Zwemmen

Het is zondag en Pauline gaat zwemmen met een stel meiden. Ik heb beloofd te rijden want alles waarbij de kinderen uit zichzelf een activiteit kiezen waarbij ze gaan bewegen ondersteun ik zo veel mogelijk.

Ik verheug me er op om samen met Jasper naar het museum in Hilversum te gaan. Daar is een leuke tentoonstelling die volgens mij ook voor hem interessant is. Jasper bedenkt zich dat hij eigenlijk ook wel wil zwemmen en dat hij een vriend mee gaat vragen.

Pauline is in alle staten. Dat kan niet, ik wil hem niet mee en zeker niet met een vriendje. Jasper is erg verbaasd maar ik begrijp Pauline wel. Als zij haar vriendin aan het ophalen is leg ik aan Jasper uit dat zij gewoon wat ouder aan het worden is en graag echt alleen met haar vriendinnen wil zijn om daar lekker mee te kunnen kletsen. Jasper denkt eerder in termen van hoe meer zielen hoe meer vreugd en dit soort meidenoverwegingen zijn natuurlijk helemaal niet aan hem besteed.

Maar ik weet ook dat er goede afspraken te maken zijn met Jasper en dat het in zo'n zwembad best goed mogelijk is om elkaar met rust te laten. Dus we leggen het aan Pauline en vriendinnen voor. Ze is het er niet mee eens. De vriendinnen houden wijselijk hun mond als Pauline om raad vraagt. Haar broertje kennende is ze er niet gerust op dat hij zich zal gedragen zoals zij dat graag heeft. Dat betekent namelijk; niet opvallen door tegen iedereen hallo hoe gaat het te zeggen, niet schijn-pijnlijk tegen deuren te lopen waardoor lieve oude mensjes je te hulp schieten, niet heel uitbundig gillen in het water en op de glijbaan en vooral niet laten merken dat je bij haar hoort als je net zo 'raar doet' als hierboven beschreven.

Maar... ze laat zich overhalen onder strikte voorwaarden; Jasper moet zich de hele tijd aan de andere kant van het zwembad bevinden dan dat zij zijn, Jasper mag geen hallo zeggen want dan zeggen zij niks terug omdat ze hem niet willen kennen en in de eventuele rij bij het eten moeten er minimaal 4 mensen tussen hen inzitten.

Jasper instrueert het even verbaasde vriendje nauwkeurig en ik leg nog uit dat ze, als ze nu laten zien dat ze dit kunnen, de volgende keer vast weer gewoon mee mogen (hoop ik).

Onderweg met de meiden naar het zwembad (Jasper heeft een aparte lift geregeld, dat óók nog) moppert Pauline nog wat na. De vriendinnen begrijpen haar volkomen want zij zijn tenslotte ook 14. Ik vind het wel grappig en wens ze veel succes.

Als ik de jongens weer kom halen vraag ik hoe het ging. De jongens vertellen zeer verontwaardigd dat de meiden hén gingen aanspreken. Toen hebben zij gereageerd met; ja hallo zeg wij kennen jullie niet eens en jullie gaan ons zomaar aanspreken....

cyberpesten

De school van Jasper doet een project over cyberpesten op school. Daarnaast doet de school een onderzoek naar cyberpesten onder ouders en kinderen. Wat mij betreft een goed initiatief. Pesten is van alle tijden en in deze nieuwe tijd neemt ook het pesten nieuwe vormen aan. Als ouders weet je eigenlijk bijna niet waar je moet beginnen om je kind in deze nieuwe tijd zo op te voeden dat hij zelf geen pester wordt maar zeker ook dat hij niet gepest gaat worden.

Wat ik er heftig aan vind is dat internet zo verweven is met ieders leven (en al helemaal met het leven van de gemiddelde puber) dat het pesten zo snel 'overal' is. Kon je vroeger naar huis fietsen, de deur op slot doen, en even 'rust' hebben. Nu zitten de pesters niet alleen naast je in de klas, ze zijn ook op je telefoon en op internet. Zo komen ze ook je huis binnen en lijk je er niet van af te kunnen komen. Daarnaast zijn de op internet geschreven woorden al gauw gereetweet, in lijsten opgenomen of wat dan ook. Zo blijft het pesten niet beperkt tot jou en je klas het gaat de hele wereld over.

Elk mens doet in zijn leven dingen waar je achteraf niet trots op bent. Statistisch gezien gebeuren dit soort dingen vaker in je pubertijd. De pubertijd is nu eenmaal de tijd dat je van alles gaat ontdekken en ook van alles voor het eerst gaat doen. Omdat alles nieuw is en je je weg nog moet vinden maak je niet altijd direct de juiste keuzes. Dat is niet erg want daar ben je puber voor en zo leer je wat je wel wil tenslotte. In deze tijd is er helaas al gauw iemand die 'leuk' een foto maakt en deze vervolgens ook 'leuk' op internet zet. Als jij weer uit je vakantie of uitgaansroes bent is die foto natuurlijk niet altijd even leuk. Als dan blijkt dat hij al lang en breed op internet staat is dat soms wel een hele koude douche.

Maar wat mij het meeste zorgen baart is eigenlijk het feit dat mensen steeds meer via de computer communiceren. Op de laptopschool van mijn zoon zie je, als je een klas inloopt, 30 laptops staan met daarachter een kind. Ook bij de leerkracht staat een laptop. Kinderen zitten naast elkaar maar communiceren via facebook of chatten via skype. Jaren geleden heeft onderzoek al aangetoond dat mensen de meest vreselijke scheldwoorden naar groepsgenoten durfden te uiten op het moment dat ze een papieren zak over hun hoofd hadden. Was die er niet dan waren ze een stuk beleefder. Zo werkt het volgens mij ook met computers. Het wordt onpersoonlijker en de drempel om te pesten wordt dus nog lager.

Dus Stop het cyberpesten; laat kinderen weer echt met elkaar praten?

Moederdag met pubers

Voor mij stond moederdag altijd symbool voor zo'n verplichte dag die dan toch niet helemaal echt gezellig wordt. Ik vond moederdag ook echt zo'n dag waarop alle moeders opeens toch op de moeder van Loesje gingen lijken.

Als ik alle bladen en advertenties rondom moederdag las kreeg ik altijd de kriebels. De liefste verdient toch een bloemetje? Brrr die 'liefste'  hoort liever af en toe tussendoor dat ze gewaardeerd wordt dan dan ze één keer per jaar een verplicht boeketje krijgt.

Maar natuurlijk waren ook bij mij alle clichés waar toen ik eenmaal zelf moeder werd. Ik genoot van de kinderknutsels en vooral van de spanning van de kinderen. Nee mam je mag echt niet mee de klas in hoor want we zijn allemaal een heel groot hart voor moederdag aan het knutselen. En dat ze dan met een grote rol onder hun arm naar huis kwamen en aan mij vroegen waar ze het cadeautje voor moederdag het beste konden verstoppen.

Vorig jaar was mijn laatste lagere school-moederdag, compleet met knutselwerk. Jammer maar het leven gaat door vind ik en blijkbaar de school ook. Nu heeft de school op moederdag zelfs een game weekeinde gepland. Mijn zoon wil daar natuurlijk erg graag heen en ik vind ook dat hij dat vooral moet doen. De andere man in huis heeft een weekeinde weg met 'de mannen' en ook dat lijkt mij een heel goed idee. Inmiddels hadden dochterlief en ik al besloten dat wij heerlijk koffie zouden gaan drinken bij de intratuin. Heel gezellig samen met mijn dochter een beetje teuten. Fijn eigenlijk dat de mannen weg zijn dacht ik nog.

Maar vanochtend liep ik in alle vroegte met de hond over de hei. Onder invloed van de zoetigheid uit Libelle's en Margrieten en columns van bijvoorbeeld Daphne Deckers liep ik toch te mijmeren over hoe moederdag ook zou kunnen zijn. Met ontbijt op bed gemaakt door kinderen met roze wangen die liefdevol hagelslag door het huis zouden strooien en broodjes zouden laten aanbranden, een frisgewassen man die de hond uitliet in plaats van eentje die ergens zijn roes lag uit te slapen...
Aan de andere kant... de ervaring leert dat ik de dag na de feestdag me een ongeluk loopt te boenen om alles 'wat ik niet mag doen want het is moederdag' alsnog te doen (zoals hagelslag tussen de planken uitzuigen). En zo was mijn licht gevoel van zieligheid ook weer snel verdwenen en liep ik lekker te genieten van de zon, mijn blije hond en het spechtennest wat ik ontdekt heb.

Na een heerlijke wandeling kwam ik later dan gedacht weer thuis, draaide de normale riedel af van hond eten, kat eten, was checken, afwasmachine aan etc. Ondertussen roep ik dan goedemorgen tegen de kinderen en of ze lekker geslapen hebben, ik roep dat ze de gordijnen moeten open doen, mopper over kinderen die altijd maar in het donker leven terwijl buiten de zon schijnt... Ik hoorde wel kinderen maar ik vond dat ze maar matjes antwoorden dus ik ging kijken wat de oorzaak van deze lusteloosheid was. Zitten ze samen te glunderen aan een gedekte tafel, compleet met een lief kaartje. Blijkt dat ze al een hele tijd zaten te wachten tot ik eindelijk thuis kwam! Wat heerlijk om pubers te hebben die zonder hulp van alles kunnen! Mijn moederdag kan niet meer stuk!

snuffelen

Ik loop met de hond achter een moeder. Zij heeft net een kind naar school gebracht en loopt met en nog niet schoolgaand kind weer naar huis. Het nieuwsgierige jongetje kijkt druk om zich heen en raakt alles aan wat hij tegenkomt, de boom, de blaadjes van de struik, een auto. Ik loop met de hond en bedenk me net dat hij erg op een jong hondje lijkt. Alles uitproberen, overal in bijten... Ook mijn 'oude' hond onderzoekt nog altijd elke boom, elk grasje, elk blaadje.

Ik hoor de moeder telkens zeggen; kom doorlopen, kom, kóm nou. En het jongetje is natuurlijk de kwaadste niet en wil best wel doorlopen. Hij komt dus ook als zijn moeder het zegt maar twee stappen verder ziet hij alweer wat interessants en staat stil om te voelen of gewoon eens te kijken. Het schiet echt niet op en moeder roept nog maar eens KOM NOU! Er komt een man aangelopen. Hij zegt; laat hem toch lekker snuffelen!

Wat een mooi woord. Dat is natuurlijk precies wat kinderen moeten doen; snuffelen aan alles wat ze tegenkomen om zo de wereld te leren begrijpen. Dus als je de tijd hebt; laat je kind lekker snuffelen daar worden ze groot van.

Ik ben ik.

Wat mij altijd verwonderd en ontroerd is dat kinderen zo zichzelf kunnen zijn. Een mooi voorbeeld is dat van mijn zoon en het mutsje van zijn zus:
Vanaf zijn geboorte is Jasper sterk verbonden met zijn grote zus. Waar Pauline ging, ging Jasper en hand in hand konden ze de wereld aan. Toen de bloemetjesmuts en het bijpassende sjaaltje te klein voor Pauline werden trok de toen drie-jarige Jasper ze maar wat graag aan. Met zijn witte krullen en grote blauwe ogen had Jasper altijd al veel aanspraak van wildvreemde mensen. Nu spraken mensen hem, overigens zeer begrijpelijk, aan met dag meisje wat heb je mooie krullen, ogen etc. Jasper reageerde dan eigenlijk heel verbaasd met; maar ik ben Jásper. Het viel me op dat bijna niemand het kon nalaten hem (een drie jarig ventje notabene) te wijzen op zijn 'fout'. Soms wezen ze ook mij er op dat mijn zoon een meisjesmuts op had wat ik natuurlijk alleen maar kon beamen. Met deze vooroordelen had Jasper echter niets te maken. Voor hem was er niets raars. Hij was gewoon Jasper; een jongen met de muts van zijn zus op!

uitvliegen

Sinds dit schooljaar zitten allebei mijn kinderen in het voortgezet onderwijs. Dat brengt, logischerwijs met zich mee dat je de kinderen steeds meer gaat loslaten. Het begint er al mee dat je ze niet meer naar school brengt. Ook sta je 's middags niet meer op het schoolplein. Verdere activiteiten vergen ook steeds minder bemoeienis van moeder. Soms zie je ze bijna een hele dag niet en bestaat het contact uit niet meer dan een sms-je met: 'kom om zes uur thuis'.

Met onze heen- en terugverhuizing naar Engeland, het doordeweeks-alleenstaand moederschap toen Joost nog in Engeland werkte en het jaar van mijn opleiding heb ik tijdelijk weinig gewerkt. De kinderen zijn in die periode verbazingwekkend snel gewend aan taxi-mama. Ik ben ongemerkt erg gewend geraakt aan alles onder controle hebben. Nu wil het geval dat ik sinds dit schooljaar heel erg druk bezig ben met mijn eigen kindercoach praktijk van de grond te krijgen. En de laatste tijd heb ik het opeens erg druk. Ik ben dus niet meer op afroep beschikbaar en dat went een stuk minder snel blijkt.

Dat is her en der wel eens even wennen. Zo kan het maar zo dat ik mijn zoon hoor skypen met zijn vrienden; 'o, mijn moeder kan ons wel brengen en halen hoor, die is toch wel thuis'. Vervolgens de verbazing als ik hem meedeel dat ik er niet zal zijn om te brengen/halen. Ja maar mám hoe moeten we dan in Bussum/bij het zwembad/bij de voetbal en vul maar in komen..... En... nu moet ik iedereen wéér bellen door jou! Ik knik en wijs mijn kleine regelneef fijntjes op de levensgrote familiekalender die in de keuken hangt. Tot voor kort had hij hier eigenlijk nooit echt op hoeven kijken. Zijn agenda werd door mij bijgehouden en beheerd en vooral tijdig aan hem medegedeeld.

Maar inmiddels dacht ik dat hij gewend was aan de bezige moeder en ik plan inmiddels rustig afspraken zonder heel erg rekening te houden met de agenda van de kinderen. Vandaag werd het systeem (mijn systeem?) echter even goed getest. Jasper had een verschoven keyboardles en daarna nog voetbaltraining. Ik had een afspraak die beide gebeurtenissen zou omspannen. Geen vangnet aanwezig dus. Vervolgens word ik een uur voordat ik weg moet in paniek gebeld; er is straf uitgedeeld en meneer moet nablijven. Gevolg hij red de keyboardles niet. Ik bel en de les kan verzet. Ik bel meneer maar zijn telefoon blijkt langdurig onbereikbaar en ik schiet vervolgens in de stress hier over. En waar raak ik over in de stress? Dat hij het zelf niet kan regelen. Uiteindelijk moet ik toch weg en kan ik er niets meer aan veranderen. Bij thuiskomst zie ik een relaxte knul in de stoel hangen. Natuurlijk heeft hij alles gered en opgelost. Als ik goed kijk lijkt het alsof hij een centimetertje gegroeid is sinds vanochtend en kijkt hij niet wat volwassener uit zijn ogen? Of was het allemaal al zo en had ik het gewoon nog niet gezien?

Foto's, veel foto's

Pauline is een fantastische week lang in Engeland geweest. In haar bagage ging haar spiksplinternieuwe camera mee. Bij terugkomst bleek dat ze heel veel had meegemaakt en vertelde ze honderduit. Als bewijs van al die leuke activiteiten had ze ruim 500 foto's gemaakt! Geschaard achter de laptop zaten we klaar om alle foto's te bewonderen. Ze waren erg leuk en wij keken ademloos naar 500 foto's van de drie gezworen BFF's in allerlei verschillende vrolijke poses. Echt heel leuk allemaal maar waar waren alle dingen die ze hadden gezien en meegemaakt?  Stratford Upon Avon is toch heus een erg fotogeniek dorpje zou je zeggen. Maar nee op de 500 foto's herkenden we misschien 10 keer ergens ver weg op de achtergrond een bezienswaardigheid.

Vervolgens gingen ruim 100 foto's (strenge selectie!) ergens een album op facebook in, net als de 100 foto's per persoon die de rest van de klas ook had gedwonload. De rest van de dag werden alle foto's gescand om te kijken of er nog iemand te 'taggen' was en kwam de constatering dat iedereen ongeveer dezelfde foto's had.

Ik denk terug aan ons ouderwets fotowerk. Maximaal 36 foto's tot je beschikking. Het gevoel dat je 'verplicht' was deze niet te verspillen. Het gevolg was dat een groot gedeelte van je na twee weken ontwikkelde foto's ingangen van musea, 'interessante fossielen' en andere nuttige maar toch wel saaie plaatjes bevatte. Wat wel leuk was (en menig saaie zondagmiddag opleukte) was het inplakken in een album van alle foto's, suikerzakjes en entreekaartjes. Al deze juweeltjes van prehistorisch 'scrapbooken' liggen al 30 jaar ergens te vergaan. Aan de andere kant, bijna al de 1000-en digitale foto's die inmiddels verschillende harde schijven en cd-rommetjes beslaan zijn nog steeds niet in een album opgenomen. Ik loop minstens zes jaar achter en dat terwijl de kinderen altijd met zo veel plezier kijken in de wel aanwezige albums. Misschien maar eens een saaie zondagmiddag inlassen!