snuffelen

Ik loop met de hond achter een moeder. Zij heeft net een kind naar school gebracht en loopt met en nog niet schoolgaand kind weer naar huis. Het nieuwsgierige jongetje kijkt druk om zich heen en raakt alles aan wat hij tegenkomt, de boom, de blaadjes van de struik, een auto. Ik loop met de hond en bedenk me net dat hij erg op een jong hondje lijkt. Alles uitproberen, overal in bijten... Ook mijn 'oude' hond onderzoekt nog altijd elke boom, elk grasje, elk blaadje.

Ik hoor de moeder telkens zeggen; kom doorlopen, kom, kóm nou. En het jongetje is natuurlijk de kwaadste niet en wil best wel doorlopen. Hij komt dus ook als zijn moeder het zegt maar twee stappen verder ziet hij alweer wat interessants en staat stil om te voelen of gewoon eens te kijken. Het schiet echt niet op en moeder roept nog maar eens KOM NOU! Er komt een man aangelopen. Hij zegt; laat hem toch lekker snuffelen!

Wat een mooi woord. Dat is natuurlijk precies wat kinderen moeten doen; snuffelen aan alles wat ze tegenkomen om zo de wereld te leren begrijpen. Dus als je de tijd hebt; laat je kind lekker snuffelen daar worden ze groot van.

Ik ben ik.

Wat mij altijd verwonderd en ontroerd is dat kinderen zo zichzelf kunnen zijn. Een mooi voorbeeld is dat van mijn zoon en het mutsje van zijn zus:
Vanaf zijn geboorte is Jasper sterk verbonden met zijn grote zus. Waar Pauline ging, ging Jasper en hand in hand konden ze de wereld aan. Toen de bloemetjesmuts en het bijpassende sjaaltje te klein voor Pauline werden trok de toen drie-jarige Jasper ze maar wat graag aan. Met zijn witte krullen en grote blauwe ogen had Jasper altijd al veel aanspraak van wildvreemde mensen. Nu spraken mensen hem, overigens zeer begrijpelijk, aan met dag meisje wat heb je mooie krullen, ogen etc. Jasper reageerde dan eigenlijk heel verbaasd met; maar ik ben Jásper. Het viel me op dat bijna niemand het kon nalaten hem (een drie jarig ventje notabene) te wijzen op zijn 'fout'. Soms wezen ze ook mij er op dat mijn zoon een meisjesmuts op had wat ik natuurlijk alleen maar kon beamen. Met deze vooroordelen had Jasper echter niets te maken. Voor hem was er niets raars. Hij was gewoon Jasper; een jongen met de muts van zijn zus op!

uitvliegen

Sinds dit schooljaar zitten allebei mijn kinderen in het voortgezet onderwijs. Dat brengt, logischerwijs met zich mee dat je de kinderen steeds meer gaat loslaten. Het begint er al mee dat je ze niet meer naar school brengt. Ook sta je 's middags niet meer op het schoolplein. Verdere activiteiten vergen ook steeds minder bemoeienis van moeder. Soms zie je ze bijna een hele dag niet en bestaat het contact uit niet meer dan een sms-je met: 'kom om zes uur thuis'.

Met onze heen- en terugverhuizing naar Engeland, het doordeweeks-alleenstaand moederschap toen Joost nog in Engeland werkte en het jaar van mijn opleiding heb ik tijdelijk weinig gewerkt. De kinderen zijn in die periode verbazingwekkend snel gewend aan taxi-mama. Ik ben ongemerkt erg gewend geraakt aan alles onder controle hebben. Nu wil het geval dat ik sinds dit schooljaar heel erg druk bezig ben met mijn eigen kindercoach praktijk van de grond te krijgen. En de laatste tijd heb ik het opeens erg druk. Ik ben dus niet meer op afroep beschikbaar en dat went een stuk minder snel blijkt.

Dat is her en der wel eens even wennen. Zo kan het maar zo dat ik mijn zoon hoor skypen met zijn vrienden; 'o, mijn moeder kan ons wel brengen en halen hoor, die is toch wel thuis'. Vervolgens de verbazing als ik hem meedeel dat ik er niet zal zijn om te brengen/halen. Ja maar mám hoe moeten we dan in Bussum/bij het zwembad/bij de voetbal en vul maar in komen..... En... nu moet ik iedereen wéér bellen door jou! Ik knik en wijs mijn kleine regelneef fijntjes op de levensgrote familiekalender die in de keuken hangt. Tot voor kort had hij hier eigenlijk nooit echt op hoeven kijken. Zijn agenda werd door mij bijgehouden en beheerd en vooral tijdig aan hem medegedeeld.

Maar inmiddels dacht ik dat hij gewend was aan de bezige moeder en ik plan inmiddels rustig afspraken zonder heel erg rekening te houden met de agenda van de kinderen. Vandaag werd het systeem (mijn systeem?) echter even goed getest. Jasper had een verschoven keyboardles en daarna nog voetbaltraining. Ik had een afspraak die beide gebeurtenissen zou omspannen. Geen vangnet aanwezig dus. Vervolgens word ik een uur voordat ik weg moet in paniek gebeld; er is straf uitgedeeld en meneer moet nablijven. Gevolg hij red de keyboardles niet. Ik bel en de les kan verzet. Ik bel meneer maar zijn telefoon blijkt langdurig onbereikbaar en ik schiet vervolgens in de stress hier over. En waar raak ik over in de stress? Dat hij het zelf niet kan regelen. Uiteindelijk moet ik toch weg en kan ik er niets meer aan veranderen. Bij thuiskomst zie ik een relaxte knul in de stoel hangen. Natuurlijk heeft hij alles gered en opgelost. Als ik goed kijk lijkt het alsof hij een centimetertje gegroeid is sinds vanochtend en kijkt hij niet wat volwassener uit zijn ogen? Of was het allemaal al zo en had ik het gewoon nog niet gezien?

Foto's, veel foto's

Pauline is een fantastische week lang in Engeland geweest. In haar bagage ging haar spiksplinternieuwe camera mee. Bij terugkomst bleek dat ze heel veel had meegemaakt en vertelde ze honderduit. Als bewijs van al die leuke activiteiten had ze ruim 500 foto's gemaakt! Geschaard achter de laptop zaten we klaar om alle foto's te bewonderen. Ze waren erg leuk en wij keken ademloos naar 500 foto's van de drie gezworen BFF's in allerlei verschillende vrolijke poses. Echt heel leuk allemaal maar waar waren alle dingen die ze hadden gezien en meegemaakt?  Stratford Upon Avon is toch heus een erg fotogeniek dorpje zou je zeggen. Maar nee op de 500 foto's herkenden we misschien 10 keer ergens ver weg op de achtergrond een bezienswaardigheid.

Vervolgens gingen ruim 100 foto's (strenge selectie!) ergens een album op facebook in, net als de 100 foto's per persoon die de rest van de klas ook had gedwonload. De rest van de dag werden alle foto's gescand om te kijken of er nog iemand te 'taggen' was en kwam de constatering dat iedereen ongeveer dezelfde foto's had.

Ik denk terug aan ons ouderwets fotowerk. Maximaal 36 foto's tot je beschikking. Het gevoel dat je 'verplicht' was deze niet te verspillen. Het gevolg was dat een groot gedeelte van je na twee weken ontwikkelde foto's ingangen van musea, 'interessante fossielen' en andere nuttige maar toch wel saaie plaatjes bevatte. Wat wel leuk was (en menig saaie zondagmiddag opleukte) was het inplakken in een album van alle foto's, suikerzakjes en entreekaartjes. Al deze juweeltjes van prehistorisch 'scrapbooken' liggen al 30 jaar ergens te vergaan. Aan de andere kant, bijna al de 1000-en digitale foto's die inmiddels verschillende harde schijven en cd-rommetjes beslaan zijn nog steeds niet in een album opgenomen. Ik loop minstens zes jaar achter en dat terwijl de kinderen altijd met zo veel plezier kijken in de wel aanwezige albums. Misschien maar eens een saaie zondagmiddag inlassen!

Wat is een vriend?

Onlangs had ik een leuk gesprek met mijn kinderen.
Het begon zo;
Jasper vraagt of vriend x mag komen logeren. Pauline zei huh hoe kan dat nou? Gisteren vond je hem nog stom en nu komt hij logeren?
Jasper zegt ja, ik vind een ding van hem niet zo leuk maar dat betekent toch niet dat hij helemaal niet leuk is?
Pauline zwijgt.
Ik zeg; ja gek is dat eigenlijk. Wanneer is iemand een vriend? Nou zegt Pauline mijn vriendinnen zijn gewoon helemaal leuk. Ik vind niks stom aan ze. Jasper blijft bij zijn standpunt dat hij sommige dingen stom kan vinden aan iemand maar dat ze dan toch nog vrienden kunnen zijn. Pauline heeft drie echte BFF's.
Jasper heeft voor mijn gevoel wel 50 vrienden die allemaal in verschillende samenstellingen ons huis bezoeken.
Als ik Pauline en haar vriendinnen hoor praten zeggen ze nooit iets negatiefs. Iets is eerder 'schattig' of 'typisch'.
Jasper en zijn vrienden hebben wel degelijk kritiek op elkaar. Openlijk en ook waar anderen bij zijn.
Als bezorgde moeder vraag ik me af wat is beter? Ik denk dat, in het algemeen, vrouwen nooit openlijk kritiek op elkaar zullen leveren en dat Pauline dus een echte vrouwenvriendschap heeft. Tevens is het denk ik heel mannelijk om lik op stuk te geven en vervolgens lekker door te gaan met hangen of voetballen.
Als ik naar de kinderen kijk heb ik het idee dat beide kinderen volkomen gelukkig zijn met de situatie zoals die is. Ik vind ook dat de manier waarop ze hun vriendschappen hebben geregeld goed past bij het kind zoals ik het ken.
Wel vind ik het grappig dat ze, nu ze zelf steeds meer hun sociale leven gaan regelen, dat ook echt doen op de manier die bij ze past en die ik al van jongs af aan herken in ze. Ook als puber blijven ze dus gewoon zichzelf! Dat is dus direct ook mijn geruststelling: het is goed omdat het hun eigen keuze is en ze er blijkbaar gelukkig mee zijn.

Het zit in de genen

Ik weet 100% zeker dat mijn dochter van mij is en toch is ze compleet anders. Van kleins af aan weet ze me telkens weer te verbazen. Zij is prachtig slank, lang, met megalange benen, goed georganiseerd en heel dapper. Hoe ik er uit zie hoef ik niet in detail te vertellen maar als ik zeg het tegenovergestelde kun je wel wat bedenken. Qua karaktereigenschappen heb ik ook duidelijk andere kwaliteiten.

Vandaag was weer eens een bewijs van onze verschillen. Dochterlief en ik hebben (na vanmiddag dus hadden) beide een moedervlekje op een cosmetisch niet handige plek als het zomertijd is. Nu de lente weer in de lucht zit besloten wij voor eens en voor altijd met deze kleine ontsierinkjes op onze anderszins zo perfecte lichamen af te rekenen. Probleem voor mij was dat ik zo bang ben voor pijn en ongemak, helemaal als je er zelf in feite voor kiest dat ik het ding al jaren heb en hem nog nooit heb durven laten weghalen. Maar...Nu moest het dan toch maar eens gebeuren. Eerst huisarts, fijn hoor; even kijken begripvol knikken, verwijsbrief en klaar. Poeh, eitje. Vervolgens vandaag dus de dermatoloog. Pauline zei op de fiets al, ik hoop dat ze het meteen doen. Ik heel dapper nou dat hoop ik ook!

In het kamertje kijkt de co onschuldig met een lampje. Alles prima en ik ontspan; hier ga ik gemakkelijk mee wegkomen. Mijn uitstel van executie zal, met de wachttijden van tegenwoordig,  minstens twee maanden zijn. Vervolgens gaat  de lieve co even de kamer uit. Hij gaat overleggen met de dermatoloog. Nog geen 10 minuten later loopt deze vervolgens veel te voortvarend binnen en geeft een hele stevige hand. Ik vrees het ergste en ja hoor, zullen we het meteen maar even doen buldert ze. Ik piep nog wat over niet kunnen douchen en dat dat heel onhandig is maar geef me toch maar gewonnen (ik ben tenslotte Moeder en moet een Voorbeeld zijn).

De dermatoloog trekt snel haar handschoenen aan en is er duidelijk KLAAR voor. Pauline duikt al op de onderzoeksbank, laat zich gewillig prikken en snijden terwijl ik ademloos toekijk. Voor ik het weet prikt de co mij echter ook in mijn nek. Ik zeg nog 'grappig' niet te diep want mijn ruggegraat inclusief alle zenuwen loopt nog al dicht bij de prikplek. Maar voor ik ben uitgesproken zit hij al druk te snijden en te knippen en plakken. Eigenlijk wil ik het behang van de muur gillen omdat het zo eng is en het me ook wel eens lekker lijkt maar ik houd me zwetend en wel goed.

Met een pleister in mijn nek en ook een bij Pauline op haar rug staan we 10 minuten later weer buiten. Ik heb volledig de bibbers (van 30 jaar opgebouwde angst waarschijnlijk) en Pauline geeft geen krimp. Ik bekijk haar vanuit mijn ooghoek (durf mijn nek niet te draaien) maar ze ziet er ongelofelijk kalm uit. Wat een kind, ik wou dat ik haar genen had!

Winter

Dit is onze hond Boele. Het is een grote schat en hij hecht, zoals de meeste mensen, ehhh honden, aan regelmaat. Het liefst ligt hij gewoon lekker met zijn kussen bij ons in de buurt. Maar soms zijn dingen anders dan anders. Aan een kind kun je dat meestal nog wel uitleggen maar aan een hond (of is dat vooral onze hond) niet. Hen overkomt dus eigenlijk heel veel. Zo lig je nog heerlijk blij te zijn met je kussen en zo moet je in de auto op weg naar het pension bijvoorbeeld.

Dit overkwam Boele vanochtend. Vanwege mijn cursus masseren in de klas morgen had ik besloten dat het wel zo rustig zou zijn om de hond naar het pension te brengen. Geen gedoe met buren die de hond moeten uitlaten en vooral niet een hond die de hele dag alleen is en daar heel verdrietig van wordt. Daarnaast doe je hem volgens mij geen groter plezier dan lekker spelen met zijn vrienden. Kortom, als ik een hele dag weg moet breng ik Boele meestal wel naar zijn vertrouwde adresje (dat dan weer wel).

Normaal mag hij in de achterbak van mijn auto. Met deze abnormale kou heeft die het echter tijdelijk opgegeven. Het gevolg was dat Boele op een gewone achterbank mee moest naar Baarn. Ondanks dat zijn allerliefste vertrouwde deken en een stuk brood uitnodigend op hem lagen te wachten wilde hij de auto niet in. Met zijn staart tussen zijn poten stond hij sneu naar me te kijken. Ik heb hem er dus maar in getild en vervolgens stond hij weer doodongelukkig om zich heen te kijken. 

Toen de auto eenmaal gestart was en er ook echt gereden werd begon hij te piepen. Ach en wee wat een ellende overkwam hem nu weer. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik alleen maar een bruin hoofd met twee niet-begrijpende oogjes. Ik riep af en toe enthousiast ga maar lekker liggen maar dat deed hij mooi niet. Toen hij iets meer in de relaxstand ging hield hij op met piepen maar ging hij erg in mijn oor snuiven waardoor ik erg moest lachen en hij weer schrok. Wat een toestand! Gelukkig is het niet ver naar Baarn. Toen hij eenmaal rook waar hij was sprong hij dolgelukkig uit de auto en wist hij niet hoe hard hij moest kwispelen naar iedereen. 

Ik ging vervolgens 'leeg' naar huis. Het wegbrengen  van de hond naar het pension is een beetje hetzelfde als wanneer de kinderen uit logeren gaan of een dagje creche hebben terwijl jij thuis bent. Je kijkt enorm uit naar de rust en de zeeën van tijd die opeens voor je liggen maar het huis is toch gek leeg. Nou ja, morgen genoeg te doen en te leren. Ik heb enorm veel zin om te leren masseren in de klas. Ik ben erg benieuwd!