van de afstandsbediening vind ik mezelf toch wel sneu en mopper over luie kinderen en werkpaarden en luxe paardjes etc. Ik word niet-begrijpend aangekeken.
En ze hebben gelijk; ik heb echt behulpzame kinderen. Manlief is, tenzij vers geopereerd, ook heel meegaand. Ik heb zelf heb echter, ook na 15 jaar gezin spelen, nog steeds het idee dat mijn mede huisgenoten net zo veel huishoudelijk inzicht hebben als ik. En dat mijn huisgenoten niet alleen zien dat iets wel een stofzuigbeurtje kan gebruiken maar het dan ook nog automatisch doen. Helaas helaas ze willen alles doen alleen moet ik het dan wel vragen. Ik hoop dat ik dat nog ga leren voordat de kinderen definitief het huis uit zijn. Belangrijke les voor 2012; maak zo veel mogelijk nuttig gebruik van je kinderen zo lang ze nog thuis wonen.

rare dieren?

Ik ben bezig met mijn workshop 'dierenmanieren' workshop dierenmanieren. Jasper vraagt wat ik aan het doen ben. Ik leg uit wat de workshop precies inhoudt. Dat je een dier maakt wat bestaat uit verschillende kwaliteiten van verschillende dieren die jij al hebt of waar je graag wat meer van zou willen hebben. Uiteindelijk ontstaat er dan bijvoorbeeld een vogelkrokotijger, ik noem maar wat. Tja, zegt Jasper wie wíl dat nou zo'n combinatiedier dat is toch helemaal niet handig?
Ik ben lichtelijk verbaasd. Dit kind verkondigde op drie jarige leeftijd dat hij later, als hij groot was, een sabeltandtijger zou worden en voegde daar al snel een paar vleugels aan toe omdat dat sneller ging.
Ook toen hij begreep dat hij later 'een mens' zou gaan worden fantaseerde hij er lustig op los en kregen we regelmatig tekeningen te zien van beesten met tijgerklauwen, havikvleugels en leeuwenkoppen.
Ja, zegt mijn grote kind dat is wel zo, maar ik weet dat het niet kan en 'die kleintjes' (groep 8 waar hij zelf vorig jaar nog zat) weten dat misschien wel niet en dan hopen ze misschien dat het echt gebeurt.
Ach, opeens hoor ik de teleurstelling. Met het groter worden is ook bij hem echt het besef doorgedrongen dat hij nooit een vliegende sabeltandtijger-leeuw-havik zal gaan worden. Hij zal het moeten doen met zijn eigen (fantastische) lichaam voor de rest van zijn leven. Volwassen worden; niks aan!

Samen zorg delen

In de Happinez-scheurkalender die bij ons op de wc hangt lees ik bijna elke dag weer een waarheid als een koe. Zo ook vandaag. Op 8 december staat: "Als een groep mensen ontdekt dat ze een zorg delen, dan begint de verandering" (Geschreven door Margaret Wheatley in Shambala Sun, maart 2007).
Op 1 december lees ik de tweet van Mischa de Winter mbt de ouderbetrokkenheid Mischa de Winter op twitter. Hij tweet dat ouderbetrokkenheid niet gaat om luizen- of rekenhup maar om het afstemmen van wederzijdse verantwoordelijkheid. Dit is, samen met het dagcitaat, wat mij betreft de spijker op zijn kop.
Ouders en leerkrachten laten we vooral elkaar niet meer als 'lastig' zien maar de handen in een slaan en het voor iedereen gemakkelijker maken.
Als we als ouders en leerkrachten er voor kunnen zorgen dat onze kinderen zich prettig en veilig voelen op school, daardoor met meer plezier naar school gaan en dáárdoor vaak weer een stuk gemakkelijker in de omgang worden hebben leerkrachten, ouders en vooral ook de kinderen daar veel profijt van.
Landelijk zijn er best wel wat initiatieven op dit vlak. Kijk voor het Gooi bijvoorbeeld eens op: ouderplatform Gooi

winkelstress

Vanochtend was ik in de Albert Heijn. Daar was het DRUK. Ik hoefde niet heel veel boodschappen én was kinderloos. Altijd heerlijk om met zo weinig stress rond te lopen tussen veel gestressten. Overal huilden kinderen, schreeuwden moeders en zuchtten vaders. Ik liep ongeveer gelijk op met een moeder met een lijst, een vader die opdrachten uitvoerde en vaak het verkeerde meebracht en 2 zoontjes van rond de 5 die het vooral allemaal erg spannend vonden en heen en weer renden tussen de speelhoek, mama, de snoeplaan en mama en de tijdschriften en mama. Ik vond ze goed te doen gezien sommige andere scènes die ik her en der hoorde (ik hoop dan maar dat ze mijn poster op het prikbord bij de uitgang zien:-)).
Maar deze moeder zag er MOE uit, had een man bij zich die duidelijk de weg niet wist in de winkel en eigenlijk meer een last dan en hulp was, dacht misschien aan alle pakjes die nog moesten worden ingepakt voor Sinterklaas, gedichten geschreven, gerechten gekookt....
Ergens vlak bij de eindstreep, zo bij de diepvries en het snoep vroegen de jongens om snoep en moeder gilde: wég, ga wég, ga uit mijn ogen, ga gewoon hélemaal wég. Een stilte viel, pa en de zoontjes keken naar de moeder (ze waren waarschijnlijk erg benieuwd wat er nu ging gebeuren) en moeder racete naar de kassa en begon snel alles op de band te gooien. Vader en zoontjes een beetje bedremmeld achter haar aan. Ik hoopte stiekem op iets spectaculairders maar ook eigenlijk weer niet dus ik ben maar doorgegaan. Ik hoop van harte dat ze een heerlijk ontspannen heerlijk avondje hebben.

Uit mijzelf ben ik geen 'hugger'. Ik vind mensen ook heel lief zonder ze telkens uitgebreid om de nek te vliegen. Toen ik eenmaal kinderen had veranderde dat en vond ik niks zo heerlijk als een gezellige knuffel zélfs inclusief snotkus. Maar door druk druk schoot het er gewoon wel eens bij in en dat is jammer.

Onderzoek heeft aangewezen dat stellen, voor het behoud van de goede relatie 6x per dag elkaar zouden 'moeten' omhelzen gedurende 6 seconden, 6x6 dus.

Aanraken is dus goed en dat geldt zeker óók voor het aanraken en knuffelen van je kinderen.

Voor mij is het een openbaring gebleken om de kinderen te gaan masseren. Gestructureerd aanraken noem ik het. Ze gaan er zelfs graag eerder voor naar boven!

En het is niet moeilijk zo lang je maar warme handen hebt.

Voeten masseren betekent gegarandeerd veel lachen en lekker ontspannen. Rug masseren is heerlijk genieten en kletsen kletsen kletsen. Want, en dat is een groot bijkomend voordeel; 10 minuten masseren betekent ook 10 minuten echte aandacht voor je kind en dan kan er opeens heel veel verteld worden. Tien echt goede minuten dus.

In februari ga ik een cursus masseren in de klas volgen want ook in de klas blijkt meer aanraken de groepsdynamiek te verbeteren. Kinderen leren hun grenzen aangeven, ontspannen beter en zitten beter in hun vel. Klinkt allemaal heel gezellig nietwaar?

Kijk bijvoorbeeld maar eens op http://www.lotuspraktijk.net/workkind.php 

De oude prinses

Wat doet een 44 jarige in een prinsessenjurk op het Muiderslot? Het lijkt een beetje raar maar het is heel erg leuk; kinderfeestjes kinderfeestjes begeleiden op het Muiderslot. 

Vandaag heb ik voor de tweede keer proefgedraaid met zo'n feestje en alweer erg genoten. Een groepje meisjes of jongens komt binnen als gewone kinderen en wordt in 1,5 uur 'opgeleid' tot echte ridder of jonkvrouw. Wat is het spannend om door dit mooie slot te lopen en opdrachten uit te voeren en... op plekken te komen waar je als 'normaal mens' niet mag komen.

Ik heb inmiddels een prinsessenjurk in bestelling en hoop vanaf januari echt zelf de feestjes te kunnen gaan begeleiden. Natuurlijk naast mijn praktijk dus maar 2x een zondag per maand maar toch.

Mobiele Ganzen?

Jasper en ik maken een wandeling met de hond. Het is prachtig herfstweer en ik wijs hem op alle kleuren van de blaadjes, spinnenwebben en ander moois. Jasper zegt braaf 'cool' en o ja mooi op het juiste moment en braaf als hij is staat hij bij het juiste blaadje stil om het te bewonderen.

Opeens hoor ik de roep van ganzen. Wat prachtig en wat leuk dat we dat nu ook horen! Op het moment dat ik tegen Jasper wil zeggen hoor je die ganzen zegt hij; mam je mobiel gaat.

Ik kijk hem niet begrijpend aan. Mobiele telefoons hebben rottig snerpende 'muziekjes' en dat heb ik niet gehoord. Nee hoor zeg ik. Weer roepen de ganzen. Ongeduldig zegt Jasper: luister dan dat geluid is van je mobiel!! 

Ik wijs hem de ganzen aan die gelukkig, ter bevestiging, nog even hun geluid laten horen. Jasper zegt o, leuk klinkt hetzelfde als een ringtone.

Theedrinken

Grappig dat je je, als je nog geen kinderen hebt, allerlei voorstellingen maakt van wat je allemaal met die kinderen wil gaan doen. Zo leek het mij heel erg leuk om uitgebreid thee te drinken met mijn 4(!) kinderen. Gewoon omdat ik dat zelf ook altijd heel erg graag deed met mijn vriendinnen.

Toen twee kinderen zich hadden aangediend kreeg ik van Joost al gauw een hele echte theepot. Voor al die uitgebreide theesessies die zouden komen.

De realiteit pakt soms echter toch anders uit dan je dromen. In plaats van heerlijke thee wilden mijn kinderen alleen maar diksap of andere oplosbare suikersubstanties drinken. En in plaats van kletsen wilden mijn levendige 2 en 3 jarige na vijf minuten spelletjes doen, dansen, zingen, rennen. Vaak dronk ik dus mijn thee terwijl ik een legokasteel bouwde of een klimrek was. Heerlijk, leuk maar toch anders... 

En opeens werd het anders; Op huiswerkbegeleiding krijgt Jasper thee. En nu zijn ze allebei wel 'om'. En zo zet ik nu elke middag een pot thee en drinken de kinderen het dankbaar op terwijl we keuvelen over de afgelopen dag. En elke keer als ik de theepot vul denk ik: Toch gezellig!

Haarwensen

Pauline heeft zichzelf een doel gesteld. Ze gaat haar prachtige haren zo lang laten groeien dat er 25 cm af kan en ze zelf nog een normaal kapsel overhoudt.

Wat doe je met 25 cm haar? Dat sturen we op aan haarwensen Die maken er vervolgens een mooie pruik van voor een kind dat, bijvoorbeeld door kanker, geen haar meer heeft.

Ik vind het een geweldig initiatief zowel van de stichting als van mijn kind.

En... als je geen haar wil (of kan) geven geld geven mag natuurlijk ook!

Als je de ziel door hun ogen ziet is er hoop!

Wij (Pauline en ik) kijken graag naar het programma Extreme Homemakeover. Het is een standaard tranentrekker en het team bouwt altijd weer hele bijzondere huizen. 

Mij verbaast het telkens weer dat het in Amerika echt mogelijk is dat mensen, ondanks dat ze verzekerd zijn, zo veel geld aan een medische behandeling moeten betalen dat ze geen geld meer over hebben voor de meest basale levensbehoeften. Echt schrijnende gevallen komen soms voorbij. Maar ook veel mooie mensen.

Gisteravond was een mooi voorbeeld. De man en vrouw temden (of deden dat nog) eerst wilde paarden, paarden die niemand meer wilde hebben. Vervolgens adopteerden ze 4 kinderen die nergens anders meer terecht konden. Deze kinderen bloeiden op tijdens hun verblijf bij dit gezin. Een van de kinderen maakte in het begin een tekening van een kind zonder armen en met lege ogen. Na een tijdje onder de liefhebbende vleugels van de ouders en de omgang met de paarden op de ranch (alle kinderen reden paard of waren rodeo stieren rijder) maakte ze een tekening van een meisje met echte ogen, met armen, met kleur.

Wat mij raakte in het verhaal was dat de moeder zei; bij paarden zie je de ziel in de ogen. Als je die ziet dan is er hoop en dit geldt ook voor kinderen. Zij keek dus naar het kind dat in weze goed was maar door de omstandigheden beschadigd waardoor het bepaald gedrag was gaan vertonen. En dat die paarden dan ook weer zo mooi die kinderen kunnen helpen. Prachtig toch?

Mannenweekeinde

Dit weekeinde gaan Pauline en ik naar Barcelona. Ooit heb ik tegen de kinderen gezegd dat ze , als ze naar de brugklas zouden gaan, een weekeinde weg mochten met een van ons. 

Het heeft even geduurd, maar nu los ik dan mij belofte aan Pauline in. Het hotel is geboekt en het vliegtuig ook en we hebben er veel zin in. 

Jasper en Joost blijven thuis. Dit tot grote vreugde van Jasper. Toen ik hem vroeg waarom hij zo blij was dat wij weg zouden gaan zei hij stralend; dan hebben papa en ik een echt mánnenweekeinde!!! Hij keek er zo blij bij dat ik erg benieuwd werd. Ik vroeg hem dus wat dat inhield zo'n mannenweekeinde. 

Jasper zei even stralend; dat weet ik niet precies maar het wordt heel gaaf.

Nou, dat lijkt me een mooie basis voor een mooi weekeinde. Ondertussen maken wij er een heerlijk meidenweekeinde van. Volgens  Pauline betekent dat elke centimeter van de 5 kilometer shopmogelijkheden van Barcelona goed onderzoeken. Volgens mij betekent dat vooral Pauline de leidende rol laten hebben maar wel met enige klem verzoeken om ook naar de Sagrada Familia en bijvoorbeeld het Dalimuseum te gaan.

We gaan het allemaa

Stamboompje spelen

Pauline moest voor een project op school een familiestamboom maken. Wat een fantastische manier om te onderzoeken waar je nou eigenlijk vandaan komt maar ook om tegelijkertijd stukjes geschiedenis (eerste en tweede wereldoorlog bijvoorbeeld) beeldend te vertellen! 

De mails naar familie zorgde voor een leuke stroom aan foto's en verhalen. De tante van Joost wist nog veel te vinden aan dagboeken en foto's en ook mijn moeder kwam langs met een schoenendoos vol memorabilia. Toen eenmaal de foto's op tafel kwamen kwamen ook de verhalen. Veel meer dan ik wist uit de 'overlevering' tot nu toe. Pauline constateerde verbaasd dat oma als baby wel erg veel leek op het kleine neefje en ik zag weer een foto van mijn eigen moeder waar ik sprekend mijn kind in herkende!

Het leverde leuke gesprekken op. Misschien een idee voor de komende koude maanden; met oude familiefoto's in de hand familieverhalen vertellen!

zomaar een dag

Mijn dag vandaag...

.. Begon om kwart voor zes. Kinderen wakker porren, aankleden, checklijst 'laatste dingetjes voor kamp' met zoon doorlopen en zo nodig inpakken.

Half zeven: met zijn vieren naar school zodat Jasper nog voldoende tijd zou hebben om zijn vergeten (!!!!) wind- en waterdicht jack uit zijn kluisje te halen.

Zeven uur: zwaaien naar kinderen in de bus en gauw naar huis.

half 8: Koffie, broodjes smeren voor Joost zodat hij die in de auto kan opeten.

Kwart voor 8: hond uitlaten in het bos. Het begint net lekker licht te worden. Het is mooi buiten en de eekhoorns zitten nog op de grond. Boele geniet, ik sjok als een zombie achter hem aan. 

Kwart voor 9: Koffie!!! Boele spuugt zijn eten uit en weigert het weer op te eten (raar he?) dus ik zit nog gauw even te boenen voordat het echt in het kleed trekt.

9 uur: Met Pauline en vriendin op de fiets van andere vriendin mee naar school zodat de andere vriendin weer de beschikking heeft over haar fiets. Me niet gerealiseerd dat ik dan dus lopend naar huis moet. 

Half 10: Kijken of Boele wat eten kan binnenhouden. Dat gaat goed. De schrokop heeft net gewoon te snel gegeten. Koffie!!!!

!0 uur: Klein rondje met de hond zodat ik wat langer de tijd heb.

11 uur: in Utrecht afspraak met een zeer uitgeslapen uitziende Gerdy van Loep-trainingen Loep Trainingen en Professor Loep! We brainstormen (tijdens weer een koffie voor mij) over wat we gaan aanbieden als creatieve workshop voor kinderen op de Doe en Droombeurs op 12 februari 2012. Als ik niet zo gaar was zou ik helemaal blij zijn. Ik heb er nu nog meer zin in!

Half 2: thuis, samen met de hond naar het bos. Even doorwaaien.

Half 3: Pauline komt ook thuis, we drinken thee. Nog maar 8 uur dan lig ik in mijn bedje!

Puber-wetenschap

Gisteravond heb ik een lezing bijgewoond van dr. JoAnn Deak. Het ging over de verschillen tussen jongens en meisjes en en passant ook over het puberbrein. Mevrouw Deak heeft ons bijna twee uur echt vermaakt met allerlei wetenswaardigheden uitgelegd aan de hand van zeer grappige en aansprekende voorbeelden.

Belangrijke conclusies: 80% van de jongens en meisjesbreinen zijn bij de geboorte al anders. Bij beide sexen bestaan de zogenaamde 20%-ers. Meisjes wiens brein op een jongensmanier werkt en andersom. Zij pleit er daarom ook voor om scholen gemengd te houden omdat je de 20%-ers dan tekort zou doen.

Iedereen wordt geboren met verschillende vaardigheden die als een soort van elastiekje opgerold in het brein aanwezig zijn. Als de tijd er rijp voor is kun je het elastiekje gaan trainen en het zo doen uitrekken. De elastiekjes zijn niet bij iedereen even groot. Een groot elastiekje kun je door training nog groter maken, een klein elastiekje zal, ondanks training, altijd minder groot kunnen worden dan een elastiekje wat in aanleg al groter is maar wel groter dan het is en blijft wanneer het niet getraind wordt. 

De eerste 20 jaar van een kinderleven zijn cruciaal om de elastiekjes zo ver mogelijk rekbaar te maken. Ook hier is aandacht voor je kind cruciaal maar ook dat je het kind geen dingen moet leren waar het nog niet aan toe is.  Opvallend vond ik dat als bijvoorbeeld dyslexie eerder gediagnostiseerd zou worden er ook meer aan gedaan kan worden door de klein gebleven elastiekjes te trainen.

Het brein leert het meest door de fouten die het maakt. Dus laat je kind fouten maken. Niet alles voorkauwen en uit handen nemen maar vaak tot tien tellen en het kind zelf laten 'aanmodderen' (tot op zekere hoogte).

Tot slot: puber-breinen zijn sterk onder invloed van hormonen. Kunnen ze het ene moment nog goed eventuele gevolgen van hun daden overdenken, vijf minuten later heeft dit gedeelte van de hersenen opeens weer de mogelijkheden van een 5-jarige!

Conclusie: geef je kind aandacht, zorg dat de elastiekjes maximaal uitgerekt worden op het juiste moment, en stel grenzen waarbinnen het zelf de wereld kan ontdekken. Accepteer je puber; ze kunnen er écht niks aan doen!

Haar website (met de agenda waar ze lezingen geeft en boeken die ze aanraadt of zelf heeft geschreven): http://www.deakgroup.com/

Bodymappen is leuk!

Omdat ik graag wat voorbeelden voor mijn workshop kwaliteiten (zie ook: workshop kwaliteiten) wilde hebben vroeg ik mijn kinderen of zij een bodymap wilden maken.

Zoals altijd was het maken van de bodymap weer een feest. Allereerst de verbazing over de omtrek van je eigen lijf. Ben ík dat? En dan gezucht (het zijn tenslotte pubers): wat veel werk! Moet ik dat helemaal inkleuren? Omdat ik bereid was mee te helpen (en dat ook mocht) gingen we gezellig aan de slag.

Het resultaat is prachtig en wat heerlijk dat ik mijn eigen kinderen dan weer herken. Zo had mijn zoon duidelijk een sixpak geschilderd. Daarin zit zijn kracht/spieren. Maar.. op de sixpak-spieren kwamen gele strepen en stippels; zijn lachspieren. Ook een heel belangrijk onderdeel van Jasper!

Pauline liet mij een hoge hak en een gymp schilderen. Wat mij betreft precies de spijker op zijn kop voor de fase waarin zij zich nu bevindt; met één hak in de grote mensen wereld en met één gymp nog heerlijk in de kindertijd.

En ook al vonden ze het eerst maar veel werk en deden ze het écht alleen maar om mij te helpen, eenmaal aan het werk gingen ze er volledig in op en hadden ze veel plezier en ik daarom natuurlijk ook. Mooi toch?

De Gelukssteen

Een steen klinkt eigenlijk niet erg spannend. Over het algemeen zien ze er op het eerste gezicht ook niet zo interessant uit. Maar kijk eens goed... glinsteren er niet wat mooie glittertjes in de steen? Of loopt er niet een randje van een heel andere kleur doorheen? En als je hem vastpakt hoe voelt hij dan? Warm of koud, hard of zacht of brokkelig of glad? Dat is nog al wat voor gewoon een steen nietwaar?

Je kunt op zoek gaan naar stenen. Langs het strand, bij een meertje, in de bergen of gewoon langs een weggetje of zelfs een grindpad bij een huis. Pak maar eens een steentje op en voel maar eens hoe hij voelt. Ligt hij lekker in je hand? Kijk ook maar wat je ziet. Is hij helemaal wit of grijs of zit er een kleurtje of een glimmertje in? Als je hem echt mooi vindt kun je hem meenemen (als het niet jouw grindpad is eerst maar even vragen). Je kunt de steen afwassen en zo laten of even lakken met doorzichtige lak.

Je kunt ook... de steen heel mooi beschilderen of een afbeelding van jouw held er op schilderen. Als je hem, als hij droog is, ook weer aflakt kun je hem op een mooi plekje leggen zodat je hem altijd kunt zien als je bijvoorbeeld gaat slapen. Je kunt hem ook in je broekzak stoppen. Zo heb je altijd je gelukssteen bij je.