Ken je de vis die kon
zwemmen? Hij zwom al vanaf zijn geboorte en vond het erg leuk om te doen. Hij
kon allerlei trucjes en was sneller dan al zijn vriendjes. Toen de vis naar
school ging veranderde er iets: De school vond dat de vis pas zijn diploma kon
halen als hij in bomen kon klimmen.
De vis oefende en oefende
maar het lukte hem niet of een heel klein beetje. Er werd erg veel hulp
ingeschakeld en zijn ouders maakten zich erge zorgen. Vis ging tijdens zwemles
op bijles voor het klimmen en ook na school moest hij uren oefenen met klimmen.
Het gevolg was dat hij zijn handigheid met zwemmen kwijtraakte omdat hij het
niet vaak genoeg meer deed. Trucjes die hij eerst moeiteloos deed lukten niet
meer en vis verloor het plezier in zwemmen. Vis werd ongelukkig maar voldeed
graag aan de norm en deed dus erg zijn best. Uiteindelijk haalde hij zijn
diploma met een mager zesje en had voor altijd het idee dat hij niets kon.
Het plaatje, dit filmpje en het verhaaltje komen je vast heel bekend voor.
Als lid van het
ouderplatform gooi en omstreken hebben we het het laatste jaar erg druk met het
bijwonen van verschillende overleggen over passend onderwijs en de transitie
van de (jeugd) zorg. Daar blijkt telkens weer dat iedereen van goede wil is maar dat het vreselijk lastig is om je te richten op het ontwikkelen van alle verschillende talenten van alle verschillende kinderen in plaats van op het fabriceren van eenheidsworst.
Het verleden heeft bewezen dat wanneer je je richt op het maken van eenheidsworst je sneller over problemen spreekt. Wie niet past is namelijk een probleem.
Natuurlijk is het goed om te
constateren dat iets niet goed gaat. Het zou onterecht zijn om alle kinderen te
laten geloven dat je alles kunt wat je maar wil. De een is nou eenmaal een
goede zwemmer en de ander een goede klimmer. En soms heb je hulp nodig bij
datgene wat je lastig vindt. Om hulp vragen mag natuurlijk altijd.
Dat vragen is de afgelopen
jaren helaas steeds lastiger geworden. Het lijkt er op alsof je pas om hulp mag
vragen als er ‘iets’ is. Een probleem dus want anders is het niet serieus genoeg
en kan er geen geld aan worden besteed. Wat ik hoop is dat met de invoering van
passend onderwijs en de transitie van de jeugdzorg juist dat vragen weer terug
komt. Als je als ouders of als kind tijdig om hulp durft te vragen en je wordt
tijdig geholpen dan zullen er minder, of minder grote, problemen ontstaan.
Als je uitgaat van ieders
kwaliteiten kun je kinderen zo vroeg mogelijk naar die plek begeleiden waar het
het best tot zijn recht zal komen. Vaak zullen de kinderen die iets lastig
vinden maar vooral aangesproken worden op alles waar ze wel goed in zijn zo
veel zelfvertrouwen ontwikkelen en rust ervaren dat ze het ook aandurven om
datgene wat ze lastig vinden er bij te leren. Het resultaat zou kunnen zijn dat
ze dan zelfs verder te komen dan wanneer er alleen maar aandacht is besteed aan
het benadrukken van het feit dat ze iets niet kunnen.
Zo ontwikkel je vissen die
met veel plezier zwemmen en vol zelfvertrouwen misschien ook dat klimmen nog wel oppakken.
