De Boomhut

Toen wij hier kwamen wonen bleken we een boomhut-geschikte boom in de tuin te hebben. Dit natuurlijk tot grote vreugde van de kinderen.

De boomhut bestond uit een houten pallet vastgebonden door opa met stevige touwen in de boom. We hadden nog een touwladdertje dat aan de boom werd vastgebonden en klaar was de hut. Als de boom vol met bladeren zat zaten de kinderen daar verstopt en riepen ze van alles en nog wat naar iedereen die voorbij kwam. Dat leverde soms grappige situaties op van mensen die verwilderd om zich heen keken waar het hallo hallooo-ho vandaan kwam.

Soms moesten ze tot de orde worden geroepen. Dan werden er dingen geroepen die niet konden en moest ik natuurlijk even ingrijpen.

In de hut zijn heel veel picknicks gehouden en er zijn ruzies geweest tussen de jongens en de meisjes wie er nu aan de beurt was om in de hut te zitten.

Drie jaar geleden nog maar is de hut 'gepimpt' met extra planken aan de zijkant. Er waren grootse plannen voor een dak maar de bouwwerkzaamheden gingen langzamer dan het groeien van de kinderen.

En opeens waren ze zomaar te groot voor de hut. Maar opruimen was nog niet aan de orde. Misschien zouden ze er nog verder aan werken deze zomer of de volgende..

Ik liet het maar zo. Tot slot zou ik zelf nog steeds wel eens een boomhut willen hebben. Het is jammer dat je op een dag gewoon te oud bent voor sommige dingen. Een boomhut is zo'n ding.

De hut trok krom en raakte begroeid met mos. Het trapje begaf het, de zijplanken trokken krom.

Deze week vroeg de buurvrouw vroeg of de hut weg mocht. Ze keek er zo ongezellig tegen aan tegen die kromme planken.

Jasper en Joost gingen direct aan de slag en 10 minuten laten kwam de hut al naar beneden. De boom is nu kaal en de hut ligt sneu op de grond bij het nog weg te brengen grof vuil.

Ik vind het fijn voor de buurvrouw en fijn voor de boom. Geen hut meer, vrijheid om te groeien voor de boom en vrijheid om te kijken voor de buurvrouw. Ik vind het fijn voor de jongens dat ze al zo groot zijn en zo lekker vooruit kijken naar wat er allemaal nog staat te gebeuren in hun leven. Het is dus goed zo maar toch stemt zo'n kale boom ook verdrietig. Niks ernstigs maar toch. Gewoon een beetje heimwee over weer een afgesloten periode.

welk dier is jouw kind?

Toen wij naar Engeland gingen verhuizen ontdekte ik dat ik een leeuw en een paard onder mijn dak had wonen!

Mijn zoon van 9 doet mij, in het dagelijkse leven, veel aan een leeuw denken. Leeuwen houden niet van verandering en willen het graag rustig aan doen. Misschien heb je ooit wel eens naar zo'n natuurprogramma gekeken op National Geographic of iets vergelijkbaars. Soms laten ze daar zien hoe ze bijvoorbeeld leeuwen verhuizen van de ene dierentuin naar de andere. De leeuw verzet zich met hand en tand; hij blaast, hij krabt en bijt en het is vaak een hele toer om hem in een ander hok te krijgen. Is hij eenmaal op zijn nieuwe plek gearriveerd en heeft hij zijn natje en zijn droogje en een lekker plekje om te zonnen dan is het meeste leed vaak gauw vergeten. Hij knippert met zijn gouden ogen tegen het zonnetje en kijkt eens rustig rond in zijn nieuwe koninkrijk. Als je goed luistert hoor je hem waarschijnlijk lekker spinnen. Toen wij hem vertelden van onze verhuisplannen liet Jasper direct zijn leeuwenaard zien. Hij was boos, nukkig en gewoon tegendraads. Eenmaal in Engeland paste hij zich eigenlijk vrij vlot aan een leek het al gauw alsof hij daar helemaal thuis hoorde.

Mijn dochter van 10 was en is een prachtig paard. Het paard vertrouwt op zijn begeleider. Als die rustig blijft, alles uitlegt en laat zien hoe het werkt dan willen de meeste paarden best wel een kijkje nemen. Voorzichtig trippelen ze de nieuwe omgeving binnen, hun oren draaien alle kanten op om de omgeving te scannen en ze lopen lichtvoetig, klaar om weg te rennen als ze het niet meer vertrouwen. Maar als het vertrouwen blijft zullen ze eens gaan rondsnuffen, een beetje knabbelen aan de hekken of het verse gras. Vrij snel voelen ze zich thuis al zullen ze misschien de eerste tijd nog een beetje schrikkerig blijven. Als ze gauw worden opgenomen in de groep zullen ze sneller meer vertrouwen hebben. Pauline reageerde als een paardje. Ze zag direct ook de voordelen en wilde het avontuur wel proberen. Ze is nog wel een tijdje onwennig gebleven maar uiteindelijk voelde zij zich ook lekker thuis.

Wil je je kind goed kunnen helpen? Probeer je dan te bedenken welk dier het is. Als je daar rekening mee houdt in jouw benadering naar je kind toe spreek je je kind aan op een manier die hij of zij het beste begrijpt. Deze benadering geldt natuurlijk niet alleen als je gaat emigreren. Ook op al die andere situaties waar je kind tegen aan kan lopen helpt het soms om je te realiseren wat voor dier je kind is. Trouwens....Wat voor dier ben jij?

Drie culturen kinderen en gezinnen

Barack Obama is een zeer bekend en extreem voorbeeld van een drie-culturen kind. Hij werd niet alleen geboren uit ouders die een verschillende achtergrond hadden, hij groeide op in verschillende landen en ook nog eens in verschillend samengestelde families (bij zijn ouders, bij zijn moeder en stiefvader en bij zijn oma).

Als je het zo achter elkaar leest klinkt het allemaal best ingewikkeld. En voor veel kinderen is het ook best ingewikkeld om in meerdere culturen op te groeien. Feit is wel dat tegenwoordig steeds meer kinderen als third culture kid zullen gaan opgroeien. 

Ten eerste wordt er veel geëmigreerd. Vanwege de gemakkelijke verbindingen zijn de meeste landen binnen 24 uur bereikbaar en dat maakt het eenvoudiger om eens ergens anders te gaan kijken voor een tijdje. 

Een andere groeiende groep third culture kinderen zijn die die geadopteerd worden uit een ander land en dan bijvoorbeeld hier in Holland opgroeien.

Daarnaast komen door al die emigraties steeds meer verschillende culturen met elkaar in contact. Dit houdt in dat er ook steeds  meer 'gemengde huwelijken' zullen ontstaan waaruit kinderen geboren worden. Deze groeien dus op in een gezin waar gebruiken en gewoontes uit twee verschillende culturen gemixt worden.

Tot slot ontstaan er door tweede huwelijken steeds meer samengestelde gezinnen. Twee familieculturen moeten proberen te gaan samenleven en dan vaak ook nog op twee verschillende plekken; mama met nieuwe man en diens kinderen en papa met nieuwe vrouw en diens kinderen....

Hoe logisch de keuze van ouders ook is om te gaan emigreren, samenwonen met een nieuwe partner en diens kinderen of een kind te adopteren uit een ander land, de kinderen hebben geen keuze en zullen het er maar mee moeten doen. En zoals met alles; het ene kind gaat dit gewoon beter af dan het andere. 

Natuurlijk zijn er ook veel voordelen om je kinderen deze flexibiliteit mee te geven. Mijn kinderen vonden een van de grootste voordelen van onze uitstap naar Engeland dat ze nu wisten dat ze overal vrienden konden maken en dat andere kinderen hen blijkbaar voldoende te moeite waard vonden om vrienden met ze te willen worden.

Daarnaast leer je, door letterlijk eens over de grens te kijken, met een meer open blik anderen tegemoet te treden. Ik denk dat het in deze snel veranderende wereld heel gezond is om eens goed ondergedompeld te worden in een andere cultuur en de andere gebruiken te leren kennen en waarderen.

Maar ook al kun je je als ouders soms laten meeslepen door het avontuur en alle nieuwe ervaringen die je kinderen zullen opdoen, vergeet niet naar je kind te kijken en goed te luisteren. Gaat het goed met hem? Lukt het hem om zijn draai te vinden? Hoe beter hij zich gehoord en gezien voelt hoe gemakkelijker hij naar buiten zal kunnen stappen op zoek naar al die nieuwe ervaringen. Ik wens iedereen met emigratieplannen en hun toekomstige Third Culture kids in elk geval veel plezier toe!

Moederinstinct

Toen ik eenmaal over kinderen begon na te denken dacht ik altijd dat zo'n kind krijgen en opvoeden een eitje zou zijn. Er zou namelijk, met de geboorte van het kind, een moederinstinct-iets in mij geboren worden waarop ik blind zou kunnen varen.

Eenmaal zwanger heb ik vaak proberen te 'voelen' of het moederinstinct er al was. Hoe het zou voelen wist ik eigenlijk niet maar ook hier had ik een rotsvast vertrouwen dat 'het' er opeens 'vanzelf' zou zijn.  Afgaand op de verhalen van ervaren moeders zou ik mijn kind direct 'in mijn hart' sluiten en daar zou het blijven.

Toen mijn eerstgeborene er was en wij lekker cosy samen in bed lagen voelde ik me een beetje onwerkelijk. In de hectiek van het laatste stukje van de bevalling was ik even het spoor bijster en het leek echt gewoon alsof de gynaecoloog ergens vandaan een kind tevoorschijn haalde en deze op mijn buik legde.

Het 'in mijn hart sluiten' duurde dus even. Ergens na die eerste uren van de bevalling ging ik naar het toilet en liet mijn kind lekker warm in het bed liggen. Toen ik terugkwam keek ik even raar op. Wat lag daar nou? Maar direct overspoelde mij een blij gevoel dat was Mijn Kind (en o ja ook van mijn man). Zou dit hét dan zijn? 's Nachts ben ik even gaan checken. Zou ik haar herkennen tussen al die andere baby's? En ja hoor, ik pikte feilloos mijn mormeltje er uit.

Ik was tevreden. Ik had mijn moederinstinct ontdekt dacht ik en zou vanaf nu op mijn moederkompas kunnen vertrouwen.

Al snel bleek dat oerkompas in ons geval niet te voldoen. De liefste baby van de wereld huilde veel en dat maakte mij radeloos. Het instinct leek mij alleen maar te roepen: help dit kind, doe iets, ze huilt, zorg dat het stopt... Maar hoe ik dit door merg en been gaande gehuil kón stoppen werd me niet duidelijk. Het gevolg was dat ik al gauw van alles probeerde maar allemaal te kort of te veel door elkaar totdat zowel ik als kind van moeheid en gefrustreerdheid niet meer echt konden luisteren naar ons gevoel.

Inmiddels is de baby van toen 15 en heb ik geleerd dat vaste regels en schema's soms gewoon prettig zijn en dat die weinig met gevoel te maken hebben. Ik heb daarom ook met veel plezier en 'had ik dat eerder gewetens' het boek Franse kinderen gooien niet met eten van Pamela Druckerman gelezen. Als echte Hollandse poldermodeller sta ik absoluut niet volledig achter het geschetste opvoedbeleid maar ik denk dat ik, vooral in de chaotische tijd, best wat gehad zou kunnen hebben aan de heldere franse 'regels'.

Gewoon omdat ze waarschijnlijk veel meer houvast hadden kunnen geven dan de mensen tot wie ik mij wendde voor advies in Nederland. Zij 'die er voor geleerd hadden en mij zouden moeten kunnen adviseren' kwamen vaak niet verder dan: probeer dit eens of misschien dat en tja, sommige mensen doen ook wel dat. En dat fijne ingebouwde kompas hield ook echt zijn mond als ik het nodig dacht te hebben.

Maar op veel andere momenten speelde het kompas opeens op. Zo was er die keer dat ik tegen het advies van de huisarts in toch naar het ziekenhuis ging met mijn koortsige baby. Het 'voelde' niet goed. En inderdaad de kleine was uitgedroogd en mocht lekker blijven.

Steeds vaker herkende ik mijn instinct en vooral toen ik rustiger werd en ik beter kon 'luisteren' bleek ik wel degelijk een handig kompasje bij me te dragen. Het instinct helpt me al jaren. Niet zozeer op het gebied van opvoeden (daar blijken regels toch wel erg prettig) al is het wel fijn om jouw specifieke kennis over dit kind te gebruiken in bijvoorbeeld het verzinnen van regeltjes die ook werken. Maar meer in voelen of iets goed of niet goed is. Zo herinner ik me die keer dat ik helemaal in de verte een klein figuurtje op straat zag huppelen. Ik kreeg kippenvel en ik wist direct, zonder dat ik hem kon herkennen, dat het mijn zoon was. Die typische jonge geiten huppel herkende ik uit duizenden.

Zelfs nu ze groter worden en erg zelfstandig werkt het. Afgelopen woensdag kwam ik haastig binnen. Ik moest kind 1 naar training brengen, kwam net zelf terug van een afspraak en eigenlijk moest de hond ook nodig uit. In de gang worstelde ik met mijn laarzen en ik hoorde opeens en auw die mij door merg en been ging. Zonder er over na te denken wist ik dat mijn zoon Echte Pijn had en inderdaad hij had een megasplinter diep in zijn voet. Ook dan is het instinct handig. Het helpt je om helder na te kunnen denken om te zorgen dat je kind veilig bij de huisarts beland en pas een paar uur later, als de zoon in kwestie met zijn voet in het verband voor de buis hangt, je man lekker naast je op de bank schuift met een kopje koffie, krijg je de koude rillingen.

En zo begrijp ik dat instinct inderdaad datgene is waar ervaren moeders het over hebben als ze zeggen dat een kind direct in je hart zit en dat het er gewoon nooit meer uitgaat al wordt het 100. Want alles wat jouw kind raakt, goed of slecht, raakt jou dus ook. Recht in je hart. Voor altijd.

digi kinderen

Ik hoorde een mooi verhaal; een kind had met een kasgenoot afgesproken ieder de heft van het huiswerk te maken en dat vervolgens uit te wisselen. Toen de tijd verstreek en het kind geen aanstalten maakte om naar vriend in kwestie te vertrekken om, zoals vader dacht, de helft te gaan overschrijven maakt vader zich zorgen. Het kind keek verstoord op en wist duidelijk niet waar vader het over had. De volgende ochtend zou het kind met zijn i-phone een foto maken van het huiswerk zodat hij zijn huiswerk compleet had. Deze vader was zeer verrast. Dit had hij, opgegroeid in de vorige eeuw, nooit kunnen bedenken.

Later ging mijn man met de kinderen op pad naar Groningen. Jasper moest nog huiswerk maken en nam zijn boek mee in de auto. Manlief voorzag dat er waarschijnlijk vooral op de terugweg geleerd zou gaan worden maar dan zou het natuurlijk donker zijn. Hij waarschuwde Jasper hiervoor en bedoelde natuurlijk dat hij nu lekker moest gaan leren.
Jasper was niet onder de indruk; met zijn I-pod maakte hij foto's van de te leren pagina's zodat hij die 's avonds op zijn gemakje alsnog kon leren!
Ook Joost was verbaasd.

Beide voorbeelden maken mij in elk geval  maar weer eens duidelijk waarom wij ouders vooral onze kinderen zelf oplossingen moeten laten bedenken. Wij die geboren zijn in een tijd dat zelfs de bovenstaande computer nog bedacht moest worden, die telefoons hadden die vast zaten aan een draad in de muur en een draaischijf hadden lopen echt hopeloos achter.

Hoe digihandig we ook worden, in ons denkpatroon zullen de bovenstaande oplossingen nooit spontaan ontstaan. Ze zitten eenvoudig niet ingebouwd in ons systeem. De oplossing? Maak gebruik van de kennis van je kind. Laat hen vooral zelf komen met oplossingen voor de problemen die zich voordoen en laat je verrassen!

De puber lijkt op mij!

Ik kreeg dit artikel onder ogen: houd nou eens gewoon je mond geschreven door Marieke Monden. Wat een mooi artikel en het sluit precies aan bij een gesprekje dat ik twee dagen geleden had met mijn pubers.

Aan tafel vertelde Pauline over school en vooral over een stomme leerkracht die stomme toetsen gaf. Broertjelief en ik schoten direct in de oplosstand. We droegen allemaal oplossingen aan en Pauline weerlegde elk argument. Vervolgens werden Jasper en ik een beetje bozig. Wij dragen allemaal oplossingen aan en jij zegt alleen maar dat het niet kan, niet werkt etc. etc.

Arme Pauline gaf vervolgens aan dat ze helemaal niet om een oplossing had gevraagd. Ze had gewoon willen vertellen over vandaag en over de toets! En wat grappig is; eigenlijk herkende ik haar verhaal direct. Ook ik vind het soms heerlijk om even 'af te reageren'. En ik vind het dan vreselijk irritant als mijn altijd praktische man direct oplossingen aan komt dragen.

En als ik dan zo het artikel lees denk ik goh die pubers zijn net mensen. Alles wat ik niet leuk vind (en blijkbaar dus niet alleen toen ik puber was) vinden zij ook niet leuk. Eigenlijk heel simpel dus dat puber-opvoeden.

De ouders en het kind hebben ook iets te zeggen!

Alweer slaat Tea Adema met een van haar blogjes de spijker op zijn kop. In haar laatste blog vertelt ze over het oerwoud aan deskundige en goedbedoelende zorg die soms om een kind en de ouders heen komt staan. Vervolgens gaan zij samen het probleem oplossen en vergeten daarbij echt te luisteren naar wat de ouders en het kind te vertellen hebben.

Het Ouderplatform Gooi en Omstreken is hier al sinds 2006 mee bezig. Zij proberen de brug te slaan tussen de ouders, het kind als ervaringsdeskundige (van hun kind en van zichzelf) en de school. Noëlle Pameijer heeft door het Handelings Gericht Werken te introduceren op veel scholen al een flinke stap in de goede richting kunnen geven als het gaat om de leerkrachten kant.

Na al haar boeken over Handelings Gericht Werken voor leerkrachten heeft ze nu, in samenwerking met het ouderplatform een boek geschreven waarin juist de ouder centraal staat. Het boek heet Samen Sterk en het gaat over Handelings Gericht Werken voor Ouders.

Het ouderplatform heeft vervolgens een cursus ontwikkeld voor ouders. Het doel van deze praktische en oplossingsgerichte cursus is om ouders weer 'in hun kracht' te zetten. Jij als ouder met jouw ervaring over jouw kind doet er toe als het gaat om het beste passende onderwijs/zorg voor jouw kind. Maar ook het kind doet er toe. Hoe klein het ook is kinderen kunnen vaak heel goed aangeven wat ze wel willen.

Voor de school is deze input van belang om de goede zorg te kunnen geven en geen energie te verspillen aan oplossingen die bij dit kind niet werken. School, ouders en kind kijken samen welke dingen er goed gaan en hoe je dat kunt inzetten om de problemen waar het kind tegen aan loopt op te lossen. Het liefst voordat het probleem steeds groter is geworden. Zo hoeft Roel uit de droom van tea niet op pannendeksels te slaan om gehoord te worden, hoeven er niet heel veel verschillende mensen 'iets' te doen om het probleem (niet) op te lossen maar wordt er overzichtelijk, helder en kijkend naar mogelijkheden gewerkt. Zo sta je Samen Sterk.

We zitten midden in de try out fase maar wat krijgen we een fijne reacties zowel van ouders als van leerkrachten.

Ik hoop dat Samen Sterk gaat bijdragen aan minder zorg-oerwouden rondom kinderen en dus minder nachtmerries voor Tea.