Zoals zo veel mensen ben ook ik een kind van gescheiden ouders. Daarom en vanwege mijn praktijk voor kindercoaching ben ik altijd erg geïnteresseerd in hoe groot de invloed van heftige gebeurtenissen in een kinderleven (zoals als een scheiding is) op latere leeftijd kan zijn.
Onlangs las ik daarom het boek ' Uit Elkaar' van Cornald Maas. Wat bleek: een scheiding is nooit leuk maar hoort nu eenmaal soms bij het leven. Hoe je er echter als ouders mee omgaat kan een groot verschil maken in de uiteindelijke verwerking en de 'last' die je er als volwassene van hebt.
Ook bij scheiden geldt: duidelijkheid, respect en rust en regelmaat. En dit geldt voor alle leeftijden kinderen.
Duidelijkheid betekent dat je als ouders duidelijk bent in wat er gaat gebeuren, wanneer dit gaat gebeuren en wat dit voor gevolgen heeft (in praktische zin) voor de kinderen. Vertel dan ook pas dat je uit elkaar gaat als de ander ook daadwerkelijk op korte termijn uit huis gaat. Bezig je niet van vage termen als we houden nog wel van elkaar maar niet meer zo veel, of we willen even proberen hoe het is om alleen te wonen. Sommige kinderen hopen nog jaren 'dat het nog goed komt' omdat er niet duidelijk is uitgesproken dat het ook echt over is.
Blijf respectvol naar elkaar toe tenminste in het bijzijn van de kinderen. Maak als het even kan alleen ruzie als de kinderen niet thuis zijn. Want kinderen zijn zeer gevoelig voor de gemoedstoestand van hun ouders. Dit versterkt zich als er (onderhuidse) spanningen zijn. De grote oren van de kleine potjes worden dus zo mogelijk nog groter óók als je denkt dat ze slapen of voor de buis hangen. De andere ouder blijft altijd ouder van je kind. Voor het kind verandert er niets in zijn of haar liefde en bewondering voor de ouder, dat gebeurt alleen door wat de ouders over elkaar zeggen. Het kind zal het dus heel moeilijk vinden om telkens te horen dat hun vader gemeen is, een rotzak of wat dan ook.
Probeer zo veel mogelijk de rust te bewaren. Emoties zullen hoogtij vieren, dat is logisch. Ben ook daarin eerlijk naar je kinderen; natuurlijk ben je verdrietig, natuurlijk ben je boos en had je het graag allemaal anders gewild dus af en toe kun je best huilen waar de kinderen bij zijn en ze dan simpel uitleggen wat er aan de hand is zonder de ander de schuld te geven. Maar verlies je niet in vreselijke huil- en schreeuwbuien waar de kinderen bijzijn. Blijf voor jezelf zorgen.
Zorg dat er regelmaat blijft. Maak zo snel mogelijk een bezoekregeling waar beide ouders zich aan kunnen houden en houd je er aan. Introduceer veranderingen tijdig en leg uit waarom.
Hoe klein of hoe groot ze ook zijn betrek de kinderen bij het hele proces. Vertel wat jullie hebben afgesproken en geef hen de ruimte om ook om dingen te vragen. Geef hen ook de ruimte om verdrietig te zijn, luister echt naar ze zonder te reageren op wat ze zeggen of het weg te redeneren om ze te beschermen. Erken gewoon simpel dat het rottig is. Geef ze specifieke aandacht, laat ze weten dat ze bijzonder zijn voor jullie allebei (helemaal als er andere kinderen van nieuwe partners in het spel komen). Vraag wat zij willen, leg uit aan welke wensen je kunt voldoen en welke niet en waarom niet of wanneer wel.
Blijf altijd de ouder. Zadel ze niet op met grote mensen (relatie)problemen. Zeg niet, als ze naar papa gaan 'nu ga ik jullie vreselijk missen of nu blijf ik alleen achter'. Jij bent groot en wordt geacht de steunpilaar voor je kinderen te zijn niet andersom.
En tot slot als het aan de orde is: laat merken dat je blij bent met je nieuwe partner en dat je veel van hem of haar houdt maar ga niet uitgebreid zoenen, bij elkaar op schoot zitten of anderszins klef doen. Niets is zo vreselijk voor een kind als een zich als een puber gedragende ouder!
Nog meer lezen? Het boek Heen en Weer van Marja Baseler
Geen opmerkingen:
Een reactie posten