digi kinderen

Ik hoorde een mooi verhaal; een kind had met een kasgenoot afgesproken ieder de heft van het huiswerk te maken en dat vervolgens uit te wisselen. Toen de tijd verstreek en het kind geen aanstalten maakte om naar vriend in kwestie te vertrekken om, zoals vader dacht, de helft te gaan overschrijven maakt vader zich zorgen. Het kind keek verstoord op en wist duidelijk niet waar vader het over had. De volgende ochtend zou het kind met zijn i-phone een foto maken van het huiswerk zodat hij zijn huiswerk compleet had. Deze vader was zeer verrast. Dit had hij, opgegroeid in de vorige eeuw, nooit kunnen bedenken.

Later ging mijn man met de kinderen op pad naar Groningen. Jasper moest nog huiswerk maken en nam zijn boek mee in de auto. Manlief voorzag dat er waarschijnlijk vooral op de terugweg geleerd zou gaan worden maar dan zou het natuurlijk donker zijn. Hij waarschuwde Jasper hiervoor en bedoelde natuurlijk dat hij nu lekker moest gaan leren.
Jasper was niet onder de indruk; met zijn I-pod maakte hij foto's van de te leren pagina's zodat hij die 's avonds op zijn gemakje alsnog kon leren!
Ook Joost was verbaasd.

Beide voorbeelden maken mij in elk geval  maar weer eens duidelijk waarom wij ouders vooral onze kinderen zelf oplossingen moeten laten bedenken. Wij die geboren zijn in een tijd dat zelfs de bovenstaande computer nog bedacht moest worden, die telefoons hadden die vast zaten aan een draad in de muur en een draaischijf hadden lopen echt hopeloos achter.

Hoe digihandig we ook worden, in ons denkpatroon zullen de bovenstaande oplossingen nooit spontaan ontstaan. Ze zitten eenvoudig niet ingebouwd in ons systeem. De oplossing? Maak gebruik van de kennis van je kind. Laat hen vooral zelf komen met oplossingen voor de problemen die zich voordoen en laat je verrassen!

De puber lijkt op mij!

Ik kreeg dit artikel onder ogen: houd nou eens gewoon je mond geschreven door Marieke Monden. Wat een mooi artikel en het sluit precies aan bij een gesprekje dat ik twee dagen geleden had met mijn pubers.

Aan tafel vertelde Pauline over school en vooral over een stomme leerkracht die stomme toetsen gaf. Broertjelief en ik schoten direct in de oplosstand. We droegen allemaal oplossingen aan en Pauline weerlegde elk argument. Vervolgens werden Jasper en ik een beetje bozig. Wij dragen allemaal oplossingen aan en jij zegt alleen maar dat het niet kan, niet werkt etc. etc.

Arme Pauline gaf vervolgens aan dat ze helemaal niet om een oplossing had gevraagd. Ze had gewoon willen vertellen over vandaag en over de toets! En wat grappig is; eigenlijk herkende ik haar verhaal direct. Ook ik vind het soms heerlijk om even 'af te reageren'. En ik vind het dan vreselijk irritant als mijn altijd praktische man direct oplossingen aan komt dragen.

En als ik dan zo het artikel lees denk ik goh die pubers zijn net mensen. Alles wat ik niet leuk vind (en blijkbaar dus niet alleen toen ik puber was) vinden zij ook niet leuk. Eigenlijk heel simpel dus dat puber-opvoeden.

De ouders en het kind hebben ook iets te zeggen!

Alweer slaat Tea Adema met een van haar blogjes de spijker op zijn kop. In haar laatste blog vertelt ze over het oerwoud aan deskundige en goedbedoelende zorg die soms om een kind en de ouders heen komt staan. Vervolgens gaan zij samen het probleem oplossen en vergeten daarbij echt te luisteren naar wat de ouders en het kind te vertellen hebben.

Het Ouderplatform Gooi en Omstreken is hier al sinds 2006 mee bezig. Zij proberen de brug te slaan tussen de ouders, het kind als ervaringsdeskundige (van hun kind en van zichzelf) en de school. Noëlle Pameijer heeft door het Handelings Gericht Werken te introduceren op veel scholen al een flinke stap in de goede richting kunnen geven als het gaat om de leerkrachten kant.

Na al haar boeken over Handelings Gericht Werken voor leerkrachten heeft ze nu, in samenwerking met het ouderplatform een boek geschreven waarin juist de ouder centraal staat. Het boek heet Samen Sterk en het gaat over Handelings Gericht Werken voor Ouders.

Het ouderplatform heeft vervolgens een cursus ontwikkeld voor ouders. Het doel van deze praktische en oplossingsgerichte cursus is om ouders weer 'in hun kracht' te zetten. Jij als ouder met jouw ervaring over jouw kind doet er toe als het gaat om het beste passende onderwijs/zorg voor jouw kind. Maar ook het kind doet er toe. Hoe klein het ook is kinderen kunnen vaak heel goed aangeven wat ze wel willen.

Voor de school is deze input van belang om de goede zorg te kunnen geven en geen energie te verspillen aan oplossingen die bij dit kind niet werken. School, ouders en kind kijken samen welke dingen er goed gaan en hoe je dat kunt inzetten om de problemen waar het kind tegen aan loopt op te lossen. Het liefst voordat het probleem steeds groter is geworden. Zo hoeft Roel uit de droom van tea niet op pannendeksels te slaan om gehoord te worden, hoeven er niet heel veel verschillende mensen 'iets' te doen om het probleem (niet) op te lossen maar wordt er overzichtelijk, helder en kijkend naar mogelijkheden gewerkt. Zo sta je Samen Sterk.

We zitten midden in de try out fase maar wat krijgen we een fijne reacties zowel van ouders als van leerkrachten.

Ik hoop dat Samen Sterk gaat bijdragen aan minder zorg-oerwouden rondom kinderen en dus minder nachtmerries voor Tea.

opvoedmafia?

Afgelopen week las ik een artikel in het NRC. Martine Borgdorf doet een dringend beroep op alle 'opvoedmafia' om eens naar de ouders te luisteren en de ouders de ruimte te geven om 'gewoon' ouder te kunnen zijn.

Ik ben het van harte eens met deze stelling. Ik vind ook dat er veel gesproken wordt over hoe het allemaal anders zou moeten en wat er allemaal mis zou zijn met onze jeugd. Maar, en daar ben ik het dan weer niet eens met Martine, veel ouders kunnen her en der best wel wat hulp gebruiken.

Net als in andere relaties kan de relatie met je kind soms gewoon niet lekker lopen en dat kan door van alles komen. Net als de meeste mensen hebben ook ouders een blinde vlek voor dingen waar zij gewoon minder sterk in zijn en wat het kind in kwestie op dat moment gewoon wel nodig kan hebben. Daarnaast is voor de meeste ouders de emotionele betrokkenheid zo groot (zoals dat ook hoort) dat het nemen van een gezonde afstand van de situatie vaak heel erg moeilijk is.

Maar omdat de ouders vinden dat ze het allemaal zelf moeten kunnen ploeteren ze soms maar door. En dat vind ik persoonlijk erg jammer.

Als dingen klein zijn is het vaak gemakkelijker om het op te lossen. Je komt sneller bij de kern van het werkelijke probleem. Dit komt omdat het echte probleem nog niet is vertroebeld door een web aan bijeffecten vanwege de vicieuze cirkel waar je samen in terecht bent gekomen.

Als het gaat om je relatie kun je problemen laten liggen en op een gegeven moment heel spijtig besluiten dat 'de koek op' is. Natuurlijk doen alle stellen hun uiterste best om bij elkaar te blijven maar als je niet eens meer weet wat het echte probleem eigenlijk is, is het vaak moeilijk om nog samen de stap terug te maken naar gelukkiger tijden.

Als het gaat om je kinderen heb je echter een ander probleem. In tegenstelling tot elke andere relatie in je leven is die met je kind eigenlijk niet te verbreken. Daarnaast voelen de meeste ouders het toch wel als een belangrijke taak om hun kinderen op te voeden tot gelukkige (wat dat dan ook mag zijn) mensen. Kortom de wens om de situatie op te lossen is heel groot bij ouders.

Het niet oplossen zorgt uiteindelijk voor veel stress omdat het probleem zich blijft voordoen. Soms in andere gedaantes maar zolang het niet is opgelost of bedacht is hoe je samen beter met dit soort situaties kunt omgaan loop je er elke keer weer tegen aan. En meestal wordt het telkens een beetje erger.

Veel ouders weten echter niet altijd waar ze het moeten zoeken. Op school gaat het alleen over leerproblemen en (ernstige) gedragsproblemen, moeder of schoonmoeder komt misschien niet verder dan de drie R-en en, vanwege het wegvallen van het geloof, kun je daar ook niet meer terecht voor raad. En dan is het fijn dat je ergens naar toe kunt waar jij je lekker voelt en waar je terecht kunt met alle vragen waar je mee zit. Omdat ook ouders allemaal uniek zijn is er geen een oplossing de beste. De overheid zou hier qua betutteling best een stap terug mogen doen maar de rol van het CJG als vraagbaak en verzamelplaats van alles wat er op opvoedgebied in jouw regio wordt aangeboden is wat mij betreft wel duidelijk. Helaas komt deze functie nog niet overal even goed uit de verf.

Maar ouders luister vooral naar je zelf, naar jouw kind en jouw gezin. Maak je eigen keuzes en kies je eigen ruimte. Laat het aanbod zo breed mogelijk zijn zodat iedereen dát kan kiezen wat bij ze past. En als de ouders weer een gelukkig gezin kunnen vormen door samen met paarden te werken, te yoga-en of the Nanny in te schakelen.... dan zou ik zeggen vooral DOEN!

een rimpelloos leven

Met Pauline keek ik naar PuberruilXL  Een heel leuk meisje uit Egmond aan Zee ruilde voor een paar dagen haar leven voor dat van een heel leuk meisje uit Nairobi. Ik was onder de indruk van de flexibiliteit van de meisjes. Het meisje uit Nederland sliep opeens in een huisje van golfplaten. Ze sliep daar samen op de kamer met haar tijdelijke moeder. Er was geen douche en overal zaten insecten. Het meisje uit Nairobi sliep opeens in een kamer die groter was dan haar hele huis en moest zomaar een blote Nederlandse mevrouw masseren omdat ze het bijbaantje in de schoonheidssalon van de Nederlandse Lotte ook had overgenomen. 

Na afloop probeerden Pauline en ik aan Joost uit te leggen wat we hadden gezien. Ik zei dat Lotte er uitzag alsof ze tot die tijd een vrij rimpelloos bestaan had geleefd en vond dat ze het allemaal maar knap deed. Pauline vroeg zich af wat een rimpelloos leven betekende. Toen ik uitlegde dat dat betekende dat ze misschien wel al haar hele leven in hetzelfde huis woonde, op dezelfde school zat, haar ouders nog steeds in leven waren en niet gescheiden waren en zo voort zei Pauline o, dan heb ik ook een heel rimpelloos leven. 

Ik was even heel verbaasd. Rimpelloos komt ons leven op Joost en mij zeker niet over. In de 14 jaar dat Pauline bestaat is ze al 4x verhuisd en 4x van school gewisseld, Joost en ik hebben al veel verschillende banen gehad, zijn bedrijven opgestart en er ook weer mee gestopt, in loondienst, uit loondienst, nieuwe projecten, een verhuizing naar het buitenland.... We proberen ons vaak voor te nemen het nu eens rustig aan te doen maar het lukt meestal niet. Wat blijkt nu echter? De kinderen hebben dit allemaal helemaal niet zo onrustig ervaren! Wat een verrassing.

Het sterkt het me in de gedachte dat wanneer je gezin stabiel is en je met elkaar een goede basis vormt je ook heel veel kunt hebben. Dat we een hecht gezin waren dacht ik al wel, dat ons UK-avontuur ons nog dichter naar elkaar toe heeft gebracht dacht ik ook wel. Maar dat het ook werkelijk zo beleefd wordt door de kinderen vind ik een heel mooi cadeau en het maakt me trots op Joost, mij en onze superkinderen.

Hoe Spijtebijt het bijten kan afleren

In 'Pluk red de dieren' van Annie M.G. Schmidt speelt het jongetje Spijtebijt een belangrijke rol. Spijtebijt is opgevoed door 2 Grizzlyberen en als het heel spannend wordt bijt hij. Achteraf heeft hij hier altijd veel spijt van.

Ook in het dagelijks leven komen we regelmatig spijtebijtjes tegen. Dit zijn kinderen die hun frustratie afreageren door te slaan, schoppen, schreeuwen of bijten.

Kinderen worden boos net als volwassenen. En boos worden is helemaal niet erg. Boosheid is een hele normale emotie. Hoe je er mee omgaat of hoe je het uit kan echter nog al verschillend zijn en slaan, schoppen en bijten is over het algemeen een niet-geaccepteerde uiting van boosheid of woede.

Als een kind eenmaal heeft gemerkt dat hij door zijn 'kookpuntgedrag' wel de aandacht krijgt (ook al is die negatief) zal hij steeds sneller op dit punt belanden en lijkt het al gauw of het kind om het minste of geringste 'ontploft'.

Maar, net als de echte spijtebijt van Annie, willen ook onze spijtebijtjes niets liever dan lief gevonden worden en hebben ze meestal spijt van hun daden.

Zij zullen daarom ook graag op zoek willen gaan naar het moment voordat ze op hun kookpunt komen, het moment waarop ze het uit hun dak gaan nog kunnen ombuigen. Een kindercoach kan hier heel goed bij helpen.

Samen met het kind gaat de kindercoach kijken wat er vooraf gaat aan het kookpunt. Als ze op dat moment in staat zijn om de juiste hulptroepen in te schakelen (die dan ook werkelijk naar ze kunnen luisteren of wat dan ook werkelijk effect heeft) hoeft de explosie niet meer te komen en zal spijtebijt niet langer bijten, schoppen of slaan.

Natuurlijk vergt dit best veel oefening en inspanning van het kind maar eigenlijk is er altijd veel winst te halen. Het kind herkent zijn boosheid of frustratie, vraagt hulp aan ouders of de leerkracht of gaat fietsen, even flink op de grond stampen of wat dan ook en de heftigheid van de emotie neemt af. Het kind wordt natuurlijk nog wel eens boos (het zou ongezond zijn als het dat niet meer zou worden) maar bijten zal niet zo gauw meer gebeuren en dat is voor iedereen prettiger.

Meer lezen? Kijk ook eens op het weblog van Tea Adema

wat doen we met moeder

Vandaag kreeg ik weer even een mooi staaltje moeders zijn ok maar je moet er geen last van hebben van mijn 13 jarige zoon.

Vanmiddag gaat hij weer voor het eerst naar keyboardles. Natuurlijk gaat hij daar normaal alleen heen ware het niet dat de organisatie is verhuisd naar een deel van Hilversum waar mijn zoon heg nog steg weet.

Lief (en bemoederend ik weet het) als ik ben bood ik aan mee te fietsen deze keer. Ja prima zei zoon.

Slim als ik inmiddels ben begreep ik dat ik hem natuurlijk niet bij school zou kunnen opwachten. Ik vroeg dus braaf waar zal ik je opwachten?

Zonder blikken of blozen noemt hij een plek die echt ruim van school verwijderd is!

Toch altijd even slikken wanneer je je realiseert dat je een lastig te plaatsen 'onderdeel' bent geworden.