Onlangs had ik een leuk gesprek met mijn kinderen.
Het begon zo;
Jasper vraagt of vriend x mag komen logeren. Pauline zei huh hoe kan dat nou? Gisteren vond je hem nog stom en nu komt hij logeren?
Jasper zegt ja, ik vind een ding van hem niet zo leuk maar dat betekent toch niet dat hij helemaal niet leuk is?
Pauline zwijgt.
Ik zeg; ja gek is dat eigenlijk. Wanneer is iemand een vriend? Nou zegt Pauline mijn vriendinnen zijn gewoon helemaal leuk. Ik vind niks stom aan ze. Jasper blijft bij zijn standpunt dat hij sommige dingen stom kan vinden aan iemand maar dat ze dan toch nog vrienden kunnen zijn. Pauline heeft drie echte BFF's.
Jasper heeft voor mijn gevoel wel 50 vrienden die allemaal in verschillende samenstellingen ons huis bezoeken.
Als ik Pauline en haar vriendinnen hoor praten zeggen ze nooit iets negatiefs. Iets is eerder 'schattig' of 'typisch'.
Jasper en zijn vrienden hebben wel degelijk kritiek op elkaar. Openlijk en ook waar anderen bij zijn.
Als bezorgde moeder vraag ik me af wat is beter? Ik denk dat, in het algemeen, vrouwen nooit openlijk kritiek op elkaar zullen leveren en dat Pauline dus een echte vrouwenvriendschap heeft. Tevens is het denk ik heel mannelijk om lik op stuk te geven en vervolgens lekker door te gaan met hangen of voetballen.
Als ik naar de kinderen kijk heb ik het idee dat beide kinderen volkomen gelukkig zijn met de situatie zoals die is. Ik vind ook dat de manier waarop ze hun vriendschappen hebben geregeld goed past bij het kind zoals ik het ken.
Wel vind ik het grappig dat ze, nu ze zelf steeds meer hun sociale leven gaan regelen, dat ook echt doen op de manier die bij ze past en die ik al van jongs af aan herken in ze. Ook als puber blijven ze dus gewoon zichzelf! Dat is dus direct ook mijn geruststelling: het is goed omdat het hun eigen keuze is en ze er blijkbaar gelukkig mee zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten