een rimpelloos leven

Met Pauline keek ik naar PuberruilXL  Een heel leuk meisje uit Egmond aan Zee ruilde voor een paar dagen haar leven voor dat van een heel leuk meisje uit Nairobi. Ik was onder de indruk van de flexibiliteit van de meisjes. Het meisje uit Nederland sliep opeens in een huisje van golfplaten. Ze sliep daar samen op de kamer met haar tijdelijke moeder. Er was geen douche en overal zaten insecten. Het meisje uit Nairobi sliep opeens in een kamer die groter was dan haar hele huis en moest zomaar een blote Nederlandse mevrouw masseren omdat ze het bijbaantje in de schoonheidssalon van de Nederlandse Lotte ook had overgenomen. 

Na afloop probeerden Pauline en ik aan Joost uit te leggen wat we hadden gezien. Ik zei dat Lotte er uitzag alsof ze tot die tijd een vrij rimpelloos bestaan had geleefd en vond dat ze het allemaal maar knap deed. Pauline vroeg zich af wat een rimpelloos leven betekende. Toen ik uitlegde dat dat betekende dat ze misschien wel al haar hele leven in hetzelfde huis woonde, op dezelfde school zat, haar ouders nog steeds in leven waren en niet gescheiden waren en zo voort zei Pauline o, dan heb ik ook een heel rimpelloos leven. 

Ik was even heel verbaasd. Rimpelloos komt ons leven op Joost en mij zeker niet over. In de 14 jaar dat Pauline bestaat is ze al 4x verhuisd en 4x van school gewisseld, Joost en ik hebben al veel verschillende banen gehad, zijn bedrijven opgestart en er ook weer mee gestopt, in loondienst, uit loondienst, nieuwe projecten, een verhuizing naar het buitenland.... We proberen ons vaak voor te nemen het nu eens rustig aan te doen maar het lukt meestal niet. Wat blijkt nu echter? De kinderen hebben dit allemaal helemaal niet zo onrustig ervaren! Wat een verrassing.

Het sterkt het me in de gedachte dat wanneer je gezin stabiel is en je met elkaar een goede basis vormt je ook heel veel kunt hebben. Dat we een hecht gezin waren dacht ik al wel, dat ons UK-avontuur ons nog dichter naar elkaar toe heeft gebracht dacht ik ook wel. Maar dat het ook werkelijk zo beleefd wordt door de kinderen vind ik een heel mooi cadeau en het maakt me trots op Joost, mij en onze superkinderen.

Hoe Spijtebijt het bijten kan afleren

In 'Pluk red de dieren' van Annie M.G. Schmidt speelt het jongetje Spijtebijt een belangrijke rol. Spijtebijt is opgevoed door 2 Grizzlyberen en als het heel spannend wordt bijt hij. Achteraf heeft hij hier altijd veel spijt van.

Ook in het dagelijks leven komen we regelmatig spijtebijtjes tegen. Dit zijn kinderen die hun frustratie afreageren door te slaan, schoppen, schreeuwen of bijten.

Kinderen worden boos net als volwassenen. En boos worden is helemaal niet erg. Boosheid is een hele normale emotie. Hoe je er mee omgaat of hoe je het uit kan echter nog al verschillend zijn en slaan, schoppen en bijten is over het algemeen een niet-geaccepteerde uiting van boosheid of woede.

Als een kind eenmaal heeft gemerkt dat hij door zijn 'kookpuntgedrag' wel de aandacht krijgt (ook al is die negatief) zal hij steeds sneller op dit punt belanden en lijkt het al gauw of het kind om het minste of geringste 'ontploft'.

Maar, net als de echte spijtebijt van Annie, willen ook onze spijtebijtjes niets liever dan lief gevonden worden en hebben ze meestal spijt van hun daden.

Zij zullen daarom ook graag op zoek willen gaan naar het moment voordat ze op hun kookpunt komen, het moment waarop ze het uit hun dak gaan nog kunnen ombuigen. Een kindercoach kan hier heel goed bij helpen.

Samen met het kind gaat de kindercoach kijken wat er vooraf gaat aan het kookpunt. Als ze op dat moment in staat zijn om de juiste hulptroepen in te schakelen (die dan ook werkelijk naar ze kunnen luisteren of wat dan ook werkelijk effect heeft) hoeft de explosie niet meer te komen en zal spijtebijt niet langer bijten, schoppen of slaan.

Natuurlijk vergt dit best veel oefening en inspanning van het kind maar eigenlijk is er altijd veel winst te halen. Het kind herkent zijn boosheid of frustratie, vraagt hulp aan ouders of de leerkracht of gaat fietsen, even flink op de grond stampen of wat dan ook en de heftigheid van de emotie neemt af. Het kind wordt natuurlijk nog wel eens boos (het zou ongezond zijn als het dat niet meer zou worden) maar bijten zal niet zo gauw meer gebeuren en dat is voor iedereen prettiger.

Meer lezen? Kijk ook eens op het weblog van Tea Adema

wat doen we met moeder

Vandaag kreeg ik weer even een mooi staaltje moeders zijn ok maar je moet er geen last van hebben van mijn 13 jarige zoon.

Vanmiddag gaat hij weer voor het eerst naar keyboardles. Natuurlijk gaat hij daar normaal alleen heen ware het niet dat de organisatie is verhuisd naar een deel van Hilversum waar mijn zoon heg nog steg weet.

Lief (en bemoederend ik weet het) als ik ben bood ik aan mee te fietsen deze keer. Ja prima zei zoon.

Slim als ik inmiddels ben begreep ik dat ik hem natuurlijk niet bij school zou kunnen opwachten. Ik vroeg dus braaf waar zal ik je opwachten?

Zonder blikken of blozen noemt hij een plek die echt ruim van school verwijderd is!

Toch altijd even slikken wanneer je je realiseert dat je een lastig te plaatsen 'onderdeel' bent geworden.