kerstvakantie

Zoals altijd zijn de eerste dagen van de vakantie prima te doen. Deze vakantie zit Joost vanwege zijn knie ook verplicht in de relaxstand. Vanwege veel familie over de vloer konden we de eerste dagen ook niet veel meer doen dan gewoon lekker niks.
Maar nu we bijna een week vrij zijn begint het toch te kriebelen bij mij, terwijl juist de kinderen (mede door laaaaat naar bed) enorm beginnen te wennen aan oeverloos hangen.
Ik wil mijn gewone boodschappen- en schoonmaakroutine doorvoeren maar in huis hangt her en der van alles in de weg. Met een 1.86m. lange man 'fully equipped' met stokken ligt er zelfs nog meer in de weg dan normaal. Als ik probeer te manoeuvreren langs de benen van kinderen en man wordt er met moeite wat bewogen.
Ik ben natuurlijk vol begrip voor de vakantiestand, maar als ik met het zweet op mijn voorhoofd loop te stofzuigen en er wordt harder gezucht dan het geluid van de stofzuiger met daarbij een geërgerd drukken op het volumeknopje van de afstandsbediening vind ik mezelf toch wel sneu en mopper over luie kinderen en werkpaarden en luxe paardjes etc. Ik word niet-begrijpend aangekeken.
En ze hebben gelijk; ik heb echt behulpzame kinderen. Manlief is, tenzij vers geopereerd, ook heel meegaand. Ik heb zelf heb echter, ook na 15 jaar gezin spelen, nog steeds het idee dat mijn mede huisgenoten net zo veel huishoudelijk inzicht hebben als ik. En dat mijn huisgenoten niet alleen zien dat iets wel een stofzuigbeurtje kan gebruiken maar het dan ook nog automatisch doen. Helaas helaas ze willen alles doen alleen moet ik het dan wel vragen. Ik hoop dat ik dat nog ga leren voordat de kinderen definitief het huis uit zijn. Belangrijke les voor 2012; maak zo veel mogelijk nuttig gebruik van je kinderen zo lang ze nog thuis wonen.

rare dieren?

Ik ben bezig met mijn workshop 'dierenmanieren' workshop dierenmanieren. Jasper vraagt wat ik aan het doen ben. Ik leg uit wat de workshop precies inhoudt. Dat je een dier maakt wat bestaat uit verschillende kwaliteiten van verschillende dieren die jij al hebt of waar je graag wat meer van zou willen hebben. Uiteindelijk ontstaat er dan bijvoorbeeld een vogelkrokotijger, ik noem maar wat. Tja, zegt Jasper wie wíl dat nou zo'n combinatiedier dat is toch helemaal niet handig?
Ik ben lichtelijk verbaasd. Dit kind verkondigde op drie jarige leeftijd dat hij later, als hij groot was, een sabeltandtijger zou worden en voegde daar al snel een paar vleugels aan toe omdat dat sneller ging.
Ook toen hij begreep dat hij later 'een mens' zou gaan worden fantaseerde hij er lustig op los en kregen we regelmatig tekeningen te zien van beesten met tijgerklauwen, havikvleugels en leeuwenkoppen.
Ja, zegt mijn grote kind dat is wel zo, maar ik weet dat het niet kan en 'die kleintjes' (groep 8 waar hij zelf vorig jaar nog zat) weten dat misschien wel niet en dan hopen ze misschien dat het echt gebeurt.
Ach, opeens hoor ik de teleurstelling. Met het groter worden is ook bij hem echt het besef doorgedrongen dat hij nooit een vliegende sabeltandtijger-leeuw-havik zal gaan worden. Hij zal het moeten doen met zijn eigen (fantastische) lichaam voor de rest van zijn leven. Volwassen worden; niks aan!

Samen zorg delen

In de Happinez-scheurkalender die bij ons op de wc hangt lees ik bijna elke dag weer een waarheid als een koe. Zo ook vandaag. Op 8 december staat: "Als een groep mensen ontdekt dat ze een zorg delen, dan begint de verandering" (Geschreven door Margaret Wheatley in Shambala Sun, maart 2007).
Op 1 december lees ik de tweet van Mischa de Winter mbt de ouderbetrokkenheid Mischa de Winter op twitter. Hij tweet dat ouderbetrokkenheid niet gaat om luizen- of rekenhup maar om het afstemmen van wederzijdse verantwoordelijkheid. Dit is, samen met het dagcitaat, wat mij betreft de spijker op zijn kop.
Ouders en leerkrachten laten we vooral elkaar niet meer als 'lastig' zien maar de handen in een slaan en het voor iedereen gemakkelijker maken.
Als we als ouders en leerkrachten er voor kunnen zorgen dat onze kinderen zich prettig en veilig voelen op school, daardoor met meer plezier naar school gaan en dáárdoor vaak weer een stuk gemakkelijker in de omgang worden hebben leerkrachten, ouders en vooral ook de kinderen daar veel profijt van.
Landelijk zijn er best wel wat initiatieven op dit vlak. Kijk voor het Gooi bijvoorbeeld eens op: ouderplatform Gooi

winkelstress

Vanochtend was ik in de Albert Heijn. Daar was het DRUK. Ik hoefde niet heel veel boodschappen én was kinderloos. Altijd heerlijk om met zo weinig stress rond te lopen tussen veel gestressten. Overal huilden kinderen, schreeuwden moeders en zuchtten vaders. Ik liep ongeveer gelijk op met een moeder met een lijst, een vader die opdrachten uitvoerde en vaak het verkeerde meebracht en 2 zoontjes van rond de 5 die het vooral allemaal erg spannend vonden en heen en weer renden tussen de speelhoek, mama, de snoeplaan en mama en de tijdschriften en mama. Ik vond ze goed te doen gezien sommige andere scènes die ik her en der hoorde (ik hoop dan maar dat ze mijn poster op het prikbord bij de uitgang zien:-)).
Maar deze moeder zag er MOE uit, had een man bij zich die duidelijk de weg niet wist in de winkel en eigenlijk meer een last dan en hulp was, dacht misschien aan alle pakjes die nog moesten worden ingepakt voor Sinterklaas, gedichten geschreven, gerechten gekookt....
Ergens vlak bij de eindstreep, zo bij de diepvries en het snoep vroegen de jongens om snoep en moeder gilde: wég, ga wég, ga uit mijn ogen, ga gewoon hélemaal wég. Een stilte viel, pa en de zoontjes keken naar de moeder (ze waren waarschijnlijk erg benieuwd wat er nu ging gebeuren) en moeder racete naar de kassa en begon snel alles op de band te gooien. Vader en zoontjes een beetje bedremmeld achter haar aan. Ik hoopte stiekem op iets spectaculairders maar ook eigenlijk weer niet dus ik ben maar doorgegaan. Ik hoop van harte dat ze een heerlijk ontspannen heerlijk avondje hebben.