Children on the internet; scary or something to "like"?

I found this quote in one of my favorite weblogs; 4 kids, 20 suitcases and a beagle

…..It reminded me of a story a girlfriend told me about her teenage daughters having an argument over a shared photo on Facebook.

“I posted my photo and you didn’t like it” One announced to the other at the dinner table.

“But I do like it?”

“Yes but you haven’t like liked it”…..

At my house we have discussions about topics like:

What do you share with whom and how many likes are you supposed to give.

When is a like enough or should you give a comment

Can you give too many comments...

But we also have discussions like this:

… Me: shouldn't you be doing your homework?

Child: Yes but I am waiting for X to give me his stuff.

Me: OK did you ask him already?

Child: Yes several times but he is not online and now I am waiting for two hours already.

Me: ??? Why don't you call him?

Child:  Call?? MUM!! That is just impossible. Nobody answers his phone.

Parents ask me questions about:

How many hours behind ‘a screen’ are normal

How can I prevent my child from posting pictures that are not appropriate

What is Internet- or Cyber- bullying and how can I protect my child

What are normal internet-rules

The world has changed. Besides our world that we as parents knew and felt confident with exists another world. The world of internet. Although this other world is very much interwoven with our old one it is quite different. And although most of us are very well able to find our way trough facebook, twitter, snapchat and instagram we will never be as familiar with it as our children will be. The internetworld is the world of our children. They are growing up with it and it is our job to help them finding their way. But because we don’t feel completely familiar with it we are insecure.

Basically raising your child with internet is not very different from raising them without it. All the values you feel are important still apply for your child on internet.

·               If you teach your children never to talk to strangers they will have to ask you if
          they can become ‘friends’ with people they don’t know.

·               If you teach your child never to leave the door unlocked or give his key to
          strangers he is not allowed to give passwords to people he doesn’t know.

·               If your child is not allowed to drink alcohol before his 18^th birthday he is not
          allowed to play games for ages 14, 16 or 18 when he is 10.

·               If the rule is a maximum of three hours screen time than all screens will have to be
          switched off after three hours. If this doesn’t work shutting down WiFi will help.

·               For teens it can be helpful to see how much time multitasking will ‘cost’ them.
          Every ‘bleep’ from a comment or message will cost them 10 minutes.

Make your child aware of the dangers. Let him imagine himself standing in the middle of a football stadium. Does he really want all those people (and more) to see him like that for the rest of his life?

Your children will know all the possibilities of photoshopping. Tell them others can do that to their photo’s too. Discuss which photo’s you are going to put on Facebook and which ones not and why. Listen to your child’s thoughts about this. You will learn a lot from how he is thinking about the internet. On the other hand respect your children’s feelings. Some teens will not be very happy when you put a baby photo on Facebook.   

The key words seem to be; normal house rules apply. Parents stand beside your children and be really interested in their world. If you don’t know things just ask them, play games with your child, download apps they use and play with them to see how they work. Ask your children without judging them all you want to know and they will explain to you what you don’t understand. Show your children that you trust them and that you will expect them to behave on the internet like in real life (like you have learnt them).

If all the normal things don’t work; set rules. If they don’t work; set stricter rules and be very clear about the consequences (some children just need that). Be sure you will be able to execute these consequences, even for a longer period of time. If that doesn’t work: ask for advice from a professional.

Digi Kinderen

De meeste ouders hebben een haat-liefde verhouding met alles wat elektronisch is. Inmiddels is al het elektronische gedoe niet meer weg te denken uit onze maatschappij en ook wij volwassenen twitteren en facebooken enthousiast.

Je kunt er dus niet meer omheen. Laptops, I-pad, I-pods, I-phones, minecraft, GTA. Het is in ons leven aanwezig. Die digitale wereld brengt onze kinderen veel goeds. Het niet halen van een level kan heel frustrerend zijn. Je kind leert om te gaan met die frustratie. Omdat de gemiddelde ouder digitaal en game-technisch ver achterloopt op de kinderen kun je niet helpen. Ze moeten dit dus op eigen kracht doen. Als het lukt zijn ze enorm trots. Dit kan je kind ook toepassen in het gewone leven.

Kinderen worden uitgedaagd om creatief te zijn in hun oplossingen maar soms ook in het maken van dingen. Ik heb ooit een moeder vertederd horen vertellen dat haar zoontje zijn knuffel zelf (!) had nagemaakt in minecraft.

Ook sociaal emotioneel kan het sommige kinderen enorm helpen. Een verlegen kind kan op internet toch meedoen met chatten of dingen ‘liken’. Soms helpt hem net over een drempel heen om ook in het gewone leven gemakkelijker op anderen af te stappen.

Het gevaar zit hem er in dat de digitale wereld weliswaar heel erg lijkt op de gewone wereld maar op belangrijke punten wel echt anders is. Om kinderen weerbaar te maken in deze digitale maatschappij is het daarom verstandig om ze van jongs af aan op te voeden in het omgaan met deze apparaten, sites en spelletjes. Want net zo als voor alcohol, roken en uitgaan geldt dat kinderen eerst van ons moeten leren wat ze wel en wat ze beter niet kunnen doen om ze vervolgens stapje voor stapje los te laten in een wereld die we een beetje wel maar ook een heleboel niet kennen.

In principe gelden in je digitale opvoeding dezelfde regels als in je normale opvoeding. Leer je je kinderen dat ze niet met vreemde mensen mee mogen zonder het eerst aan jou gevraagd te hebben? Leer ze dan dat ze pas ‘vrienden’ met iemand mogen worden op Hyves, minecraft, Facebook of Twitter als ze het  eerst aan jou hebben gevraagd. Leg ze ook uit waarom het internet nog wat ingewikkelder is dan de echte wereld: Omdat je de mensen niet kan zien kunnen ze zich voordoen als iedereen die ze willen en dat kan gevaarlijk zijn.

Net als dat je in het echte leven aan niemand zomaar je huissleutel geeft geef je in het digitale leven aan niemand zomaar je gegevens. En net zo als schelden in het normale leven wél pijn doet doet schelden op internet ook pijn. En misschien nog wel meer omdat het soms door veel meer mensen gelezen kan worden en nooit meer weggaat.

Laat je kind zichzelf eens voorstellen dat ze midden in een voetbalstadion staan en dat al die mensen tegelijk jou zullen zien zoals je nu op die foto staat die je wil gaan twitteren. Wil je dat?

Wees als ouders alert op leeftijdsgrenzen. Als je ze niet laat drinken voor hun 16^e waarom zou je ze dan wel digitaal mensen laten vermoorden op hun 10^e? De grenzen zijn er niet voor niks en als je twijfelt speel het spel dan gewoon eens een keertje zelf. Het is sowieso verstandig om regelmatig mee te kijken (of te spelen) met je kinderen. Laat je uitleggen wat ze doen en wat er gebeurt.

Houd je aan je normale huisregels. Als er niet wordt gelezen aan tafel dan wordt er ook niet gegamed, gewhats-appt of getwitterd aan tafel. Als er twee uur schermtijd is dan gaat na twee uur ook alles uit (ook voor de ouders!).

Maak je je toch nog zorgen?

Bedenk je dan het volgende: Luisteren je kinderen naar jouw regels? Vertellen ze gewoon wat ze allemaal meemaken op internet en zijn ze in staat om, eventueel met enig tegengesputter, op te houden met spelen als de tijd voorbij is? Dan kunnen jouw kinderen prima omgaan met al het digitaals wat ze omgeeft.

Heb je wel het idee dat er dingen achter je rug om gebeuren? Of dat je kinderen dingen doen die je echt niet had afgesproken? Worden ze heel erg boos als de schermtijd voorbij is? Klikken ze continue de schermen weg als jij binnenkomt? Dan is het tijd voor een goed gesprek en harde afspraken. Als ook dit niet helpt is het nooit te vroeg om professionele hulp in te schakelen.

Heb je vragen over het (digitaal) opvoeden van je kinderen? Maak je je zorgen over jouw kind? Of wil je eens een lezing organiseren over dit onderwerp? Kijk op kindercoachcindy voor opvoedcoaching, kindercoaching en lezingen. 

Dit artikel is ook verschenen op de website van kidsproof.

Ouders: geef je kind wortels én vleugels!

Ja, het klopt: waar ik ook ga, ik neem, net als alle andere ouders, mijn kinderen met me mee. Er wordt niet voor niks gezegd dat kinderen vanaf de geboorte voorgoed een plekje innemen in je hart.

Deze keer ben ik niet zelf weggegaan. Jasper is een weekje met vrienden mee naar Spanje en sinds ik hem heb uitgezwaaid op het perron zit een stuk van mijn hart in die trein, op Schiphol, in het vliegtuig en nu ergens in Spanje.

Alle dingen die goed gaan met je kind doen jouw hart zwellen van trots, geluk en liefde voor jouw fantastische kind. Alle dingen die minder goed gaan doen je hart samen knijpen of het geeft je een naar gevoel in je buik. Als ouders over hun kind vertellen wanneer het niet lekker gaat met dat kind zie je moeders vaak een hand leggen op hun buik of op hun hart. Daar voelen ze wat er niet lekker gaat.

De belangrijkste taak die je als ouder hebt is het geven van wortels én vleugels aan je kind. Je kind laten wortelen doe je onder andere door ze te laten weten dat je onvoorwaardelijk van ze houdt wat er ook gebeurt.

Je kind vleugels geven is vaak veel lastiger dan je in eerste instantie denkt. Toen ik mijzelf ooit terugvond op de wc met een baby van 9 maanden met zijn knuffel, een peuter van 2 met een drinkbeker en 2 knorrende katten dacht ik; hoe kan ik er voor zorgen dat iedereen hier in huis zo snel mogelijk op eigen benen leert staan.

Maar telkens als mijn kinderen zelf iets ondernemen protesteert mijn hart. Als ik mijn 14-jarige zoon op het perron ternauwernood een zoen mag geven denk ik ja, hij is 14! Hij moet weg kunnen van huis wanneer hij dat wil en gewoon een lekkere week hebben. Als hij thuis is doet hij tenslotte ook zijn eigen 'ding' en dat hoort bij een gezonde ontwikkeling. Mijn hart roept ondertussen; neem hem mee naar huis, maak een lekker kopje thee en ga samen kastelen bouwen met de lego zoals vroeger!

Lastig is het. En het onderwerp 'loslaten' komt altijd wel ter sprake als het over opvoeden gaat.

Ondertussen zijn we met het Ouderplatform Gooi en Omstreken druk bezig met de voorbereiding van onze thema avond over het gevoelige kind. Centraal daarin staat ook wat wij graag alle ouders, kinderen en de zorg rondom een kind willen meegeven. Elk kind zal zijn eigen weg moeten gaan vinden in dit leven. Wat wij als ouders en verzorgers van die kinderen als belangrijkste taak hebben is zorgen dat de kinderen leren te vertrouwen op zichzelf en op alles wat ze kunnen.

Wat veel ouders doen is hun kind omringen met liefde. Dat klinkt prachtig en is goed voor het ontwikkelen van sterke wortels. Als ouders het echter lastig vinden om het kind op tijd zijn eigen pad te laten ontdekken werkt deze liefde niet altijd even gezond en helpend voor de ontwikkeling van het kind uit. Vooral als er 'iets' is met kinderen (dat kan van alles zijn) zijn ouders geneigd hun kind te verzorgen en er voor te zorgen dat ze 'nergens last' van hebben. Het vervelende is; als jij als ouder alles al voor je kind gladstrijkt leert je kind niet waar zijn eigen kracht en zijn grenzen liggen. En dat is nu juist heel belangrijk is om te leren!

Als je dat niet doet wikkel je je kind eigenlijk in in een verstikkende deken van liefde. Ouders zeggen tegen hun kind: "dat kan jij niet want je hebt...." Het kind raakt er steeds meer van overtuigd dat hij vooral heel veel niet kan en vergeet zijn vleugels te laten groeien met alle dingen die het wel kan.
In het ene geval gaat het kind zich verzetten en zijn ruimte opeisen. Deze kinderen worden boos of gaan in de weerstand. Vaak komen ze dan bij mij terecht.

Het kan heel verhelderend zijn als in een gesprek met de ouders en het kind blijkt dat de ouders in al hun zorg vergeten zijn te vragen wat het kind wil. Als het kind bijvoorbeeld kan zeggen; ik ben dyslectisch en ik wil best hulp na schooltijd, maar in de klas wil ik niet als enige met een koptelefoon, laptop of andere hulpmiddelen zitten.

De andere kant van alle liefdevolle zorg kan zijn dat het kind onzeker wordt omdat het kwijtraakt wat het wel goed kan. De ouders reageren door nog meer te beschermen. Uiteindelijk is het kind ingewikkeld in de allerliefste en allerzachtste cocon. Maar als je zo bent ingepakt kun je bijna niet meer lopen, laat staan vliegen.

Bij deze kinderen is het vaak lastiger om zich los te worstelen uit de cocon. Ook zij zullen echter moeten vliegen met hun eigen vleugels en dat gaat sneller en beter als ze al vroeg leren die vleugels te ontwikkelen door ze gewoon te gebruiken.

Ouders vertrouw op je kind en op de kracht die het in zich heeft! Kijk naar wat het kan en stimuleer het om de dingen zo te doen dat ze bij hem passen. Geef ze mee dat ze alles tenminste kunnen proberen en dat ze, als het niet lukt, weer bij jou kunnen aankloppen om uit te rusten, hun eventuele wonden te likken en te kijken hoe het anders kan.

Dus: laat je kind gewoon los. Handen op je rug en laat ze maar gaan. Luister naar je hart dat jou laat voelen hoe veel je ook alweer van je kind hield en vergeet niet aan je kind te vertellen dat je moederhart soms zenuwachtig wordt van al die dingen die je kind onderneemt. Het is voor jou ook nieuw tenslotte! Luister ook naar je verstand; omdat ik zo veel van hem hou moet ik hem laten gaan.

Succes met het leren vliegen van je kuikens!

Wil je meer weten of heb je vragen over je kind of de opvoeding? Op opvoedcursus vind je meer informatie over mijn online opvoedcursus. Wil je graag een persoonlijk begeleiding of zoek je hulp voor je kind kijk dan op: kindercoachcindy voor contact,

knutselen met je kinderen is leuk!

Hier staat het resultaat van een middag knutselen te pronken in het raam.

Veel ouders vinden het lastig om regelmatig een 'goed gesprek' te hebben met hun kinderen. Zomaar gaan zitten en eens even praten werkt bij veel kinderen niet. Samen ergens mee bezig zijn en ondertussen lekker kletsen werkt vaak veel beter. Als ik ouders die hiermee worstelen adviseer om bijvoorbeeld eens samen te gaan knutselen zie ik de ouders vaak een beetje in elkaar krimpen. Op mijn vraag of ze dit zien zitten zeggen ze dan vaak Nee want ik kán helemaal niet knutselen.

Natuurlijk moet je als ouder vooral iets kiezen wat bij je past. In plaats van knutselen kun je er dus ook voor kiezen om te bakken, sporten of spelletjes te spelen om de band met je kind te verstevigen en de mogelijkheid te creëren om te praten over die dingen die jij (en je kind) misschien lastig vinden. 

In dit blog wil ik echter alle ouders aanmoedigen om het knutselen met je kinderen toch vooral niet te laten. Vanaf heel jonge leeftijd tot echt diep in de pubertijd kun je gezellig 'aan de knutsel' gaan samen en je hebt er niet veel voor nodig behalve wat vertrouwen in een goede afloop.

Dat is namelijk waar het vaak mee begint. Het 'ik kan niet knutselen'-idee heeft er mee te maken dat mensen denken dat ze niet creatief zijn, niet weten hoe ze iets moeten verzinnen of dat het niet zal lukken. Het leuke met knutselen is echter dat alles mag en alles kan en dat er dus altijd wel iets te voorschijn komt terwijl je ook nog eens een paar uurtjes heerlijk ontspannen bezig bent geweest.

Toen de kinderen klein waren 'dekte' ik op woensdagmiddag of regenachtige zondagen de tafel met knutselspullen en broodjes. Alles wat mee kwam uit school kwam lekker aan de tafel zitten en friemelde tijdens het eten van broodjes eens met wat er allemaal lag. Ook de meest weerbarstige anti-knutselaars gingen na verloop van tijd altijd wel aan de slag. Ze lijmden eens wat op elkaar, knipten in een stuk karton of pakten een stuk klei. Al pratend kwamen de kinderen vaak tot leuke plannetjes en het enige wat ik vervolgens nog hoefde te doen was knutselhulp verlenen (onderdelen vasthouden iets priegeligs knippen of advies geven over materialen) en luisteren. Bijna altijd kwamen, terwijl de handjes bezig waren de verhalen vanzelf los: over school, over thuis of over zieke oma's. En na de speelmiddag gingen ze blij naar huis met hun kunstwerk.

Kleine kinderen knutselen graag maar kort. Veel voorbereiding is vaak nodig omdat kleine kinderen nu eenmaal meer knoeien dan grotere. Dus knutselkleden, een oud kleed of vuilniszakken voor op de vloer en heel veel keukenrollen paraat is dan wel zo handig. Soms zijn de kinderen na een paar verfstrepen of een paar kleihompjes op elkaar al klaar met knutselen. Geen probleem, ga niet direct opruimen en redderen. Zet nog n kopje thee, bewonder het kunstwerk en laat je kind er over vertellen. Grote kans dat je zo via het knutselwerk ook al veel te weten komt over waar je kind mee bezig is. 

Ook belangrijk; geef het kunstwerk een mooi plekje. Als je er genoeg van hebt wordt het tijd voor een nieuwe knutselmiddag, dan kun je weer een tijdje tegen iets nieuws aankijken.

Oudere kinderen zijn soms wat moeilijker tot knutselen aan te zetten maar als je samen met ze op internet zoekt naar leuke knutselprojecten worden ze vaak wel enthousiast. Ik vind veel op: pinterest waar ik dan zoek op Do It Yourself of knutselen. En zo heb je ook met je oudere kinderen heel gemakkelijk een internet-vrije en toch gezellige middag.

Weet je echt niet wat je zou kunnen doen kijk dan eens naar kant en klare knutselpakketten. Alles zit er in, de voorbeelden zitten er bij. Lekker overzichtelijk. Val alleen niet in de valkuil dat het kunstwerk ook precies zo moet worden als het bijgeleverde voorbeeld. Dan levert het je toch weer stress op en dat is juist niet de bedoeling. Bedenk je dat het bij knutselen vooral gaat om het proces en het lekker met je handen bezig zijn, niet zozeer om het resultaat. 

Pauline, Jasper en ik hebben ook juist weer een lekkere knutselmiddag achter de rug. Via mijn ideetjes van pinterest kwamen we op een 'snel effect' werkstuk. Ieder heeft er zijn geheel eigen interpretatie aan gegeven (Jasper bedacht zich dat alleen het woord fuck best 'vet' zou zijn bijvoorbeeld en ook daarin laten we de creatieve geest volledig vrij natuurlijk alhoewel ik blij was dat het iets genuanceerder werd dan dat uiteindelijk) maar het resultaat is prachtig en staat voorlopig in het raam te pronken. 

Ik zou jullie bijna veel regenachtige dagen toe wensen!

mocht je nog steeds denken dat knutselen niets voor jou is dan kun je ook nog masseren!

realistisch opvoeden

Opvoeden is een ingewikkelde klus. Veel ouders worstelen met de mooiste maar ook de moeilijkste taak die hen gegeven wordt. Veel ouders denken ook dat zij het antwoord op alles moeten hebben en bombarderen zichzelf hiermee tot een schaap met 5 poten. De vraag is of dit wel realistisch is en of het wel nodig is dat jij de lat zo hoog legt voor jezelf.

Kinderen zijn niet zozeer gebaat bij een perfecte opvoeding (wat dan dan ook mag zijn) als wel bij een realistische. Een opvoeding die uitvoerbaar is voor alle partijen, waar regelmatig wordt gekeken of het nog past bij de situatie en waar het opvoeden niet een kwestie is van lijstjes afvinken of managen van agenda's maar meer van grenzen afbakenen en daarbinnen kijken wat er nodig is op dat moment in die situatie.

Hier volgen 5 tips voor een realistische opvoeding

1. Pas tijdig je 'jobdescription' aan. Zorg dat de manier waarop jij je kinderen opvoed past bij hun leeftijd. Hoe groter, hoe meer verantwoordelijkheid voor je kind en hoe meer jij als ouder moet overstappen van aansturen naar coachen. Dit blogje is erg toepasselijk. 
2. Wees realistisch in wat haalbaar is voor jou. Ga je door een stressvolle of drukke periode dan is het logisch dat je even wat minder tijd voor je kind kunt vrijmaken. Leg uit aan je kind waarom je minder tijd hebt en zorg er tegelijkertijd voor dat je vaste momenten houdt waar op je nog wel echt gezinstijd maar ook één op één tijd met je kind kunt inplannen. Bespreek eventueel dingen uit het ideeën-doosje van je kind.
3. Switch en Link. Als je weinig tijd hebt zorg dan dat je in de tijd die je samen hebt ook echt samen bent. Zet je telefoon uit en je laptop. Haal diep adem, blaas al je stress even uit en ben er helemaal voor je kind. In dit blogje lees je meer over Switch en Link. Vaak ben je daarna veel beter gefocust op je werk.
4. Realiseer je dat je niet de enige bent die bezig is met kinderen opvoeden of die jouw kind kent. Vraag aan de juf, aan vriendinnen, aan ouders van vriendjes van je kind of aan je moeder of zij je kunnen helpen. Wat doen zij, wat werkt bij hun, kan je kind op school/bij iemand anders wel opruimen/met zijn mond dicht eten/dank je wel zeggen? Deze tips en verhalen kunnen jou helpen om misschien op een andere manier naar je kind te kijken. Naar alles wat hij wel kan! Het fijnste compliment dat ik ooit kreeg was van mijn schoonmoeder. Zij zei na een logeerweekeinde dat mijn kinderen zo goed opgevoed waren. Ze zei er ook bij dat het goed is om dat van anderen te horen. En daarin had ze zeker gelijk. Op die momenten dat ik weer eens dacht dat al mijn inspanningen om mijn kinderen 'goed' op te voeden hopeloos waren bedacht ik me dat ze het ergens anders blijkbaar wél konden. Dat zorgde er voor dat ik een stuk relaxter kon blijven. 
5. Vraag tijdig hulp. Op internet is van alles te vinden aan opvoed-informatie, er zijn 1000-en opvoedboeken geschreven. Doe er vooral je voordeel mee. Kom je er dan nog niet uit aarzel dan niet om professionele hulp in te schakelen. Het kan zijn dat jij en je kind er samen niet uitkomen of dat je niet weet hoe je je kind het beste kan helpen. Jullie zijn nou eenmaal verschillende mensen met verschillende karakters. Bij lichamelijke klachten die aanhouden ga je naar de huisarts. Bij opvoed-vragen ga je naar een opvoedcoach of kindercoach. Zij hebben al die boeken en informatie die je op internet kunt vinden gelezen, weten wat een 'normale' ontwikkeling van een kind is. Zij kunnen jou en je kind vaak snel weer samen op het goede spoor zetten.

Wil je meer informatie over opvoeden, heb je vragen over je kind of maak je je zorgen? Of ben je geïnteresseerd in de opvoedworkshops die ik vanaf eind september gan geven? Neem contact met me op via cinpaard@live.nl of kijk op www.kindercoachcindy.nl

Ideeën-doosje

Ben je druk, maak je een moeilijke tijd (spanning op je werk, scheiding, verhuizing, ziekte, rouw) door? Je kinderen maken zich misschien ook zorgen of hebben veel vragen. Ze stellen ze niet en praten niet omdat ze zien dat jij het al druk genoeg hebt. Vertel (in kindertaal) waarom je zo druk bent en vooral dat het niets met hen te maken heeft.

Zorg dat je toch tijd inruimt om je kind de mogelijkheid te geven zijn vragen te stellen of zijn zorgen te uiten.

Een oplossing voor wat oudere kinderen (vanaf 7/8 jaar): Geef ze een ideeën doosje of knutsel er samen een.

Spelregels:

• Je kind mag al zijn of haar gedachten op een briefje schrijven en hier in doen. 
• Spreek af wanneer je er samen over gaat praten. 
• Je kunt een of twee briefjes uit de doos nemen of je kind vragen welk briefje hij of zij het liefste wil bespreken. 
• Neem er de tijd voor, laat je niet afleiden.
• Luister zonder te oordelen of commentaar te geven naar wat je kind te vertellen heeft.
• Kijk, als dat nodig is, samen of er een oplossing te verzinnen is. 
• Schrijf eventuele afspraken op en hang ze op een zichtbare plek.
• Spreek af wanneer je weer samen gaat zitten.

Succes!

Bijbaantje

Mijn kinderen hebben inmiddels de leeftijd van de bijbaantjes bereikt. Uiteraard is het pure noodzaak omdat wij 'vet weinig' zakgeld en kleedgeld geven. Hierdoor 'moeten' zij wel gaan werken. Dat ze moeten valt wat mij betreft te betwijfelen. Dat ik het heel gezond en leuk vind dat ze als oplossing voor hun 'geldprobleem' gaan werken klopt helemaal.

Ik heb zelf vanaf mijn 14e altijd met veel plezier gewerkt in de meest uiteenlopende banen en ik ben er van overtuigd dat het zoeken naar werk, het werken zelf en de verantwoordelijkheid die zo'n baan met zich meebrengt de kinderen dingen leert die zij niet van hun ouders en ook niet op school leren maar die wel heel handig zijn in hun latere leven.

Pubers kunnen heel hard werken en heel gemotiveerd zijn als de motivatie maar vanuit henzelf komt en de reden om iets te doen door henzelf als heel belangrijk wordt gezien. De motivatie voor het zoeken en houden van een baan is in eerste instantie geld. Geld is ook een belangrijke motivatie om afspraken na te komen en je werk goed te doen. Want ontslagen worden betekent geen geld en dat blijkt een goede stok achter de deur.

Ik luister vervolgens trots naar telefoongesprekken van mijn zoon met zijn werkgever. Ik verbaas me over de zakelijkheid waarmee mijn 13 jarige onderhandelt over een fietstas. Ik ben blij dat ik nog niet helemaal uitgerangeerd ben als ik hem hoor zeggen; ik moet even aan mijn moeder vragen of ik dan kan. Ik luister grinnikend naar gesprekken van mijn zoon en zijn vriend op de achterbank als ik ze kom halen na een dagje werken in een tuincentrum. "Die baas was wel echt bazig" en dat het jammer was dat ze de plantjes niet even met de megasproeier allemaal tegelijk mochten natspuiten maar ze heel voorzichtig één voor één water moesten geven.

Ik loop een extra lang rondje met de hond om te proberen een glimp op te vangen van mijn dochter die bij haar zoveelste oppasadres zit. Als zij thuiskomt en ik wakker schiet op de bank geniet ik van de verhalen van mijn dochter over hoe schattig de kindjes zijn, hoe ze ze toch op bed heeft kunnen krijgen en dat ze nog even was gaan kijken of ze wel lekker sliepen.

Het is soms even wennen (buiten de Albert Heijn staan met 4 boodschappentassen en je realiseren dat je zoon jouw fietstassen geleend heeft voor zijn folders, zoeken op welke avond je elkaar nog wel kunt zien met al dat op ge pas) maar ik hoop dat dit een begin is van nog veel meer leuke en minder leuke (verkleed als hamburger folders uitdelen bijvoorbeeld) baantjes.