opvoedmafia?

Afgelopen week las ik een artikel in het NRC. Martine Borgdorf doet een dringend beroep op alle 'opvoedmafia' om eens naar de ouders te luisteren en de ouders de ruimte te geven om 'gewoon' ouder te kunnen zijn.

Ik ben het van harte eens met deze stelling. Ik vind ook dat er veel gesproken wordt over hoe het allemaal anders zou moeten en wat er allemaal mis zou zijn met onze jeugd. Maar, en daar ben ik het dan weer niet eens met Martine, veel ouders kunnen her en der best wel wat hulp gebruiken.

Net als in andere relaties kan de relatie met je kind soms gewoon niet lekker lopen en dat kan door van alles komen. Net als de meeste mensen hebben ook ouders een blinde vlek voor dingen waar zij gewoon minder sterk in zijn en wat het kind in kwestie op dat moment gewoon wel nodig kan hebben. Daarnaast is voor de meeste ouders de emotionele betrokkenheid zo groot (zoals dat ook hoort) dat het nemen van een gezonde afstand van de situatie vaak heel erg moeilijk is.

Maar omdat de ouders vinden dat ze het allemaal zelf moeten kunnen ploeteren ze soms maar door. En dat vind ik persoonlijk erg jammer.

Als dingen klein zijn is het vaak gemakkelijker om het op te lossen. Je komt sneller bij de kern van het werkelijke probleem. Dit komt omdat het echte probleem nog niet is vertroebeld door een web aan bijeffecten vanwege de vicieuze cirkel waar je samen in terecht bent gekomen.

Als het gaat om je relatie kun je problemen laten liggen en op een gegeven moment heel spijtig besluiten dat 'de koek op' is. Natuurlijk doen alle stellen hun uiterste best om bij elkaar te blijven maar als je niet eens meer weet wat het echte probleem eigenlijk is, is het vaak moeilijk om nog samen de stap terug te maken naar gelukkiger tijden.

Als het gaat om je kinderen heb je echter een ander probleem. In tegenstelling tot elke andere relatie in je leven is die met je kind eigenlijk niet te verbreken. Daarnaast voelen de meeste ouders het toch wel als een belangrijke taak om hun kinderen op te voeden tot gelukkige (wat dat dan ook mag zijn) mensen. Kortom de wens om de situatie op te lossen is heel groot bij ouders.

Het niet oplossen zorgt uiteindelijk voor veel stress omdat het probleem zich blijft voordoen. Soms in andere gedaantes maar zolang het niet is opgelost of bedacht is hoe je samen beter met dit soort situaties kunt omgaan loop je er elke keer weer tegen aan. En meestal wordt het telkens een beetje erger.

Veel ouders weten echter niet altijd waar ze het moeten zoeken. Op school gaat het alleen over leerproblemen en (ernstige) gedragsproblemen, moeder of schoonmoeder komt misschien niet verder dan de drie R-en en, vanwege het wegvallen van het geloof, kun je daar ook niet meer terecht voor raad. En dan is het fijn dat je ergens naar toe kunt waar jij je lekker voelt en waar je terecht kunt met alle vragen waar je mee zit. Omdat ook ouders allemaal uniek zijn is er geen een oplossing de beste. De overheid zou hier qua betutteling best een stap terug mogen doen maar de rol van het CJG als vraagbaak en verzamelplaats van alles wat er op opvoedgebied in jouw regio wordt aangeboden is wat mij betreft wel duidelijk. Helaas komt deze functie nog niet overal even goed uit de verf.

Maar ouders luister vooral naar je zelf, naar jouw kind en jouw gezin. Maak je eigen keuzes en kies je eigen ruimte. Laat het aanbod zo breed mogelijk zijn zodat iedereen dát kan kiezen wat bij ze past. En als de ouders weer een gelukkig gezin kunnen vormen door samen met paarden te werken, te yoga-en of the Nanny in te schakelen.... dan zou ik zeggen vooral DOEN!

een rimpelloos leven

Met Pauline keek ik naar PuberruilXL  Een heel leuk meisje uit Egmond aan Zee ruilde voor een paar dagen haar leven voor dat van een heel leuk meisje uit Nairobi. Ik was onder de indruk van de flexibiliteit van de meisjes. Het meisje uit Nederland sliep opeens in een huisje van golfplaten. Ze sliep daar samen op de kamer met haar tijdelijke moeder. Er was geen douche en overal zaten insecten. Het meisje uit Nairobi sliep opeens in een kamer die groter was dan haar hele huis en moest zomaar een blote Nederlandse mevrouw masseren omdat ze het bijbaantje in de schoonheidssalon van de Nederlandse Lotte ook had overgenomen. 

Na afloop probeerden Pauline en ik aan Joost uit te leggen wat we hadden gezien. Ik zei dat Lotte er uitzag alsof ze tot die tijd een vrij rimpelloos bestaan had geleefd en vond dat ze het allemaal maar knap deed. Pauline vroeg zich af wat een rimpelloos leven betekende. Toen ik uitlegde dat dat betekende dat ze misschien wel al haar hele leven in hetzelfde huis woonde, op dezelfde school zat, haar ouders nog steeds in leven waren en niet gescheiden waren en zo voort zei Pauline o, dan heb ik ook een heel rimpelloos leven. 

Ik was even heel verbaasd. Rimpelloos komt ons leven op Joost en mij zeker niet over. In de 14 jaar dat Pauline bestaat is ze al 4x verhuisd en 4x van school gewisseld, Joost en ik hebben al veel verschillende banen gehad, zijn bedrijven opgestart en er ook weer mee gestopt, in loondienst, uit loondienst, nieuwe projecten, een verhuizing naar het buitenland.... We proberen ons vaak voor te nemen het nu eens rustig aan te doen maar het lukt meestal niet. Wat blijkt nu echter? De kinderen hebben dit allemaal helemaal niet zo onrustig ervaren! Wat een verrassing.

Het sterkt het me in de gedachte dat wanneer je gezin stabiel is en je met elkaar een goede basis vormt je ook heel veel kunt hebben. Dat we een hecht gezin waren dacht ik al wel, dat ons UK-avontuur ons nog dichter naar elkaar toe heeft gebracht dacht ik ook wel. Maar dat het ook werkelijk zo beleefd wordt door de kinderen vind ik een heel mooi cadeau en het maakt me trots op Joost, mij en onze superkinderen.

Hoe Spijtebijt het bijten kan afleren

In 'Pluk red de dieren' van Annie M.G. Schmidt speelt het jongetje Spijtebijt een belangrijke rol. Spijtebijt is opgevoed door 2 Grizzlyberen en als het heel spannend wordt bijt hij. Achteraf heeft hij hier altijd veel spijt van.

Ook in het dagelijks leven komen we regelmatig spijtebijtjes tegen. Dit zijn kinderen die hun frustratie afreageren door te slaan, schoppen, schreeuwen of bijten.

Kinderen worden boos net als volwassenen. En boos worden is helemaal niet erg. Boosheid is een hele normale emotie. Hoe je er mee omgaat of hoe je het uit kan echter nog al verschillend zijn en slaan, schoppen en bijten is over het algemeen een niet-geaccepteerde uiting van boosheid of woede.

Als een kind eenmaal heeft gemerkt dat hij door zijn 'kookpuntgedrag' wel de aandacht krijgt (ook al is die negatief) zal hij steeds sneller op dit punt belanden en lijkt het al gauw of het kind om het minste of geringste 'ontploft'.

Maar, net als de echte spijtebijt van Annie, willen ook onze spijtebijtjes niets liever dan lief gevonden worden en hebben ze meestal spijt van hun daden.

Zij zullen daarom ook graag op zoek willen gaan naar het moment voordat ze op hun kookpunt komen, het moment waarop ze het uit hun dak gaan nog kunnen ombuigen. Een kindercoach kan hier heel goed bij helpen.

Samen met het kind gaat de kindercoach kijken wat er vooraf gaat aan het kookpunt. Als ze op dat moment in staat zijn om de juiste hulptroepen in te schakelen (die dan ook werkelijk naar ze kunnen luisteren of wat dan ook werkelijk effect heeft) hoeft de explosie niet meer te komen en zal spijtebijt niet langer bijten, schoppen of slaan.

Natuurlijk vergt dit best veel oefening en inspanning van het kind maar eigenlijk is er altijd veel winst te halen. Het kind herkent zijn boosheid of frustratie, vraagt hulp aan ouders of de leerkracht of gaat fietsen, even flink op de grond stampen of wat dan ook en de heftigheid van de emotie neemt af. Het kind wordt natuurlijk nog wel eens boos (het zou ongezond zijn als het dat niet meer zou worden) maar bijten zal niet zo gauw meer gebeuren en dat is voor iedereen prettiger.

Meer lezen? Kijk ook eens op het weblog van Tea Adema

wat doen we met moeder

Vandaag kreeg ik weer even een mooi staaltje moeders zijn ok maar je moet er geen last van hebben van mijn 13 jarige zoon.

Vanmiddag gaat hij weer voor het eerst naar keyboardles. Natuurlijk gaat hij daar normaal alleen heen ware het niet dat de organisatie is verhuisd naar een deel van Hilversum waar mijn zoon heg nog steg weet.

Lief (en bemoederend ik weet het) als ik ben bood ik aan mee te fietsen deze keer. Ja prima zei zoon.

Slim als ik inmiddels ben begreep ik dat ik hem natuurlijk niet bij school zou kunnen opwachten. Ik vroeg dus braaf waar zal ik je opwachten?

Zonder blikken of blozen noemt hij een plek die echt ruim van school verwijderd is!

Toch altijd even slikken wanneer je je realiseert dat je een lastig te plaatsen 'onderdeel' bent geworden.

weekeinde vrij

Onze kinderen logeerden een weekeinde bij opa en oma. Vanochtend belde oma om door te geven wanneer ik de schatjes weer op station Hilversum zou kunnen oppikken. Heel enthousiast vroeg ze wat wij allemaal gedaan hadden. Ik zei; euh niks, beetje gehangen. De andere kant van de lijn klonk enigszins teleurgesteld. Hebben jullie 2 dagen vrij en dan doe je niks? Tja, ik kon er niet meer van maken. Lichtelijk schuldig hing ik op.

Even later kwam ik tijdens het uitlaten van de hond een kennis tegen. Ook zij viel om van verbazing. Een Héél Weekeinde Zonder Kinderen en jullie doen Niks? Nu begon ik me werkelijk zorgen te maken. Blijkbaar hadden wij iets vreemds gedaan. Maar tijdens het niksen had het niet vreemd gevoeld voor ons. Wij zijn namelijk heel goed in niksen en...dat deden we al lang voordat de kinderen er waren. Gewoon lekker samen op de bank, boekje lezen, beetje kletsen, beetje hangen, kopje koffie.

Nu ik er over nadacht hadden we overigens wel iets Nuttigs gedaan. Direct nadat we de kinderen op de trein hadden gezet zijn we bijvoorbeeld naar de bieb gereden zodat Joost leesvoer heeft in Engeland. Daarna zijn we heel efficient direct doorgereden naar de Sligro om te kijken of ze daar inderdaad de kipspiesjes verkopen die ik in mijn hoofd heb voor de borrel van vrijdag. Dat bleek zo te zijn dus dat is fijn. Op zondag hebben we handdoeken voor de praktijkruimte van Joost gekocht en ondertussen ook lekker rondgelopen in de Nijhof. Na het afleveren van de handdoeken en ook nog nieuw aangeschafte koffiekopjes hebben we geluncht bij de Generaal. Heerlijk was dat. Verder hebben we (= Joost) ook de zes wijnglazen die al te lang een beetje vies in de keuken staan uitgewassen. Als ik het zo lees nog best veel eigenlijk.

Maar ja, geen druk avondprogramma, of ingewikkelde sociale afspraken exercitie inderdaad. Er waren wel sportieve plannen zoals tennissen of lekker fietsen maar de regen zorgde er voor dat we niet verder kwamen dan doorweekt raken tijdens het hond uitlaten op de hei. Wat overbleef was kneuteren en hangen met zijn tweetjes. En dit dan zonder schuldgevoel over kinderen die (na zes weken hangen) eigenlijk frisse lucht moeten hebben, praten zonder commentaar van de bank, een boek lezen zonder dat op de achtergrond 16 and pregnant of een ander tienervriendelijk programma te horen is, eten wanneer we zin hebben zonder denken over te weinig groenten of alweer soep. Nee gewoon niks en bedenken dat we het ook na 22 jaar samen nog kunnen; lekker NIKS doen. O ja, stiekem óók een beetje geschilderd.

opmerkelijk

Ik heb deze vakantie het boek van Anna Visser gelezen. In het boek doet Anna op originele wijze (zij interviewt ook haar drie kinderen als 'ervaringsdeskundige' wat erg grappig en ook erg raak is) onderzoek naar de 'nieuwe vrouwen'. Ik las het boek vooral vanuit mijn eigen interesse maar vond op bladzijde 95 een bijzondere uitspraak;
Ouders die gescheiden waren lieten de kinderen de hele tijd in hetzelfde huis wonen en verhuisden zelf om de week naar het 'kinderhuis'. Deze ouders hielden dat nog geen half jaar vol.

Het is ook niet niks: elke week, of elke paar dagen je spullen pakken, weer even je draai vinden op je andere plek, constateren dat je dingen vergeten bent en bedenken wanneer je die dan kunt gaan halen etc.

Als je het zo leest zou ik er zelf eerlijk gezegd ook niet aan moeten denken. Mijn hoofd is al vol genoeg met alle dingen die er normaal inzitten, laat staan dat je al deze gedachten er ook nog eens elke week bij krijgt.

Het gekke is: niemand staat er bij stil wat dit voor de kinderen betekent die soms jarenlang heen en weer pendelen tussen twee adressen als hun ouders besluiten uit elkaar te gaan.

Als je er over nadenkt is dit toch op zijn minst iets waarvoor je je kinderen kunt bewonderen als ze dit allemaal maar zonder mopperen doen! Misschien een goed moment om ze even te complimenteren met hun flexibiliteit?

Vakantie met pubers

Over een paar uurtjes vliegen we weer naar huis. We hebben er net een hele week in een huisje in Spanje op zitten.Het was een heerlijke relaxte week waarin we.... Niks gedaan hebben! Toen we dit weekje boekten vond ik het best spannend. Het afgelopen jaar is druk geweest. Wij waren veel aan het werk en de kinderen vullen steeds meer hun eigen agenda met allerlei activiteiten waarbij voor ons ouders slechts de rol van geldschieter of taxichauffeur restte. Het gevolg was dat we weinig tijd met zijn viertjes hebben doorgebracht. Ik vond dat wel jammer maar vind natuurlijk ook dat je kinderen moet loslaten en dat je dan niet meer kunt verwachten dat zij altijd willen wat jij wil. Dat geldt natuurlijk ook voor vakanties. Ik heb genoeg verhalen gehoord en gelezen van verpeste vakanties door onwillige, mokkende of rebellerende pubers. Ouders die drie weken in de discoherrie op een camping zitten omdat de kinderen dat leuk vinden of op vakantie met andere mensen omdat die ook pubers hebben... Allemaal dingen die ik niet zo zie zitten op vakantie. Ik zie vakantie als een moment om ook als gezin weer even bij te tanken, te 'resetten'. Zitten we met zijn allen nog op het goede spoor, zouden we volgend jaar dingen anders moeten doen? De ervaring leert dat daar toch ook een zekere mate van rust voor nodig is. Pas als iedereen tot rust gekomen is komen ook die andere verhalen over vrienden, schoolkamp, leerkrachten. Maar ook dingen als als mama ook telkens op zondag gaat werken vind ik dat wel erg ongezellig, wat zal ik als onderwerp nemen voor mijn project op school of zelfs; het klusjesschema zoals we dat nu hebben vind ik heel onhandig. Na zo'n week bijtanken heb ik het gevoel dat we elkaar weer echt gevonden hebben en er ook weer samen tegenaan kunnen. Het geeft mij ook de ruimte en het vertrouwen om ze tijdens dat drukke schooljaar meer hun eigen weg te laten zoeken. Ik 'ken' ze gewoon weer wat beter lijkt het. Maar ja, zitten de kinderen hier ook op te wachten? Wat zijn ze gegroeid het afgelopen jaar en zo zelfstandig. Wij als ouders zijn door de kinderen toch echt regelmatig met rollende ogen en veelzeggende uitspraken als maham of ja maar julle zijn ook pittig oud (waarbij ik dacht dat pittig positief bedoeld was ha ha)op onze plaats gezet. Maar...Wat blijkt: ze vonden het heerlijk. Niks hoeven, papa en mama in de buurt en zo uitgerust dat ze echt de tijd hebben voor van alles zoals de hele ochtend een spel spelen waar we anders nooit aan toe komen. We hebben nog een week thuis te gaan maar voor mij is onze vakantie met pubers nu al geslaagd. Ik hoop dat jullie net zo genieten.