Hoe Spijtebijt het bijten kan afleren

In 'Pluk red de dieren' van Annie M.G. Schmidt speelt het jongetje Spijtebijt een belangrijke rol. Spijtebijt is opgevoed door 2 Grizzlyberen en als het heel spannend wordt bijt hij. Achteraf heeft hij hier altijd veel spijt van.

Ook in het dagelijks leven komen we regelmatig spijtebijtjes tegen. Dit zijn kinderen die hun frustratie afreageren door te slaan, schoppen, schreeuwen of bijten.

Kinderen worden boos net als volwassenen. En boos worden is helemaal niet erg. Boosheid is een hele normale emotie. Hoe je er mee omgaat of hoe je het uit kan echter nog al verschillend zijn en slaan, schoppen en bijten is over het algemeen een niet-geaccepteerde uiting van boosheid of woede.

Als een kind eenmaal heeft gemerkt dat hij door zijn 'kookpuntgedrag' wel de aandacht krijgt (ook al is die negatief) zal hij steeds sneller op dit punt belanden en lijkt het al gauw of het kind om het minste of geringste 'ontploft'.

Maar, net als de echte spijtebijt van Annie, willen ook onze spijtebijtjes niets liever dan lief gevonden worden en hebben ze meestal spijt van hun daden.

Zij zullen daarom ook graag op zoek willen gaan naar het moment voordat ze op hun kookpunt komen, het moment waarop ze het uit hun dak gaan nog kunnen ombuigen. Een kindercoach kan hier heel goed bij helpen.

Samen met het kind gaat de kindercoach kijken wat er vooraf gaat aan het kookpunt. Als ze op dat moment in staat zijn om de juiste hulptroepen in te schakelen (die dan ook werkelijk naar ze kunnen luisteren of wat dan ook werkelijk effect heeft) hoeft de explosie niet meer te komen en zal spijtebijt niet langer bijten, schoppen of slaan.

Natuurlijk vergt dit best veel oefening en inspanning van het kind maar eigenlijk is er altijd veel winst te halen. Het kind herkent zijn boosheid of frustratie, vraagt hulp aan ouders of de leerkracht of gaat fietsen, even flink op de grond stampen of wat dan ook en de heftigheid van de emotie neemt af. Het kind wordt natuurlijk nog wel eens boos (het zou ongezond zijn als het dat niet meer zou worden) maar bijten zal niet zo gauw meer gebeuren en dat is voor iedereen prettiger.

Meer lezen? Kijk ook eens op het weblog van Tea Adema

wat doen we met moeder

Vandaag kreeg ik weer even een mooi staaltje moeders zijn ok maar je moet er geen last van hebben van mijn 13 jarige zoon.

Vanmiddag gaat hij weer voor het eerst naar keyboardles. Natuurlijk gaat hij daar normaal alleen heen ware het niet dat de organisatie is verhuisd naar een deel van Hilversum waar mijn zoon heg nog steg weet.

Lief (en bemoederend ik weet het) als ik ben bood ik aan mee te fietsen deze keer. Ja prima zei zoon.

Slim als ik inmiddels ben begreep ik dat ik hem natuurlijk niet bij school zou kunnen opwachten. Ik vroeg dus braaf waar zal ik je opwachten?

Zonder blikken of blozen noemt hij een plek die echt ruim van school verwijderd is!

Toch altijd even slikken wanneer je je realiseert dat je een lastig te plaatsen 'onderdeel' bent geworden.

weekeinde vrij

Onze kinderen logeerden een weekeinde bij opa en oma. Vanochtend belde oma om door te geven wanneer ik de schatjes weer op station Hilversum zou kunnen oppikken. Heel enthousiast vroeg ze wat wij allemaal gedaan hadden. Ik zei; euh niks, beetje gehangen. De andere kant van de lijn klonk enigszins teleurgesteld. Hebben jullie 2 dagen vrij en dan doe je niks? Tja, ik kon er niet meer van maken. Lichtelijk schuldig hing ik op.

Even later kwam ik tijdens het uitlaten van de hond een kennis tegen. Ook zij viel om van verbazing. Een Héél Weekeinde Zonder Kinderen en jullie doen Niks? Nu begon ik me werkelijk zorgen te maken. Blijkbaar hadden wij iets vreemds gedaan. Maar tijdens het niksen had het niet vreemd gevoeld voor ons. Wij zijn namelijk heel goed in niksen en...dat deden we al lang voordat de kinderen er waren. Gewoon lekker samen op de bank, boekje lezen, beetje kletsen, beetje hangen, kopje koffie.

Nu ik er over nadacht hadden we overigens wel iets Nuttigs gedaan. Direct nadat we de kinderen op de trein hadden gezet zijn we bijvoorbeeld naar de bieb gereden zodat Joost leesvoer heeft in Engeland. Daarna zijn we heel efficient direct doorgereden naar de Sligro om te kijken of ze daar inderdaad de kipspiesjes verkopen die ik in mijn hoofd heb voor de borrel van vrijdag. Dat bleek zo te zijn dus dat is fijn. Op zondag hebben we handdoeken voor de praktijkruimte van Joost gekocht en ondertussen ook lekker rondgelopen in de Nijhof. Na het afleveren van de handdoeken en ook nog nieuw aangeschafte koffiekopjes hebben we geluncht bij de Generaal. Heerlijk was dat. Verder hebben we (= Joost) ook de zes wijnglazen die al te lang een beetje vies in de keuken staan uitgewassen. Als ik het zo lees nog best veel eigenlijk.

Maar ja, geen druk avondprogramma, of ingewikkelde sociale afspraken exercitie inderdaad. Er waren wel sportieve plannen zoals tennissen of lekker fietsen maar de regen zorgde er voor dat we niet verder kwamen dan doorweekt raken tijdens het hond uitlaten op de hei. Wat overbleef was kneuteren en hangen met zijn tweetjes. En dit dan zonder schuldgevoel over kinderen die (na zes weken hangen) eigenlijk frisse lucht moeten hebben, praten zonder commentaar van de bank, een boek lezen zonder dat op de achtergrond 16 and pregnant of een ander tienervriendelijk programma te horen is, eten wanneer we zin hebben zonder denken over te weinig groenten of alweer soep. Nee gewoon niks en bedenken dat we het ook na 22 jaar samen nog kunnen; lekker NIKS doen. O ja, stiekem óók een beetje geschilderd.

opmerkelijk

Ik heb deze vakantie het boek van Anna Visser gelezen. In het boek doet Anna op originele wijze (zij interviewt ook haar drie kinderen als 'ervaringsdeskundige' wat erg grappig en ook erg raak is) onderzoek naar de 'nieuwe vrouwen'. Ik las het boek vooral vanuit mijn eigen interesse maar vond op bladzijde 95 een bijzondere uitspraak;
Ouders die gescheiden waren lieten de kinderen de hele tijd in hetzelfde huis wonen en verhuisden zelf om de week naar het 'kinderhuis'. Deze ouders hielden dat nog geen half jaar vol.

Het is ook niet niks: elke week, of elke paar dagen je spullen pakken, weer even je draai vinden op je andere plek, constateren dat je dingen vergeten bent en bedenken wanneer je die dan kunt gaan halen etc.

Als je het zo leest zou ik er zelf eerlijk gezegd ook niet aan moeten denken. Mijn hoofd is al vol genoeg met alle dingen die er normaal inzitten, laat staan dat je al deze gedachten er ook nog eens elke week bij krijgt.

Het gekke is: niemand staat er bij stil wat dit voor de kinderen betekent die soms jarenlang heen en weer pendelen tussen twee adressen als hun ouders besluiten uit elkaar te gaan.

Als je er over nadenkt is dit toch op zijn minst iets waarvoor je je kinderen kunt bewonderen als ze dit allemaal maar zonder mopperen doen! Misschien een goed moment om ze even te complimenteren met hun flexibiliteit?

Vakantie met pubers

Over een paar uurtjes vliegen we weer naar huis. We hebben er net een hele week in een huisje in Spanje op zitten.Het was een heerlijke relaxte week waarin we.... Niks gedaan hebben! Toen we dit weekje boekten vond ik het best spannend. Het afgelopen jaar is druk geweest. Wij waren veel aan het werk en de kinderen vullen steeds meer hun eigen agenda met allerlei activiteiten waarbij voor ons ouders slechts de rol van geldschieter of taxichauffeur restte. Het gevolg was dat we weinig tijd met zijn viertjes hebben doorgebracht. Ik vond dat wel jammer maar vind natuurlijk ook dat je kinderen moet loslaten en dat je dan niet meer kunt verwachten dat zij altijd willen wat jij wil. Dat geldt natuurlijk ook voor vakanties. Ik heb genoeg verhalen gehoord en gelezen van verpeste vakanties door onwillige, mokkende of rebellerende pubers. Ouders die drie weken in de discoherrie op een camping zitten omdat de kinderen dat leuk vinden of op vakantie met andere mensen omdat die ook pubers hebben... Allemaal dingen die ik niet zo zie zitten op vakantie. Ik zie vakantie als een moment om ook als gezin weer even bij te tanken, te 'resetten'. Zitten we met zijn allen nog op het goede spoor, zouden we volgend jaar dingen anders moeten doen? De ervaring leert dat daar toch ook een zekere mate van rust voor nodig is. Pas als iedereen tot rust gekomen is komen ook die andere verhalen over vrienden, schoolkamp, leerkrachten. Maar ook dingen als als mama ook telkens op zondag gaat werken vind ik dat wel erg ongezellig, wat zal ik als onderwerp nemen voor mijn project op school of zelfs; het klusjesschema zoals we dat nu hebben vind ik heel onhandig. Na zo'n week bijtanken heb ik het gevoel dat we elkaar weer echt gevonden hebben en er ook weer samen tegenaan kunnen. Het geeft mij ook de ruimte en het vertrouwen om ze tijdens dat drukke schooljaar meer hun eigen weg te laten zoeken. Ik 'ken' ze gewoon weer wat beter lijkt het. Maar ja, zitten de kinderen hier ook op te wachten? Wat zijn ze gegroeid het afgelopen jaar en zo zelfstandig. Wij als ouders zijn door de kinderen toch echt regelmatig met rollende ogen en veelzeggende uitspraken als maham of ja maar julle zijn ook pittig oud (waarbij ik dacht dat pittig positief bedoeld was ha ha)op onze plaats gezet. Maar...Wat blijkt: ze vonden het heerlijk. Niks hoeven, papa en mama in de buurt en zo uitgerust dat ze echt de tijd hebben voor van alles zoals de hele ochtend een spel spelen waar we anders nooit aan toe komen. We hebben nog een week thuis te gaan maar voor mij is onze vakantie met pubers nu al geslaagd. Ik hoop dat jullie net zo genieten.

veertje

Deze week kwam ik thuis van het uitlaten van de hond. Ik had in het bos een mooie veer gevonden. Zoals wel vaker als ik iets bijzonders vind in het bos had ik het in mijn zak gedaan om thuis te laten zien.
Thuis bleek Jasper er te zijn met twee vrienden. Ik wilde blij naar de keuken lopen en de veer laten zien tot ik me bedacht dat dit echt niet meer kon. Jasper zou het nog wel ok vinden denk ik maar ik twijfelde of de vrienden een moéder met een veertje wel voldoende zouden kunnen waarderen.
Daar stond ik dan met mijn veer. Het is altijd even schrikken als je je opeens realiseert dat er weer een periode is afgesloten hoe gezond dat ook is.

Zwemmen

Het is zondag en Pauline gaat zwemmen met een stel meiden. Ik heb beloofd te rijden want alles waarbij de kinderen uit zichzelf een activiteit kiezen waarbij ze gaan bewegen ondersteun ik zo veel mogelijk.

Ik verheug me er op om samen met Jasper naar het museum in Hilversum te gaan. Daar is een leuke tentoonstelling die volgens mij ook voor hem interessant is. Jasper bedenkt zich dat hij eigenlijk ook wel wil zwemmen en dat hij een vriend mee gaat vragen.

Pauline is in alle staten. Dat kan niet, ik wil hem niet mee en zeker niet met een vriendje. Jasper is erg verbaasd maar ik begrijp Pauline wel. Als zij haar vriendin aan het ophalen is leg ik aan Jasper uit dat zij gewoon wat ouder aan het worden is en graag echt alleen met haar vriendinnen wil zijn om daar lekker mee te kunnen kletsen. Jasper denkt eerder in termen van hoe meer zielen hoe meer vreugd en dit soort meidenoverwegingen zijn natuurlijk helemaal niet aan hem besteed.

Maar ik weet ook dat er goede afspraken te maken zijn met Jasper en dat het in zo'n zwembad best goed mogelijk is om elkaar met rust te laten. Dus we leggen het aan Pauline en vriendinnen voor. Ze is het er niet mee eens. De vriendinnen houden wijselijk hun mond als Pauline om raad vraagt. Haar broertje kennende is ze er niet gerust op dat hij zich zal gedragen zoals zij dat graag heeft. Dat betekent namelijk; niet opvallen door tegen iedereen hallo hoe gaat het te zeggen, niet schijn-pijnlijk tegen deuren te lopen waardoor lieve oude mensjes je te hulp schieten, niet heel uitbundig gillen in het water en op de glijbaan en vooral niet laten merken dat je bij haar hoort als je net zo 'raar doet' als hierboven beschreven.

Maar... ze laat zich overhalen onder strikte voorwaarden; Jasper moet zich de hele tijd aan de andere kant van het zwembad bevinden dan dat zij zijn, Jasper mag geen hallo zeggen want dan zeggen zij niks terug omdat ze hem niet willen kennen en in de eventuele rij bij het eten moeten er minimaal 4 mensen tussen hen inzitten.

Jasper instrueert het even verbaasde vriendje nauwkeurig en ik leg nog uit dat ze, als ze nu laten zien dat ze dit kunnen, de volgende keer vast weer gewoon mee mogen (hoop ik).

Onderweg met de meiden naar het zwembad (Jasper heeft een aparte lift geregeld, dat óók nog) moppert Pauline nog wat na. De vriendinnen begrijpen haar volkomen want zij zijn tenslotte ook 14. Ik vind het wel grappig en wens ze veel succes.

Als ik de jongens weer kom halen vraag ik hoe het ging. De jongens vertellen zeer verontwaardigd dat de meiden hén gingen aanspreken. Toen hebben zij gereageerd met; ja hallo zeg wij kennen jullie niet eens en jullie gaan ons zomaar aanspreken....