Mijn kinderen hebben inmiddels de leeftijd van de bijbaantjes bereikt. Uiteraard is het pure noodzaak omdat wij 'vet weinig' zakgeld en kleedgeld geven. Hierdoor 'moeten' zij wel gaan werken. Dat ze moeten valt wat mij betreft te betwijfelen. Dat ik het heel gezond en leuk vind dat ze als oplossing voor hun 'geldprobleem' gaan werken klopt helemaal.
Ik heb zelf vanaf mijn 14e altijd met veel plezier gewerkt in de meest uiteenlopende banen en ik ben er van overtuigd dat het zoeken naar werk, het werken zelf en de verantwoordelijkheid die zo'n baan met zich meebrengt de kinderen dingen leert die zij niet van hun ouders en ook niet op school leren maar die wel heel handig zijn in hun latere leven.
Pubers kunnen heel hard werken en heel gemotiveerd zijn als de motivatie maar vanuit henzelf komt en de reden om iets te doen door henzelf als heel belangrijk wordt gezien. De motivatie voor het zoeken en houden van een baan is in eerste instantie geld. Geld is ook een belangrijke motivatie om afspraken na te komen en je werk goed te doen. Want ontslagen worden betekent geen geld en dat blijkt een goede stok achter de deur.
Ik luister vervolgens trots naar telefoongesprekken van mijn zoon met zijn werkgever. Ik verbaas me over de zakelijkheid waarmee mijn 13 jarige onderhandelt over een fietstas. Ik ben blij dat ik nog niet helemaal uitgerangeerd ben als ik hem hoor zeggen; ik moet even aan mijn moeder vragen of ik dan kan. Ik luister grinnikend naar gesprekken van mijn zoon en zijn vriend op de achterbank als ik ze kom halen na een dagje werken in een tuincentrum. "Die baas was wel echt bazig" en dat het jammer was dat ze de plantjes niet even met de megasproeier allemaal tegelijk mochten natspuiten maar ze heel voorzichtig één voor één water moesten geven.
Ik loop een extra lang rondje met de hond om te proberen een glimp op te vangen van mijn dochter die bij haar zoveelste oppasadres zit. Als zij thuiskomt en ik wakker schiet op de bank geniet ik van de verhalen van mijn dochter over hoe schattig de kindjes zijn, hoe ze ze toch op bed heeft kunnen krijgen en dat ze nog even was gaan kijken of ze wel lekker sliepen.
Het is soms even wennen (buiten de Albert Heijn staan met 4 boodschappentassen en je realiseren dat je zoon jouw fietstassen geleend heeft voor zijn folders, zoeken op welke avond je elkaar nog wel kunt zien met al dat op ge pas) maar ik hoop dat dit een begin is van nog veel meer leuke en minder leuke (verkleed als hamburger folders uitdelen bijvoorbeeld) baantjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten